Być poetą dawniej i dziś. Przedstaw postawę artystów wobec własnej twórczości oraz ich opinie na temat znaczenia poezji, porównując utwory Horacego i Wisławy Szymborskiej.

Poezja ma wielką silę i moc. Od zawsze pełni niezwykłą rolę w świadomości człowieka. Poeci poprzez tworzenie swoich utworów wyrażali uczucia, głębokie myśli i przekonania. Literatura stała się więc przez to zwierciadłem duszy człowieka, dlatego też jej odbiorcami bywają ludzie, którzy szukają w niej wyrazu własnych uczuć i doświadczeń. Rola jaką odgrywa poeta zawsze była trudna i ciężka. W starożytności poeta był wywyższany. Obraz poety i poezji starożytnej ukazuje Horacy w swoim utworze "Exegi monumentum". Według niego twórczość nadaje poecie nieśmiertelność ocala go od zapomnienia. Zupełnie inne podejście na sztukę i rolę poezji mieli współcześni twórcy. Nowe miejsce artysty było w tłumie, pośród zwykłych ludzi. Sama sztuka też straciła swoja pierwotną wzniosłość i piękno. Koncepcje poety i poezji są tak różnorodne, jak różnorodne są epoki, w których one istniały. Poezja zawsze pełniła ważną funkcje w życiu ludzi, jednak jest bardzo niedocenionym osiągnięciem człowieka, ponieważ trudno określić jej miejsce wobec dokonań nauki, medycyny, czy techniki.
Utwór Horacego pt. Wybudowałem pomnik jest przykładem liryki wyznania. Podmiotem lirycznym w wierszu jest sam poeta który porusza problem sztuki i ponadczasowego wymiaru. Jest on dumny i pewny siebie. Horacy ma świadomość wartości własnej poezji i porównuje swoją działalność pisarską do budowy pomnika. Mówi o niej że jest wyższa od piramid, trwała, odporna na działanie czasu i warunków atmosferycznych. Wyraża on przekonanie że tworzenie wiersza daje mu nieśmiertelność. W wierszu pojawia sie motyw 'non omnis moriar'- nie wszystek umrę, poeta w ten sposób akcentuje, że on umrze, ale pamięć po nim zostanie wraz z jego dziełami. Wiersz zawiera złoty środek jest nim 'exegi monumentum' stawiam sobie pomnik. Oda kończy się apostrofą do Melpomeny, muzy tragedii, zwrot w niej zawarty jest prośbą o wieniec laurowy, symbol zwycięstwa i wybitnych zasług. Dzieła poety dają sławę, są manifestem poetyckim.
Wisława Szymborska w utworze " Wieczór autorski" opisuje emocje podczas spotkania poety z czytelnikami. Szymborska zwraca sie w nim do Muzy - natchnienia artystów i pisze, że w dzisiejszych czasach „nie być bokserem to nie być wcale”. Bokser, dzięki swojej sile, muskulaturze przyciąga publiczność, natomiast poeta tworzy wiersze, którymi interesuje się coraz mniej ludzi. Twórca, mający przed sobą nieliczną widownię, ludzi którzy przyszli, ponieważ nudzili się z powodu kiepskiej pogody, a „reszta to krewni”, porównany jest z bokserem, a jego wieczór autorski z walką na ringu. Publiczność literacka nie reaguje na poezję, tak jak widownia sportowa: nie ma akcji, napięcia, jest tylko śpiący staruszek „w pierwszym rządku”. Szymborska mówi, jak trudna i czasami niewdzięczna jest praca poety – radość pisania nie jest stanem trwałym w poetyckim „fachu”, to „ciężkie norwidy”. Autorka pisze jednak o tym z właściwym dla niej poczuciem humoru, znosi niepowodzenie wieczoru autorskiego z godnością, wiersz jest pełen dystansu. Trudności napotykane na drodze artysty Szymborska traktuje z przymrużeniem oka, nie bierze porażek do serca i nie przejmuj się nimi. Nie jest zła na staruszka, że śpi i śni o placku ze śliwkami, patrzy na niego łagodnie i żartobliwie traktuje jego osobę. Takie właśnie podejście jest charakterystyczne dla poetki. Nie wyśmiewa, co najwyżej ironizuje i parodiuje.
Autorzy analizowanych przeze mnie utworów są to poeci żyjący w bardzo odległych sobie epokach. Ich twórczość bazowała na zupełnie innych przeżyciach, innym postrzeganiu świata, całkowicie odmiennej mentalności a także innych nieporównywalnych wrażeniach wzrokowych i słuchowych. Jedynym podobieństwem porównywanych wierszy jest temat przewodni dotyczący ich twórczości, jednak poprzez ogromną przepaść intelektualną ogółu społeczeństwa żyjącego w danych epokach, w odczuciu Horacego jego twórczość była czymś niezwykłym, natomiast dla Szymborskiej twórczość artystyczna jest ironią. Podsumowując, rola poety w literaturze i sztuce zmieniała sie i ewoluowała w zależności od epoki i rzeczywistości w jakiej była tworzona. Wraz ze wzrostem świadomości odbiorcy, jego wrażliwości oraz poziomu intelektualnego artysta ma do zrealizowania coraz trudniejsze zadanie. Sztuka przepełniona emocjami i przeżyciami musi pozwolić czytelnikowi na własne przemyślenia i wyciągnięcie z niej odpowiednich wniosków. Z całą pewnością poeci w czasach starożytnych jak i współczesnych odgrywali i odgrywają bardzo ważna rolę w rozwoju kultury podnosząc nieustannie jej poziom. Każdy poeta nieważne w jakich czasach tworzy powinien być świadomy swojej roli i czuć się wyjątkowy, a dostosowując się do czasów, w których żyje powinien przybierać różne cele i wartości, ponieważ stanowi wyraźną jednostkę wśród tłumu innych ludzi, mającą ogromny wpływ na ich świadomość.