Parafia św. Piotra i Pawła w Tucznie

Tuczno – znane też dawniej jako Thuz, Tuzna, Thurzna, Tucznow, Thuczno, wieś parafialna położona nad Jeziorem Tuczyńskim albo Tuczno, 5 km na południe od Złotnik Kujawskich. Tuczno było niegdyś królewszczyzną w starostwie inowrocławskim. Słowo Tuczno oznacza żywi, dobrze żywi (tuczy). Świadkiem historii ziemi tuczyńskiej jest XIII wieczny kościół św. Piotra i Pawła, mający swoją piękną historię i zabytkowe dzieła sztuki sakralnej.
Parafia św. Piotra i Pawła w Tucznie
Pierwsza świątynia fundowana – zbudowana około roku 1298. Fundatorami świątyni byli książęta kujawscy, (prawdopodobnie brzescy). Ich to kapelan o imieniu Michał był proboszczem w latach 1298 do 1303.
W latach 1325 – 1327 przy istniejącym kościele duszpasterzował Trzebiesław. Losy tej ziemi i jej mieszkańców, a co za tym idzie i świątyni, były zależne od historii, która się działa na Kujawach. a lata 1325 – 1327 to często poważna część historii ogólnonarodowej.
W 1359 roku książę gniewkowski Władysław Biały, żeni się Elżbietą córką księcia ze Strzelec Opolskich. Otrzymuje wtedy Inowrocław i północną część starostwa tzw. ziemię tuczyńską od króla Kazimierza Wielkiego. Kazimierz uczynił to by zyskać przychylność książąt śląskich. Władysław po śmierci żony oddaje wspomniane ziemie Kazimierzowi Wielkiemu. Kazimierz Wielki zapisuje w testamencie swój tron krakowski i brzeski siostrzeńcowi Ludwikowi Andegaweńskiemu – Węgierskiemu. Ziemie inowrocławsko – tuczyńskie zapisuje swemu wnukowi księciu słupskiemu Kazkowi wraz ze zamkami kujawskimi Kruszwicą i Bydgoszczą oraz z ziem północnej Wielkopolski miasta Złotów i Wałcz.
W roku 1377 za poręką wspomnianego Ludwika Andegaweńskiego władztwo nad ziemią kujawską przejmuje Władysław Opolczyk. Następnie Opolczyk wydał za mąż swą córkę za brata Jagiełły Wigunta – Aleksandra. Ślub ten odbył się 25.01.1390. w posagu Opolczyk zapisał Inowrocław i ziemię Tuczeńską. Wigunt wraz z żoną Jadwigą Opolczykówną obieli zarząd tych ziem w dniu 12.05.1390. z tamtych lat nie ma notatek, które pozwalają ustalić imiona miejscowych duszpasterzy, były to czasy zmagań z Krzyżakami. Kolejne pewne, bo notowane imię – to Nawoj Kostka, kanonik włocławski doktor dekretałów. Prawdopodobnie z rodziny św. Stanisława. Był to rok 1508.
W roku 1578 zapisano nazwisko księdza Jan Wilkostowski. Następuje przerwa w katalogu duszpasterzy. Do roku 1599 nie ma wcale duszpasterza – proboszcza. Dopiero w roku 1778 w aktach wizytacyjnych biskupów kujawskich – włocławskich czytamy kolejny zapis: Tuczno wieś królewska, znajduje się w diecezji i oficjalacie Włocławek, archidiakonacie Kruszwica, w księstwie dekanacie i powiecie Inowrocław. Kościół – świątynia drewniana stara zbudowana dzięki wsparciu Szembeka dawniej biskupa włocławskiego pod tytułem św. Apostołów Piotra i Pawła, tylko poświęcony.
Następuje opis wnętrza i uposażenie: jest pięć ołtarzy. Główny – Błogosławionej Dziewicy Maryi z murowaną mensą, w której znajduje się portatyl (ołtarz przenośny), drugi – Bożej Opatrzności, trzeci – świętego Antoniego, czwarty – Wniebowstąpienia Pańskiego, piąty – św. Anny matki Błogosławionej Dziewicy Maryi. Te ołtarze są rzeźbione pozłacane i posrebrzane. Konfesjonały są trzy. Ławek 21 dużych, forma dla szlachetnych (nobiles) dwie zaś małe. Dach ceramiczny częściowo zniszczony, w większości nowo naprawiony. Dzwonnica drewniana połączona z kościołem, na której zawieszono dwa dzwony.
Wyposażenie – naczynie i paramenty: Monstrancja srebrna częściowo złocona, dwa krzyże srebrne. Ornaty – złote – 2, białe – 3, czerwone – 4, fioletowe – 2. Kapy – jedna do nabożeństw rekwialnych (pogrzebowych) i ornaty czarne – 3. Alby i humerały po 6. Komże – 4, obrusy ołtarzowe – 5, bursy dla chorych – 2, sztandary: wielki – 1. Małe – 4, pogrzebowy duży – 1. Cmentarz dobrze utrzymany. Istnieje Konfraternie Bożej Opatrzności, która została zatwierdzona (indultem) Benedykta XIV, odprawia pilnie odpusty jej przyznane. Tę wizytację odbył biskup Józef Rybiński.
W roku 1807 Inowrocław i okolica znalazła się w Księstwie Warszawskim. w 1815 Kongres Wiedeński cofa granicę Królestwa Polskiego na wschód. Przebiegała ona od tego czasu między Wójcinem a Wiczynem za Strzelnem patrząc od naszej strony. Stolica Apostolska wydała w roku 1821 bullę De Salute Animarum (Dla zbawienia dusz). Papież mocą tego dokumentu włącza ziemie kujawskie, które znalazły się pod zaborem pruskim do archidiecezji gnieźnieńskiej.
13 grudnia 1833 miejscowy proboszcz Józef Dzięgielewski daje opis wyglądu kościoła, jaki zastał: przez mocna i ciągłe wiatry kościół miejscowy tak został uszkodzony, że jedna ściana kościoła reperowana być ma. Uszkodzenie tak wielkie, iż nabożeństwa parafialne do kościoła w Dźwierzchnie od niedzieli przenieść muszę. Datą dzisiejszą uwiadomiłem Urząd Radcowski Ziemski z doniesieniem, iż za dni dwanaście budowa dzwonnicy ukończona zostanie a reparacja kościoła zaraz rozpoczęta być musi.
Tak to już drugi raz wspólnota parafialna nie miała własnej świątynia (pierwszy raz pod koniec XVI wieku – wtedy zabrakło duszpasterza). Kolejnym dokumentem mówiącym o zatroskaniu o świątynię to rachunek za prace budowlane za lata 1833 – 1834 do dnia 23 maja 1835. Pokrycie kosztów budowlanych rozkładało się następująco – patron płacił 2/3 a parafianie 1/3. w tym czasie również cmentarz wymagał poszerzenia lub założenia nowego. Dziesięć lat braku stałego duszpasterza spowodował degradację substancji budowlanej tal świątyni jak i cmentarza. Nadszedł rok 1886. Wtedy to arcybiskup Juliusz Dinder po otrzymaniu prezenty (rekomendacji) księdza Juliana Łabędzinskiego ze strony patrona kościoła, tj. pani Tekli z Cajkowskich – Wichlińskiej, dziedziczki dóbr Tuczno na urząd proboszcza wspomnianego księdza Łabędzinskiego. Dnia 2.02.1887 ksiądz Poninski wprowadził w urząd księdza Łabędzinskiego i w protokole tej czynności pisze: cmentarz parafialny do grzebania zmarłych parafii Tuczno nader przykre robi wrażenie nie tylko z powodu niefortunnego swego położenia w gołym polu i z swą dość dużą odległością, ale i przepełnieniem i opuszczeniem. Polecamy przeto Szanownemu Dozorowi Kościelnemu, aby co prędzej pomyślał albo o założeniu nowego cmentarza w miejscu odpowiedniejszym albo rozszerzeniu, oparkanieniu lub otoczeniu żywym płotem cmentarza dotychczasowego, aby stał się godnym i odpowiednim miejscem spoczynku. w czasie tej tradycji świątynia została opisana następująco: Kościół parafialny w Tucznie pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła 86’ długi i 30’ szeroki, częścią w pruski mur zbudowany częścią w Blochy deskami obity, dachówką pokryty z kruchtą także w pruski mur zbudowaną i dachówką pokrytą. Podłoga w całym kościele, kruchcie i zakrystii z desek. Sufit również z desek, biało malowany. Ściany wapnem obrzucone i pobielone. Chór z drzewa, do którego prowadzą schody również drewniane. Trzy okna większe od strony południowej i jedno małe na północ w persbiterium. Trzy większe z krzyżami ze szkła kolorowego. Główne drzwi wielkie od zachodu, dwoje mniejszych przez kruchtę i jedne z kościoła do zakrystii. Przy kościele dzwonnica drewniana, nowo deskami i listwami obita, dachem papowym pokryta na fundamencie z kamieni – w dobrym stanie. Przy kościele także figura Matki Boskiej Bolesnej.
 
Obecna Świątynia stanęła w roku 1890 w stylu neogotyckim. Fundatorami byli Tekla Wichlińska wraz z mężem Józefem, architektem Alexius Langer z Wrocławia, budowniczym – majstrem Valerius Herbst mieszkaniec Inowrocławia. Prowadzono dalsze prace by budynek mógł być miejscem pełnej służby Bożej. Głównym elementem wyposażenia świątyni – to organy, zamówione już przed ukończeniem budowy u Spiegla zamieszkałego w Reichthalu na Śląsku. Szczególną ozdobą były i są witraże figuralne (Serca Pana Jezusa i Matki) wykonał je we Wrocławiu Henryk Winter. 28.06.1891biskup Antoni Andrzejewicz z Gniezna konsekrował świątynię. Wtedy to ofiarowano dla nowo murowanej świątyni relikwie męczenników: św. Vincentego. Św. Kalcedoniego Benoediego i Felicisa, św. Zenona. Do dziś wyżej opisane relikwie znajdują się w nadbudowie ołtarza głównego. Dla nowego kościoła wydano przywilej ołtarzowy na siedem lat (codziennie można było przy tym ołtarzu odprawiać Msze św. Żałobne).
Przed każdym nowym proboszczem stawało zadanie uporządkowania cmentarza grzebalnego. Gdy dokończono budowę obecnej świątyni powróciła i tym razem sprawa miejsca wiecznego spoczynku parafian. Chodziło oto by ci, którzy za życia tworzyli Wspólnotę wiary spoczywali w godnym miejscu, by to miejsce było świadectwem wiary pozostałych przy życiu, miejscem modlitwy i spotkań rodzinnych. w XX w. cmentarz był zawsze zadbany. Świadectwem tego są zachowane nagrobki jak i „alej ku wieczności”. Rodzina Wichlińskich, jako patronowie świątyni, dobudowała z zewnątrz kościoła u zbiegu prezbiterium i nawy grobowiec.
Proboszczowie, którzy spełniali posługę w tej parafii
Pierwszym proboszczem był kapelan książąt kujawskich Michał w latach 1298 – 1303, kolejnym Trzebiesław 1325 – 1327, następnie Nawoj Kostka w roku 1508. w roku 1578 pojawia się nazwisko Wilkostowski Jan. Następnie poważna przerwa w katalogu proboszczów. Zachowane księgi pozwalają ustalić nazwiska: rok 1784 podaje Andreas Michael Lubiewski, w roku 1795 zapisany Andrzej Miszewski. Pod rokiem 1801 czytamy Joannes Chlebowski a w roku 1803 Petrus Szczerbik – franciszkanin.
Od tego roku ciągła lista proboszczów. w tym samym roku 1803 rozpoczyna swą pracę – posługę Józef Dzięgielewski – kanonik lubelski i kanonik kolegiaty kruszwickiej, pracuje przez 33 lata, 1083 – 1836. Antoni Rybinski, pracował 19 lat – 1836 – 1855, Nestor Klemens Rybinski, 21 lat posługi 1855 – 1876, Julian Łabędziński – kieruje wspólnotą 32 lata, budowniczy obecnego Domu Bożego, działał w latach 1886 do 1918, Władysław Pomianowski – urodzony 26.06.1882 w Kruszwicy, od roku 1919 był proboszczem w Tucznie, służy wspólnocie parafialnej 20 lat, 2.06.1940r. ginie w obozie Oranienburg, spalony w krematorium, tablica pamiątkowa wmurowana w kościele. Mateusz Franków – pierwszy powojenny duszpasterz parafii Tuczno, przybył z diecezji lwowskiej i od dnia 23.07.1945 pracuje przez 25 lat do roku 1970, był dziekanem dekanaty złotnickiego, Leon Wilczyński – 1970, Franciszek Ożdżyński – 1970 – 1987, Stefan Nowak – 1987 – 2007, Mirosław Kwiatkowski od 2007r.
Kościół św. Piotra i Pawła jest kościołem jubileuszowym, gdzie można uzyskać odpust zupełny związany z Rokiem Św. Pawła Apostoła Narodów.
Święty Paweł

Paweł pochodził z Tarsu w Cylicji - Mała Azja (Dz 21, 39; 22, 3). Urodził się jako obywatel rzymski, co dawało mu pewne wyróżnienie i przywileje. w naglących wypadkach umiał z tego korzystać (Dz 16, 35-40; 25, 11). Nie wiemy, jaką drogą Paweł to obywatelstwo otrzymał: być może, że całe miasto rodzinne cieszyło się tym przywilejem; możliwe, że rodzina Apostoła nabyła lub po prostu kupiła sobie ten przywilej, bowiem i tą drogą także można było otrzymać obywatelstwo rzymskie (Dz 22, 28) w owych czasach. Szaweł urodził się w Tarsie ok. 8 roku po narodzeniu Chrystusa. Jego rodzina chlubiła się, że pochodziła z rodu Beniamina, co także i Paweł podkreślał z dumą (Rz 11, 1). Dlatego otrzymał imię Szaweł, spolszczone Saul, od pierwszego i jedynego króla Izraela z tego rodu (panował w wieku XI przed Chrystusem). Rodzina Szawła należała do faryzeuszów - najgorliwszych patriotów i wykonawców prawa mojżeszowego (Dz 23, 6). Uczył się rzemiosła - tkania płótna namiotowego. Po ukończeniu miejscowych szkół - a trzeba przyznać, że Paweł zdradza duże oczytanie (por. Tt 1, 12) - w wieku ok. 20 lat udał się Apostoł do Palestyny, aby w Jerozolimie "u stóp Gamaliela" pogłębiać swoją wiedzę skrypturystyczną i rabinistyczną (Dz 22, 3). Nie znał Jezusa. Wiedział jednak o chrześcijanach i serdecznie ich nienawidził, uważając ich za odstępców i odszczepieńców. Dlatego z całą satysfakcją asystował przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana (Dz 7, 58). Nie mając jednak pełnych lat 30, nie mógł wykonywać wyroku śmierci na diakonie. Pilnował, więc szat oprawców i zapewne pilnie ich zachęcał, aby dokonali egzekucji (Dz 7, 58-60).
Kiedy tylko Szaweł doszedł do wymaganej pełnoletniości, udał się do najwyższych kapłanów i Sanhedrynu, aby otrzymać listy polecające do Damaszku. Dowiedział się bowiem, że uciekła tam spora liczba chrześcijan, chroniąc się przed prześladowaniem, jakie wybuchło w Jerozolimie (Dz 9, 1-3). Gdy Szaweł był bliski murów Damaszku, spotkał go Chrystus, powalił na ziemię, oślepił i w jednej chwili oświecił go, że jest w błędzie; że nauka, którą on tak zaciekle zwalczał, jest prawdziwą; że chrześcijaństwo jest wypełnieniem obietnic Starego Przymierza; że Chrystus nie jest bynajmniej zwodzicielem, ale właśnie tak długo oczekiwanym i zapowiadanym Mesjaszem. Po swoim nawróceniu (był to ok. 35 rok po narodzeniu Chrystusa, a więc drugi po Jego śmierci) Szaweł rozpoczyna nową erę życia: głosi niestrudzenie Jezusa Chrystusa. Zawiedzeni Żydzi postanawiają zemścić się na renegacie i czyhają na jego zgubę. Zażądali, więc od króla Damaszku Aretasa, by wydał im Szawła. Szaweł jednak uciekł w koszu spuszczonym z okna pewnej kamienicy przylegającej do muru miasta. Udał się na pustkowie, gdzie przebywał około trzech lat. Tam Chrystus bezpośrednio wtajemniczył go w swoją naukę (Ga 1, 11-12).
Paweł przestudiował i przeanalizował na nowo Stare Przymierze. Udał się następnie do Jerozolimy i przedstawił się Apostołom. Powitano go ze zrozumiałą rezerwą. Tylko dzięki interwencji Barnaby, który wśród Apostołów zażywał wielkiej powagi, udało się przychylnie nastawić Apostołów do Pawła. Ponieważ jednak także w Jerozolimie przygotowywano na Apostoła zasadzki, musiał chronić się ucieczką do rodzinnego Tarsu.
Stamtąd wyprowadził Pawła na szerokie pola Barnaba. Razem udali się do Antiochii, gdzie chrześcijaństwo zapuściło już korzenie. Oni gminie tamtejszej nadali niezwykły rozwój przez to, że kiedy wzgardzili nimi Żydzi, oni udali się do pogan. Ci z radością przyjmowali Ewangelię tym chętniej, że Paweł i Barnaba zwalniali ich od obrzezania i prawa żydowskiego, a żądali jedynie wiary w Chrystusa i odpowiednich obyczajów. Zostali jednak oskarżeni przed Apostołami, że wprowadzają nowatorstwo. Doszło do konfliktu, gdyż obie strony i tendencje miały licznych zwolenników. Zachodziła obawa, że Apostołowie w Jerozolimie przychylą się raczej do zdania konserwatystów. Sami przecież pochodzili z narodu żydowskiego i skrupulatnie zachowywali prawo mojżeszowe. Na soborze apostolskim jednakże (49-50 r.) miał miejsce przełom. Apostołowie, dzięki stanowczej interwencji św. Piotra orzekli, że należy pozyskiwać dla Chrystusa także pogan, że na nawróconych z pogaństwa nie należy nakładać ciężarów prawa mojżeszowego (Dz 15, 6-12). Było to wielkie zwycięstwo Pawła i Barnaby. Od tej pory Paweł rozpoczyna swoje cztery wielkie podróże. Wśród niesłychanych przeszkód tak natury fizycznej, jak i moralnej, prześladowany i męczony, przemierza obszary Syrii, Małej Azji, Grecji, Macedonii, Italii i prawdopodobnie Hiszpanii, zakładając wszędzie gminy chrześcijańskie i wyznaczając w nich swoich zastępców. Oblicza się, że w czterech swoich podróżach, wówczas tak bardzo wyczerpujących i niebezpiecznych, Paweł pokonał ok. 10000 km dróg morskich i lądowych. Pierwsza wyprawa miała miejsce w latach 44-49: Cypr - Galacja, razem z Barnabą i Markiem; druga - w latach 50-53: Filippi-Tesaloniki-Berea-Achaia-Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem; trzecia - w latach 53-58: Efez-Macedonia-Korynt-Jerozolima.
Aresztowany został w Jerozolimie w 60 r., kiedy namiestnik zamierzał wydać Pawła Żydom, ten odwołał się do cesarza. Przebywał jednak w więzieniu w Cezarei Palestyńskiej ponad dwa lata, głosząc i tam Chrystusa. w Rzymie także jakiś czas spędził jako więzień, aż dla braku dowodów winy (Żydzi z Jerozolimy się nie stawili) został wypuszczony na wolność. Ze swojego więzienia w Rzymie Paweł wysłał szereg listów do poszczególnych gmin i osób.
Po wypuszczeniu na wolność zapewne udał się do Hiszpanii (Rz 15, 24-25), a stamtąd powrócił do Achai. Nie wiemy, gdzie został ponownie aresztowany. Jednak sam fakt, że go tak pilnie poszukiwano, wskazuje, jak wielką powagą się cieszył.
Ok. 67 roku Paweł poniósł śmierć męczeńską. Według bardzo starożytnego podania św. Paweł miał ponieść śmierć od miecza. Nie jest znany dzień jego śmierci. Za to dobrze zachowano w pamięci miejsce jego męczeństwa Aquae Salviae za Bramą Ostyjską w Rzymie. Ciało Męczennika złożono najpierw w posiadłości św. Lucyny przy drodze Ostyjskiej. w roku 284 za czasów prześladowania, wznieconego przez cesarza Waleriana, przeniesiono relikwie Apostoła do Katakumb, zwanych dzisiaj Katakumbami św. Sebastiana przy drodze Apijskiej. Być może, na krótki czas spoczęły tu także relikwie św. Piotra. Po edykcie cesarza Konstantyna Wielkiego (313) ciało św. Piotra przeniesiono do Watykanu, a ciało św. Pawła na miejsce jego męczeństwa, gdzie cesarz wystawił ku jego czci bazylikę pod wezwaniem św. Pawła.

Święty Piotr Apostoł
Szymon Piotr (łac. Petrus, gr. Πέτρος Petros (petros = kamień, petra = skała), aram. כיפא Kefas (kefa = skała, opoka, kefas = kamień)) (pontyfikat: 30? – ok. 67) – apostoł, uważany przez Kościół rzymskokatolicki za pierwszego papieża. Wg ewangelii Szymon syn Jana, do ok. 30 – rybak z Kafarnaum w Galilei, następnie apostoł, uczeń Jezusa. Święty katolicki i prawosławny. Św. Piotr jest autorem dwóch listów (1. i 2.), włączonych do kanonu Nowego Testamentu
W Nowym Testamencie
Losy Piotra opisują Ewangelie oraz Dzieje Apostolskie.
Wg nich na wezwanie Jezusa Piotr porzucił swój zawód rybaka i został Jego uczniem. Kiedy jako pierwszy uznał Jezusa za Mesjasza, Ten nadał mu imię Piotr (gr. πετρος, aram. Kefas), od greckiego słowa Petros (w znaczeniu "kamień" nie dużej wielkości), na której będzie utworzony Kościół chrześcijański (według doktryny katolickiej) i powiedział "I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie". Jednak te słowa są podważane przez protestantów, jako wynik błędnego tłumaczenia (Istotna jest tu różnica między petros (kamień) a petra (skała) i znaczenia gr. "kai" zarówno "a" jak i "i").
Jezus przepowiedział mu, że po swoim pojmaniu Piotr wyprze się Go trzykrotnie, co wg Ewangelii potwierdziło się. Podczas pojmania Jezusa usiłował go bronić atakując mieczem jednego z napastników i obcinając mu ucho. Według 21. rozdziału Ewangelii wg św. Jana, Jezus ponownie powierzył Piotrowi opiekę nad swoim Kościołem: "Paś baranki Moje".
Po Zesłaniu Ducha Świętego Piotr, prawdopodobnie przez pewien czas, przewodził Kościołowi w Jerozolimie. Piotr jako pierwszy z apostołów podjął się nawracania pogan. Podczas konfliktu Pawła z Tarsu ze zwolennikami narzucenia prawa żydowskiego ochrzczonym poganom, Piotr na Soborze Jerozolimskim, wyraźnie wystąpił w jego obronie, lecz później unikał zajęcia jasnego stanowiska za co został publicznie skarcony przez Pawła.
Rodzina
Piotr miał żonę i córkę. Andrzej Apostoł był jego bratem.
Pobyt w Rzymie

Piotr Apostoł przedstawiony na witrażu w praskiej Katedrze św. Wita (w środku)
Pobyt Piotra w Rzymie jest podawany w wątpliwość, gdyż Biblia nigdzie nie mówi o tym wprost. w 1 liście Piotra znajduje się zdanie: "Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie" (1 P 5,13 za BT), które tradycja katolicka uznaje za potwierdzenie pobytu Piotra w Rzymie (Babilon miałby być jego symbolicznym określeniem), nie znaleziono jednak, innych źródeł pisanych z tamtego okresu, mogących tę tezę potwierdzić. w Rzymie, w grobowcu, który miał być rzekomo miejscem spoczynku Piotra, znajdowały się kości kilku mężczyzn oraz kilkudziesięcioletniej kobiety.
Inna legenda mówi, że gdy w Rzymie rozpoczęły się prześladowania chrześcijan (za czasów Nerona), Piotr postanowił uciec z miasta. Wówczas ukazał mu się Jezus. Piotr spytał go, dokąd idzie (łac. Quo vadis, Domine?)[2]. Jezus miał mu odpowiedzieć "idę do miasta, aby mnie powtórnie ukrzyżowano". Wówczas Piotr zawrócił, a w miejscu tego wydarzenia postawiono kościół. To wydarzenie zawarł Henryk Sienkiewicz w powieści Quo vadis.
Kościelna tradycja głosi, że Piotr zginął w Rzymie na Wzgórzu Watykańskim. Zginął męczeńsko na krzyżu (na własną prośbę) głową w dół, ponieważ mówił iż nie jest godzien umrzeć jak Chrystus. Później w tym miejscu postawiono kościół, w którym złożono jego ciało. Dziś w tym miejscu stoi Bazylika św. Piotra.
Spory doktrynalne
Według relacji biblijnej Piotr zmieniał podczas swojego życia zdanie dotyczące literalnego pojmowania części przepisów Prawa Mojżeszowego. Początkowo, Piotr unikał pogan i uważał, że nie mają oni udziału w Ewangelii. Pogląd ten uległ częściowej zmianie dopiero po wizji jaką otrzymał od Boga i po wizycie w domu Korneliusza, kilka lat po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa (Dzieje Apostolskie 10). Kilkanaście lat później apostoł Piotr wraz z innymi członkami kościoła jerozolimskiego przebywał wśród chrześcijan nawróconych spomiędzy pogan w Antiochii, bez okazywania jakiejkolwiek dyskryminacji.
Dowiedziawszy się jednak o przybyciu wysłanników apostoła Jakuba, upozorował sytuację, jakoby zachowywał ceremonialną czystość i nie jadał z poganami. Obecny przy tym apostoł Paweł nazwał zachowanie Piotra nagannym i obłudnym oraz publicznie skarcił przełożonego kościoła jerozolimskiego, wygłaszając mu kazanie na temat zbawienia przez wiarę w Chrystusa niezależnie od prawa mojżeszowego (List do Galatów 2:11-21).
Chodzenie po wodzie
Według Ewangelii Mateusza, Piotr po ujrzeniu chodzącego po wodzie Jezusa zaczął iść do niego także poruszając się po tafli wody (Mt 14:22-32). (Marek i Jan także wspominają o Jezusie, ale nie wspominają robiącego to samo Piotra).
Obmywanie stóp
Według Ewangelii Św. Jana, Piotr z początku odmówił obmywania swoich stóp Jezusowi podczas Ostatniej Wieczerzy. Jezus wtedy rzekł: Jeśli ja Cię nie wymyję, to żadna z części Twego ciała nie będzie ze mną. Na to Piotr odpowiedział: Panie nie myj tylko mych stóp, ale także dłonie i głowę.
Atrybuty
Święty Piotr Apostoł przedstawiany jest jako łysiejący, siwy, brodaty starzec. w dłoni trzyma jeden lub parę kluczy. Rzadziej towarzyszą mu inne atrybuty: ryba, paliusz, kogut, księga, kapelusz, kwiat lub zwój.