Makrosocjologia (30 stron) - opracowanie z makrosocjologii dla studentów ekonomicznych kierunków.

1. Pojęcie makrostruktury społecznej:
Makrostruktura – układ który wyznacza ramy i kierunki życia społecznego; charakteryzuje się: wielokrotną złożonością, skomplikowaniem powiązań między elementami, względną odpornością wobec ingerencji i dezintegracji, wspólnotą kultury, są względnie duże.
Własności makrostruktur:
a) samoistność – makrostruktura, to niezależny, zamknięty świat społeczny, w przeciwieństwie do mikrostruktur, które nie są samoistne i egzystują w ramach makrostruktur
b) samoreferencja – rozwój makrostruktur jest autonomiczny, odbywa się w pewnych zamkniętych ramach, odgrodzonych od świata zewnętrznego, gdzie układem odniesienia jest struktura sama dla siebie
c) samowystarczalność – w przeciwieństwie do mikrostruktur
Makrostruktury tworzą dla mikrostruktur kierunki i ramy rozwoju. Mogą ulegać destrukcji i dezintegracji w wyniku negatywnego działania mikrostruktur
Przykłady mikrostruktur:
- do niedawna były nimi społeczeństwa narodowe, ale pod wpływem postępującego procesu globalizacji stały się one mezostrukturami
- wg Gurwitcha to klasy społeczne są zamkniętymi światami, są całkowicie niekompatybilne między sobą; Marks uważał, że klasy nie są makrostrukturami
- makrostrukturami mogą być np.: klasy, warstwy, stany, ruchy społeczne, etnosy, ludy, narody
2. Podmiotowość społeczna - indywidualna i kolektywna
Intuicje wiążące się z pojęciem podmiotowości to autonomia, eksterioryzacja, kreatywność, wolność, dezalienacja, współuczestnictwo w życiu społecznym, nie uleganie manipulacji
Podmiotowość społeczna to zdolność jednostki lub zbiorowości społecznej do wywierania wpływu na strukturę społeczną, to także podatność tej struktury na wpływ; podmiotowość jest wypracowana, a nie dana raz na zawsze, nie wszystkie jednostki są podmiotami
W socjologii:
a) nurty uwypuklające podmiotowość kładą nacisk na spontaniczne, aktywne, czynne podejmowanie przez jednostki działań kreatywnych prowadzących do sensownych skutków; nurt ten stoi w opozycji do behawioryzmu – podmiotowość bierze się z interakcji, podmiotem jest się wśród innych
b) P.Sztompka stworzył dialektyczną koncepcję podmiotowości społecznej – rzeczywistość społeczna jest syntezą powstałą w wyniku oddziaływania dwóch przeciwstawnych biegunów: podmiotowości jednostek i podmiotowości struktur
c) metaforyczne rozumienie podmiotowości kolektywnej odnosi się do funkcji elit społecznych – elity decydują o cechach dominujących w danej zbiorowości
d) wg Touraine – proponuje zastąpienie pojęcia roli społecznej przez podmiotowość i tożsamość
Podmiot kolektywny – tworzy się w wyniku procesu integracji podmiotów jednostkowych, które cechuje świadomość wspólnego losu i interesu
Stopnie dorzałośći kolektywnej:
a) utopia – zanegowanie istniejącego stanu rzeczywistości społecznej oraz stworzenie obrazu społeczeństwa będącego wyrazem dążeń podmiotu
b) projekt – stworzenie bardziej realistycznego obrazu rzeczywistości, próba usystematyzowania dążeń i postulatów
c) rządność – konkretny projekt tworzenia świata społecznego
3. Pojęcie systemu społecznego i społeczeństwa globalnego:
System społeczny to pewien względnie izolowany układ, obejmujący interakcje pomiędzy jednostkami; występuje współzależność pomiędzy elementami systemu społecznego – zmiana w obrębie jednego elementu wywołuje zmiany w innych.
System społeczny jest pojęciem zbliżonym do struktury społecznej – jest to układ wzajemnie powiązanych stosunkami elementów
Struktura społeczna wg P.Sztompki to układ składający się z 4 wymiarów:
- wymiar normatywny – powiązana i charakterystyczna dla danej zbiorowości sieć norm, wartości, instytucji
- wymiar idealny – powiązana i rozpowszechniona w danej zbiorowości sieć idei, przekonań, poglądów, wizji
- wymiar interakcyjny – powiązana i typowa dla danej zbiorowości sieć wzajemnie ukierunkowanych i zorientowanych działań
- wymiar interesów – obejmuje zróżnicowane i powiązane szanse życiowe, czyli rozkład dostępu do dóbr społecznie uznanych za pożądane np.: bogactwo, władza, prestiż, wiedza
4 wymiary struktury są ze sobą powiązane, współzależne i wzajemnie się determinują, są spojone strukturą struktur czyli metastrukturą
Typy struktur: mikro-, makro- i mezostruktury
System społeczny wg Pareto – społeczeństwo stanowi formę na którą składają się różne elementy, które wzajemnie się warunkują i są współzależne. Elementy to:
a) gleba, klimat, flora, fauna, warunki geograficzne, złoża mineralne
b) inne elementy, które są zewnętrzne w stosunku do danego społeczeństwa w danym czasie np.: wpływ innych społeczeństw (w przestrzeni), skutki poprzedniego stanu tego społeczeństwa (w czasie)
c) elementy wewnętrzne – rasa, rezydua, interesy, postawy wobec myślenia i obserwacji, stan wiedzy, derywacje oraz siły przeciwstawne rozkładowi i upadkowi istniejących społeczeństw
Społeczeństwo globalne – pewne charakterystyczne, specyficzne i powtarzalne formy życia społecznego, które bądź występują jedne po drugich np.: w określonych państwach lub narodach. Najbardziej do społeczeństwa globalnego zbliżają się państwo i naród. Jest to pewien model do którego się dąży, ale który w rzeczywistości nie istnieje w pełnej postaci.
Społeczeństwo globalne to sprzężony układ wszystkich struktur, instytucji i procesów występujących w zbiorowości danego państwa lub narodu, wyodrębniający daną zbiorowość w stosunku do innych, zewnętrznych zbiorowości. Nie należy raczej mówić o społeczeństwie światowym, bowiem społeczeństwo globalne jest raczej osadzone w infrastrukturze danego społeczeństwa.
4. Procesy globalizacji społecznej
Społeczeństwo globalne – możliwości jego powstania upatruje się w coraz szybciej i prężniej rozwijającej się telekomunikacji, tworzeniu się ponad państwowych wspólnot ekonomiczno-politycznych, w kształtowaniu się poczucia odpowiedzialności społecznej za losy całej ludzkości; jego członkami są wszyscy ludzie zamieszkujący Ziemię.
5. System społeczny wg Parsonsa:
Istnieje nieskończona liczba systemów społecznych – może to być partia, rodzina, kolektyw pracowniczy, a nawet para. Każdy system działa w obrębie 4 wzajemnie warunkujących się podsystemów:
a) podsystem organizmu
b) podsystem osobowości
c) podsystem kultury
d) podsystem społeczny
W obrębie każdego systemu wyróżniamy też 4 ogólne systemy działania:
- skierowane na zewnątrz i instrumentalne: adaptacja (system organizmu)
- skierowane na zewnątrz i konsumpcyjne: osiąganie celu (system osobowości)
- skierowane do wewnątrz i instrumentalne: kultywowanie wzorów (system kultury)
- skierowane do wewnątrz i konsumpcyjne: integracja (system społeczny)
Systemy społeczne realizują imperatywy funkcjonalne w różnych wymiarach. Każdy system który trwa musi realizować imperatywy funkcjonalne, spełniające potrzeby 4 podsystemów, bez ich realizacji system nie mógłby istnieć. Systemy społeczne są otwarte – następuje między nimi wymiana; są inkluzywne – większe zawierają w sobie mniejsze; Parsons analizuje systemy społeczne na 3 płaszczyznach:
- rozwojowej (koncepcja powszechników kulturowych)
- porównawczej – analizuje 2 systemy społeczne znajdujące się w jednym czasie fizycznym, ale różniące się czasem strukturalnym (stopniem rozwoju)
- wewnętrznej – szczególne znaczenie ma tu fakt, że wszystkie podsystemy są ze sobą powiązane i wzajemnie się warunkują
Charakterystyka jednostki funkcjonującej w obrębie systemu:
Parsons ujmuje jednostkę przedmiotowo. Osoba jest aktorem działającym w narzuconej jej przez społeczeństwo roli społecznej. Jednostka spostrzega wybiórczo otoczenie społeczne, zauważa te elementy które mają dla niej znaczenie . W działaniu kieruje się motywacjami, postawami, wcześniejszymi doświadczeniami.
6. Koncepcja „systemów – światów” I.Wallersteina i współpracowników
Wg Wallersteina w historii ludzkości istnieją 3 rodzaje systemów społecznych:
a) mini-systemy społeczne – mało rozległe, zwykle nie więcej niż 6 pokoleń, duża homogeniczność (np.: społeczności plemienne)
b) imperia światowe – rozległe struktury polityczne, różnorodna kultura, zewnętrzna kontrola nad wewnętrznymi strukturami np.: przez ekstrakcję (wyciąganie) nadwyżki ekonomicznej; istniały do niedawna np. ZSRR
c) gospodarki światowe – rozległe i nierównomierne łańcuchy produkcji i podziału dóbr, rozczłonkowane przez różne systemy polityczne, nadwyżka rozdzielana wg faktycznych monopoli osiąganych na rynku. W systemie gospodarek światowych istnieją 3 kategorie podsystemów:
- społeczeństwa centralne tzw. trzon – jest to centrum systemu światowego (np.: USA), hegemoni, którzy narzucają innym swoje interesy
- półperyferie – społeczeństwa które nie dysponują ekonomią skali (są za małe by mogły wywierać wpływ), są mało autonomiczne
- peryferie – obszary uzależnione od funkcjonowania ośrodków centralnych (gospodarczo, politycznie, militarnie, kulturowo), są to eksporterzy surowców, wyzyskiwane przez państwa centralne, nadwyżki produkcji wywłaszczane przez centrum – np.: Ameryka Łacińska
- obszary zewnętrzne (kraje czarnej Afryki)
Awansujące peryferie i zdegradowany trzon są eksploatowane przez centrum i eksploatują peryferie.
7. Koncepcje rozwoju zrównoważonego i opacznego
Mallman – koncepcja rozwoju opacznego
Rozwój opaczny to kumulacja kilku podstawowych ubóstw, bied (deficytów):
- środków egzystencji (brak równowagi między produkcją, a dystrybucją dóbr podstawowych)
- wchodzenie w stosunki społeczne (Deficyt miłości - deficyt jako złożony układ czynników kulturalnych i osobowości, powstający w wskutek ucisku jednej grupy nad drugą, lekceważącego podejścia do środowiska naturalnego – powstawanie warunków, w których trudno jest zaspokoić potrzebę miłości. Deficyt uczestnictwa – większość ludzi nie uczestniczy w podejmowaniu decyzji, które ich dotyczą, nie mają oni wystarczającej autonomii potrzebnej do nadawania znaczenia decyzji; rośnie zjawisko alienacji ludzi)
- rozumienie (zła jakość edukacji i zła dystrybucja edukacji)
- znaczenie sensu (występuje w społeczeństwach bogatych i biednych, ludzie nie rozumieją sensu własnych działań)
J.Danecki – koncepcja rozwoju opacznego
1. Rozczłonkowanie ludzkości na 2 bieguny, na których występuje kumulacja:
a) wyczucia, zniewolenia, przymusu, wykorzystywania sił psychofizycznych w walce o codzienną egzystencję
b) koncentracja wyrafinowanych, perwersyjnych form komfortu, wyspowy charakter dobrobytu otoczony morzem ubóstwa, wynikających z konsumpcji dóbr materialnych.
2. Arsenały broni – konwencjonalne i niekonwencjonalne (także ekonomiczne, socjotechniczne, informacyjne) – wykorzystywanie ich jako narzędzi gnębienia
3. Niszczenie środowiska – zagrożenie katastrofą ekologiczną, rosnący eksport brudnych technologii i odpadków cywilizacyjnych
4. Przerastanie instytucji publicznych przez struktury mafijne, terroryzm (stosuje się je też jako narzędzie polityczne)
5. Podporządkowanie polityki wewnętrznej potrzebom kapitału międzynarodowego – wykorzystywanie w tym celu dążeń wolnościowych.
6. Tyrania międzynarodowego rynku towarów prowadząca do likwidacji lokalnych gospodarek ekonomicznych, które wykorzystują lokalne technologie i zasoby miejscowe.
7. Wymuszanie i hamowanie postaw konkurencyjnych i agresywnych kosztem postaw symbiotycznych.
Aspiracje kosmopolitycznych elit do dominacji w monolitycznym porządku światowym.
Koncepcja rozwoju zrównoważonego utworzona przez ONZ:
Rozwój dobrego społeczeństwa (Galtung):
- jest to społeczeństwo globalne
- spełnia warunki 4 kategorii ładu społecznego wg Ossowskiego (wysoki poziom zorganizowania, przy jednoczesnej interferencji wielu ośrodków kierowniczych)
- oparte na przyjmowaniu wspólnych standardów, kultury, praw i obowiązków ludzi
- wygaszenie antagonizmów wynikających z dwóch przeciwstawnych interesów – wspólny stan dostosowania prawa
Grupa Wallensteina i Galtunga uważa, że dobre społeczeństwo już się rozwija (współcześnie), choć przechodzi fazy degradacji i wzrostu.
8. Koncepcja formacji społecznej Karola Marksa
Pojęcie formacji społeczno- ekonomicznej wydaje się być centralnym pojęciem materializmu historycznego.
Ma związek ze strukturami długiego trwania i powstało na bazie założenia, że „bazą” każdego społeczeństwa jest określony sposób produkcji, który determinuje stosunki społeczne tworzące się w tym społeczeństwie. U Marksa występuje pojecie formacji społecznej w 2 odmianach:
a) młody Marks – formacja społeczna jest tożsama z cywilizacją (znamiona ekonomiczne nie są najważniejsze)
b) stary Marks – formacja społeczna ma wyraźne cechy ekonomiczne – to pewien otwarty typ struktur, który kształtuje się ze względu na dominujący sposób produkcji materialnej
Marks wyróżnił kilka formacji (typów społeczeństwa), które występują po sobie w określonej kolejności:
Wspólnota pierwotna, orientalny despotyzm (formacja oparta na azjatyckim sposobie produkcji), niewolnictwo, feudalizm, kapitalizm, komunizm (model który powstanie po rewolucji).
Przechodzenie z formacji do formacji odbywa się na peryferiach systemu światowego, a nie w jego trzonie
Teoria ta ma aspekt nie tylko typologiczny, ale i historiozoficzny – Marks traktował formacje jako następujące po sobie epoki i podkreślał, że żadne społeczeństwo nie może przeskoczyć naturalnych faz rozwoju
9. Wskaźniki rozwoju ekonomicznego:
a) PKB (GNP – Gross National Product) to bieżąca wartość rynkowa sumy dóbr i usług finalnych wytwarzanych przez gospodarkę danego państwa w okresie 1 roku
b) Wysokość rocznego dochodu w dolarach na 1 mieszkańca albo wykształcenie, zdrowotność itp.
c) HDI (Human Development Index) – próba skorygowania i ujednolicenia różnych wskaźników, prezentuje wyniki na jednej liście, grupuje państwa na 3 typy: wysoko rozwinięte (polska jest tu na 50 – 60 miejscu), średnio rozwinięte i słabo rozwinięte
d) wskaźnik rozwoju odniesiony do płci (GRDI) – różnica między wskaźnikiem ogólnym rozwoju, a wskaźnikiem odniesionym do kobiet
10. Miary ubóstwa w świecie :
PKB, roczny dochód w USD na 1 mieszkańca, procent ludzi umierających przed 40 r.ż., procent analfabetów powyżej 15 r.ż., procent ludzi bez dostępu do opieki zdrowotnej, procent dzieci powyżej 5 lat, które nie osiągają właściwej wagi
Wskaźniki derywacji (niezaspokojenia potrzeb): poziom bezrobocia, niedostatek wyposażenia miejsca zamieszkania, długotrwałe choroby uniemożliwiające działalność gospodarczą, stopa śmiertelności, liczba osób korzystających z pomocy społecznej
11. Typologia ładu społecznego wg Ossowskiego:
Ossowski wytypował 4 rodzaje ładu społecznego poprzez skrzyżowanie następujących kategorii działań:
- koordynacji lub jej braku
- podejmowania działań w ramach systemu pod wpływem ingerencji innych ośrodków lub jej braku
a) ład przedstawień zbiorowych
- zachowania ludzi wyznaczane są przez wspólne warunki, wzory oraz normy
- powinność człowieka jest tożsama z jego bytem
- pozycja społeczna każdego człowieka wyznaczana jest raz na zawsze, usankcjonowana kryteriami przez niego samego wyznawanymi
- może istnieć niezależnie od tego czy istnieje jakiś wspólny środek decyzyjny
- np.: społeczeństwa pierwotne
- obiekt badań etnologii albo antropologii
b) ład monocentryczny
- istnieje 1 wyraźny ośrodek decyzyjny
- jednostki traktowane są przedmiotowo i instrumentalnie
- występuje w państwach autorytarnych i mniejszych strukturach (organizacjach totalnych)
- społeczeństwa oparte na ładzie monocentrycznym powinny być badane przez cybernetykę społeczną (naukę o sterowaniu)
c) ład policentryczny
- wynik wzajemnego oddziaływania różnych ośrodków decyzyjnych
- istnieje wiele ośrodków decyzyjnych i brak jest koordynacji (np.: społeczeństwo liberalne)
- końcowy rezultat działań podejmowanych przez elementy takiego ładu jest nieprzewidywalny, dopóki dane zdarzenie się nie zakończy
d) ład czwarty (postmonocentryczny)
- mimo istnienia wielu ośrodków decyzyjnych działania w jego obrębie są skoordynowane
- polega na zorganizowanym współdziałaniu
- obiekt badań współczesnej socjologii
12. Typologie współczesnych społeczeństw:
a) społeczeństwo narodowe
b) społeczeństwo globalne
c) społeczeństwa nordyckie (skandynawskie i holenderskie)
- ekspansywny kapitalizm z wysokim poziomem regulacji konsumpcji, zacierający granice podziałów klasowych
- słabo zarysowane podziały stratyfikacyjne
- silnie uformowane klasy społeczne
- wysoki poziom zatrudnienia
- silny system państwowy
- najwyższy na świecie poziom emancypacji kobiet
- skrzyżowanie moralności protestanckiej z socjaldemokracją
d) społeczeństwo bezklasowe i nieegalitarne wg Ossowskiego (ZSRR)
e) społeczeństwo klasowe i egalitarne wg Ossowskiego (USA)
- podział na klasy ze względu na własność prywatną
- egalitarność to zrównanie w poziomie życia
f) społeczeństwo klasowe bardziej klasowe (USA)
- niższa egalitarność niż w państwach skandynawskich
- konkurencyjny typ społeczeństwa
- dualizacja struktur społeczno – ekonomicznych, duża różnica między sektorem konkurencyjnym, a zmonopolizowanym (większe bezpieczeństwo socjalne w sektorze publicznym)
- zdolność do generowania dynamicznego rozowju nauki, technologii, produkcji masowej
- zdolność do absorpcji imigrantów
- wielkie zbiorowości podlegające deprywacji (czarni, hispanies)
- wysoki stopień emancypacji kobiet
- ulotność więzi społecznych (społeczeństwo podróżujące za pracą)
g) ustratyfikowane społeczeństwa zachodnie (Austria, Niemcy)
h) elitarne społeczeństwa klasowe (Francja, Niemcy)
- wyższy poziom konfliktów społecznych i politycznych w porównaniu z punktem g), wyraźne różnice społeczno – ekonomiczne np.: w dostępie do oświaty, wykluczenie społeczne specyficznych grup np.: gastarbeitrów
i) dalekowschodnie społeczeństwa kapitalistyczne
- płynne przejście od struktur przedkapitalistycznych do kapitalistycznych, silny interwencjonizm państwowy, wysoki poziom autokratyzmu politycznego, silny kolektywizm, niski poziom praw obywatelskim
- jest to społeczeństwo korporacyjne charakteryzujące się wysokim poziomem wzrostu gospodarczego, zatrudnienia, życia i konsumpcji, egalitarności, korupcją, systemem oświaty zdegradowanym do funkcji selekcji społecznej, dualizacją gospodarki między wielkie korporacje i resztę
13. Społeczeństwo tradycyjne i nowoczesne. Teoria modernizacji.
Społeczeństwo tradycyjne (przedkapitalistyczne) charakteryzuje się:
- przewaga w strukturze produkcyjnej obszarów nierozwiniętych
- wielka liczba chłopskich gospodarstw rodzinnych objętych przez stosunki przedkapitalistyczne
- oddziaływanie metropolii na peryferie – rozkładanie gospodarki tradycyjnej i hamowanie rozwoju kapitalizmu
2 typy społeczeństw tradycyjnych:
a) wschodni – przeważające potrzeby odczuwane społecznie miały charakter społeczny; istotna jest jakość życia, która zależy nie tylko od produkcji i konsumpcji, ale i od przynależności społecznej, prestiżu związanego z przynależnością do określonego segmentu społecznego; refleksyjność religijna (buddyzm) – odpowiadają mu wzorce zachowań gospodarczych – produkuje się aby zaspokoić konkretne potrzeby, nadwyżki zużywa się w formach rytualnych (np.: budowa świątyni)
b) zachodni – przeważające potrzeby społeczne miały charakter gospodarczy; wzorzec akumulacyjny – działalność gospodarcza nastawiona jest na osiąganie nadwyżki pozwalającej na rozszerzenie produkcji
Modernizacja społeczna
- to przejście od społeczeństwa tradycyjnego (przedkapitalistycznego) do nowoczesnego (kapitalistycznego) industrialnego lub postindustrialnego
- polega na uruchomieniu mechanizmów racjonalizacji działalności gospodarczej
- dominacja oparta jest na sile materialnej
- wyraźne struktury klasowe i wyraźna przynależność do nich
- na modernizację składają się następujące powiązane ze sobą procesy zachodzące wg Smelsera: w technologii – przejście od technik prostych i tradycyjnych do wykorzystania wiedzy naukowej; w rolnictwie – od gospodarki naturalnej do masowej produkcji płodów rolnych ; w przemyśle – zastąpienie siły ludzkiej i zwierzęcej, pracą ludzi przy napędzanych energią maszynach (industrializacja); w układach ekologicznych migracje wewnętrzne ze wsi do miast.
Wyżej wymienione procesy wywierają wpływ na strukturę społeczną. Następuje dyferencjacja strukturalna czyli powstawanie wyspecjalizowanych i autonomicznych jednostek społecznych np.:
- funkcje oświatowe od rodziny przejmuje szkoła;
- produkcja rodzinna zastępowana jest przez fabryczną;
- wymiana oparta na zasadach nieekonomicznych zastępowana jest przez rynek;
- mniejsze znaczenie niż w społeczeństwach tradycyjnych przypisuje się do pozycji społecznej;
- integracja – rosnącemu podziałowi pracy towarzyszy rozwój mechanizmów harmonizujących i utrwalających interakcje jednostek o zróżnicowanych interesach
- zaburzenia społeczne – niszczone są tradycyjne sposoby działania, wzory, normy, wartości, co powoduje anomię
14. Społeczeństwo przedprzemysłowe, przemysłowe i poprzemysłowe
Społeczeństwo pierwotne (plemienne):
- stosunkowo małe
- byt materialny oparty na rolnictwie, zbieractwie, myślistwie, rybołówstwie itp.
- technika wytwarzania oparta na manualnej pracy ludzkiej
- podział ról społecznych ze względu na płeć
- wysoka pozycja ludzi starych
- kultura przedpiśmienna – ustny i bezpośredni przekaz tradycji
Społeczeństwo przedprzemysłowe (feudalne, tradycyjne):
- istniały od średniowiecza do II poł. XIX wieku w Europie i Azji
- byt materialny opierał się na rolnictwie (2/3 ludzi)
- technika oparta na pracy manualnej ludzi, sile pociągowej zwierząt oraz na odnawialnych źródłach energii
- struktura demograficzna – dominowały małe rolnicze wioski, siedziby właścicieli oraz przedprzemysłowe miasteczka
- silna odrębność między wsią (rolnictwo), a miastem (rzemiosło, handel, życie religijne, umysłowe, administracja)
- silne zróżnicowanie społeczne – podział na stany do których przynależność jest prawnie uregulowana
- elitarna kultura piśmienna
Społeczeństwo przemysłowe (nowoczesne, kapitalistyczne, industrialne)
- ukształtowało się w Europie w XIX wieku i rozwinęło się na początku XXw.
- związane z rewolucją przemysłową
- technika produkcji dóbr i usług oparta na pracy uprzedmiotowionej (maszyny i urządzenia) oraz źródłach energii (ropa, węgiel itd.)
- powstanie milionowych aglomeracji miejskich
- zmiana struktury zawodowej społeczeństwa, utrata dominacji przez chłopów na rzecz robotników
- duża mobilność horyzontalna (ze wsi do miast)
- społeczeństwo jest miejskie w sensie demograficznym i społeczno – kulturowym
- w kulturze standaryzacja wyrobów, sformalizowanie wzorów zachowań, racjonalizacja ludzkich działań, umasowienie kultury (rola mediów), uniformizacja postępowania
Społeczeństwo poprzemysłowe (postindustrialne) (koncepcja Bella)
- technika produkcji dóbr i usług oparta na automatyzacji, mechanizacji, komputeryzacji, rola człowieka ograniczona do uruchamiania urządzeń i ich kontroli; źródła energii – gaz, prąd (z elektrownii jądrowych)
- podstawą jest produkcja i zdobywanie informacji wspomaganych przez technologię
- wzrost zatrudnienia w sektorze 3 (usługowym) – ponad 50% ludzi
- społeczeństwo wielkomiejskie, urbanizacja, zanik podziału na miasto i wieś
- krytyka industrializmu, ruchy ekologiczne
Jest to społeczeństwo masowe w sensie:
a) ekonomicznym – wytwarzanie dóbr i usług zdominowane jest przez wielkie korporacje, które wytwarzają produkt w ogromnych ilościach
b) społecznym – ludzka aktywność przejawia się w działaniach w dużych skupiskach np. hale fabryczne
c) powstawanie eksterytorialnych ośrodków twórczości kulturalnej (ponad podziałami) – tworzą wartości kultury dla całych mas ludności, rozprowadzane wśród milionów za pomocą mass mediów
15. Procesy dezindustrializacji. Postindustrializm.
a) zmiana form własności, skupienie i utrwalenie własności prywatnej, zmiana warunków produkcji materialnej
b) spadek zatrudnienia w przemyśle, wzrost zatrudnienia w sektorze usług. Niepełnowymiarowy czas pracy, zatrudnienie na zlecenia
c) zatrudnienie w sektorze usług przekracza niekiedy 50%, z dużym udziałem kobiet
d) odchodzenie drobnej prywatnej własności
Postindustrializm – stadium bardzo zaawansowanego rozwoju socjoekonomicznego społeczeństwa charakteryzujące się znacznie wyższym poziomem struktury i rozbudowaniem rynku usług niż w społeczeństwie przemysłowym, odmasowieniem środków przekazu, rezygnacją z długoseryjnej produkcji masowej, rozrostem sieci telekomunikacyjnej, kontrolowaniem biurokracji przez menadżerów, konwergencją systemów społeczno – ekonomicznych, dużą stabilnością, pluralizmem, wyciszeniem konfliktów ideologicznych i normatywnym konsensusem
16. Powszechniki ewolucyjne wg Parsonsa:
Ewolucja wg Parsonsa to podnoszenie zdolności adaptacyjnych społeczeństwa dzięki procesom dyferencjacji czyli wyodrębniania się w społeczeństwie coraz to nowych grup i ról, oraz integracji czyli wytwarzaniu się adekwatnych środków kontroli społecznej. Parsons wyróżnił 3 fazy ewolucji – społeczeństwo pierwotne, przejściowe i nowoczesne. Oznacza to że systemy można badać na płaszczyźnie rozwojowej. Parsons stworzył koncepcję powszechników ewolucyjnych (elementy podlegające zmianom, ale takie, które zawsze istnieją):
- stratyfikacja
- system kulturalnych uzasadnień
- organizacja biurokratyczna
- system pieniężny i rynkowy
- zgeneralizowany i uniwersalny system prawny
- stowarzyszenia demokratyczne
17. Pojęcie klasy społecznej, stanu i warstwy:
Zbiorowości ludzkie mogą być stratyfikowane, czyli dzielone na zbiory albo grupy ludzi, którzy znajdują się względem siebie niżej albo wyżej w przyjętej i uznanej hierarchii. Pojęcia pozwalające stratyfikować:
a) KLASA – do XIX wieku traktowana jest jako ekwiwalent ruchu społecznego. W znaczeniu statystycznym jest to zbiór ludzi posiadających określone cechy. Wg Marksa i Webera podział na klasy zdeterminowany jest ekonomicznie. Klasy wg Marksa to zbiory ludzi, z których jedni posiadają środki produkcji, inni nie, jedni sprawują funkcje kierownicze, inni się podporządkowują, jedni otrzymują większą część produktu społecznego inni mniejszą. Są 2 antagonistyczne klasy podstawowe, a każda z nich jest wewnętrznie zróżnicowana i rozwarstwiona.
b) WARSTWA – to pewna grupa w obrębie klasy, mniej lub bardziej wyraźnie oddzielona kryteriami wyższości lub niższości społecznej od innych grup, przy czym podstawą tego oddzielenia jest pewien dystans oparty na kryteriach posiadania, kryterium poziomu kulturalnego, stylu życia, urodzenia, przywilejów, systemu wartości np.: warstwa ekonomiczna to ludzie, którzy mają takie same dochody; warstwa kulturalna – ludzie o tym samym lub zbliżonym poziomie wykształcenia i aktywności kulturalnej. ważnym problemem jest tu świadomość.
c) STAN – zdeterminowany kulturalnie (łączy się z nim styl życia); zbiorowości, które różnicuje stopień szacunku społecznego, przysługującego ze względu na wspólną cechę członkom stanu. Tą wspólną cechą może być tożsamość religijna, etniczna, rasowa, regionalna, itd. Podział na stany to następstwo zasad konsumpcji dóbr. Stany są obecne we wszystkich, nie tylko przedkapitalistycznych społeczeństwach
18. Kasty
a) Kasta to zamknięta grupa społeczna do której przynależność jest uwarunkowana urodzeniem (status przypisany), charakteryzuje się:
- endogamicznymi związkami małżeńskimi, odrębną kulturą, odrębnym stylem życia, określonym statusem w społeczeństwie, dziedziczeniem pozycji i zajęć przez członków, ściśle zrytualizowanymi kontaktami z osobami z poza kasty, ścisłym przestrzeganiem barier kastowych
Najbardziej rozwinięty i złożony (ok. 3000 kast i podkast) jest usankcjonowany religijnie system kastowy w Indiach.
b) Kasta to partykularna i hermetyczna grupa społeczna oparta na dziedzicznej przynależności jej członków, zajmująca określoną pozycję w strukturze społecznej, związana z określonymi przywilejami i obowiązkami, usankcjonowana religijnie i prawnie.
19. Elementy teorii klas K.Marksa. Komentarze współczesne.
Klasa dla siebie – klasa wyodrębniona ze względu na obiektywne kryteria ekonomiczne, ale posiadająca świadomość swego położenia klasowego i wspólnych interesów, więź psychiczną łączącą jej członków, zyskująca podmiotowość
Klasa w sobie – klasa wyodrębniona ze względu na obiektywne warunki ekonomiczne, ale nie posiadająca świadomości.
Wg Marksa kryterium wyodrębnienia klas jest podział pracy i stosunek do środków produkcji (czyli środków pracy i siły roboczej)
Wg Ossowskiego klasy u Marksa są dychotomiczne, a przez skrzyżowanie dwóch dychotomii (właściciele i nie właściciele oraz pracujący i niepracujący) uzyskuje się 3 klasy: właściciele niepracujący, właściciele pracujący oraz nie posiadający własności i pracujący.
Klasa społeczna wg Lenina – klasami nazywamy wielkie grupy ludzi, różniące się między sobą: miejscem zajmowanym w historycznie określonym systemie produkcji; stosunkiem do środków produkcji (zazwyczaj prawnie usankcjonowanym i uregulowanym); rolą w społecznej organizacji pracy; sposobem otrzymywania i rozmiarami tej części bogactwa społecznego, którą rozporządzają.
Wg Marksa istnieje wielość klas, a na 2 pierwszych biegunach istnieją 2 klasy podstawowe. Istnieją klasy zbiorcze (proletariusze i kapitaliści – jest coś wspólnego w położeniu klas, które mogą różnić się ekonomicznie), klasy jednostkowe (robotnicy wielkoprzemysłowi), klasy podstawowe i niepodstawowe (ze względu na dominujący sposób produkcji)
Wg prof. S.Kozyra-Kowalskiego klasy to zbiory jednostek, które są elementami różnych sposobów produkcji materialnej i zajmują w tych sposobach produkcji identyczną albo zbliżoną pozycję, zwłaszcza ze względu na własność ekonomiczną, a więc pozostają w identycznym lub zbliżonym stosunku własnościowym do środków produkcji materialnej i do cudzej oraz własnej siły roboczej.
Kontynuatorzy Marksa:
a) wschodnia wersja marksizmu:
- przedstawiciele: Kautsky, Bucharin, Lange, Hochfeld
- ta wersja przyjęła się w Polsce
- cechuje ją tzw. ekonomicyzm, który wszystkie zjawiska pozaekonomiczne w życiu społecznym traktował jako epifenomeny czyli zjawiska wtórne; nie doceniał on autonomiczności zjawisk pozaekonomicznych uwypuklając tym samym sprawczą rolę czynników ekonomicznych, wpływających na nadbudowę
b) zachodnia wersja marksizmu:
- przedstawiciele: marksiści niemieccy ze szkoły Webera – Lukacs, Arendt, Gramsci, Labriola, Korsch
- bardziej doceniał autonomię zjawisk pozaekonomicznych w życiu społecznym np.: kulturalnych czy politycznych; istnienie klas hybrydowych (których członkowie należą do więcej niż jednej klasy), zbiorowości wewnątrz klasowe – pozaekonomiczne zróżnicowania wpływające np.: na poziom status różnych jednostek w obrębie tej samej klasy
21. Kapitalistyczne i niekapitalistyczne struktury klasowe. Osobliwości struktury społecznej w III Świecie.
Peryferie świata (część Europy, Trzeci Świat) uczestniczą w procesie rozwoju, ale jest to rozwój zależny. Struktura tych społeczeństw wyraża relacje asymetryczności z inną strukturą, która jest panująca w stosunku do niej. Uzależnienie struktur wyraża się wymianą nieekwiwalentową. W sferze politycznej i militarnej – asymetria siły i wpływu, w sferze kulturowej – gwałt popełniony na rodzimej kulturze i świadomy gwałt na środowisku przyrodniczym
22. Klasy społeczne, a własność siły roboczej:
Stosunki własnościowe to korzystanie z obiektów własności w sposób społecznie zapośredniczony, który przejawia się w funkcjach tych obiektów, jako towaru lub pieniędzy. Własność to możliwość czerpania korzyści z obiektu własności.
Posiadanie to fizyczny kontakt z obiektem własności – jest to twarde rozumienie własności, w przeciwieństwie do miękkiego czyli np.: akcjonariatu. Marks wyróżnił 3 rodzaje sytuacji własnościowej: praca na cudzym (własność miękka), praca na własnym (własność twarda) i własność pozwalająca powstrzymać się od pracy.
Przedmiotem własności prywatnej lub kolektywnej mogą być materialne lub niematerialne, obiektywne lub subiektywne warunki produkcji, a więc nie tylko środki produkcji, ale też stosunek do własnej lub cudzej pracy. Ludzie z materialnego punktu widzenia nie posiadający nic, dysponują na rynku swoją siłą roboczą, którą mogą spożytkować w 3 typach pracy:
- bezpośrednio produkcyjnej np.: przetwarzanie dóbr materialnych
- pośrednio produkcyjnej np.: handel, bankowość
- nieprodukcyjnej
Po skrzyżowaniu tych 3 aspektów posiadania i 3 typów pracy otrzymujemy min. 9 klas
Siła robocza w zależności od specjalizacji może mieć różne formy zawłaszczania. Im wyższy poziom edukacji i kwalifikacji, tym wyższa wartość siły roboczej. Najwyższą wartość mają kwalifikacje monopolistyczne. Jednostki posiadające wysokie kwalifikacje mają swobodę dysponowania swą siłą roboczą i wynagradzani są za to, że siła robocza jest w dyspozycji właściciela, a nie za to, ile włożyli pracy prostej.
Uspołecznienie posiadanej siły roboczej występuje tam, gdzie istnieje głęboki podział pracy. Wówczas pojedynczy pracownik nie jest dysponentem swej siły roboczej, ale jest nim cała załoga.
23. Klasy w sobie i klasy dla siebie
Oba te pojęcia zostały sformułowane przez Marksa. Klasa w sobie, to klasa pozbawiona świadomości, nie będąca w pełni klasą. Można ją wyodrębnić na podstawie obiektywnych kryteriów, ale jej członkowie nie są połączeni więzią rodzącą się jako skutek uświadomienia sobie podobnego położenia w strukturze klasowej oraz wspólnych interesów.
Klasa dla siebie, jest klasą w pełniejszym znaczeniu, posiada świadomość, jest zdolna by być samodzielnym podmiotem procesu społecznego. Charakteryzuje się łącznością ponadlokalną, organizacją oraz świadomości interesów, więzią psychiczną wynikającą ze wspólnych antagonizmów klasowych (np.: burżuazja, proletariat).
Zdaniem Marksa wraz z rozwojem społecznym świadomość klasowa miała się rozwijać, a różnice między klasą w sobie i dla siebie powoli zanikać.
24. Współczesne krytyki pojęcia klasy społecznej i struktury klasowej
Antoni Gidders
Aby zrozumieć czym jest klasa społeczna, należy uwzględnić koncepcję Webera (usytuowanie członków klas ma miejsce na 3 rynkach: pracy, kredytu, towaru)
Pozycja tych samych jednostek na 3 różnych rynkach:
1. przedsiębiorcy, kapitaliści, robotnicy
2. dłużnicy, wierzyciele
3. sprzedawcy i nabywcy
Im bardziej wyraźnie nakładają się te wymiary, tym bardziej wyrazista jest struktura klasowa
Klasa – w społeczeństwie kapitalistycznym to nie tylko posiadanie kapitału ale i posiadanie umiejętności mających znaczenie na rynku
Zdolność rynkowa to wszystkie formy mających znaczenie właściwości jednostki, które mogą uruchamiać w procesie negocjowania
3 rodzaje zdolności rynkowych:
1. posiadanie własności środków produkcji
2. posiadanie kwalifikacji ogólnych oraz technicznych
3. posiadanie siły roboczej możliwej do uruchomienia w pracy fizycznej
W tej mierze w jakiej te trzy atrybuty stają się trwałymi zdolnościami. Determinują one powstanie społeczeństwa 3-klasowego.
- klasa wyższa
- klasa średnia
- klasa niższa (pracująca)
Inne wyznaczniki położenia klasowego, które są rezultatem społecznych procesów oznaczających przybliżoną strukturalizację stosunków klasowych:
a) kształtowanie się zakładowego podziału pracy
b) stosunki władzy i panowania
Czynniki te nakładają się na umiejętności rynkowe i wzmacniają podziały klasowe.
Stosunki klasowe są przede wszystkim stosunkami wymiany. To właśnie te stosunki wyznaczają podstawowe różnice interesów będących przedmiotem walki klas
Dahrendorf
We współczesnych koncepcjach struktury klasowej uwzględnia wpływ kapitalizmu, spadek znaczenia produkcji materialnej; wyraża się to w rewolucji tercjalnej, dezindustrializacja , która zaczyna się w latach 50-tych. Rozmiar zatrudnionej siły roboczej w przemyśle był w krajach kapitalistycznych najbardziej rozwinięty w 1969, a później malał.
Dezindustrializacja oznacza klęskę dla klasy najniższej – rozwój sektora usług
Dezindustrializacja może przebiegać dwiema drogami:
- od przemysłu ciężkiego do usług
- od rolnictwa do usług
Rozpatrywanie klas i struktury klasowej w ramach szerszego pola ustrukturalizowania nierówności społecznych – tzw. pole makrospołecznego panowania i nierówności społecznej (wg Kreckier). Można na nim określić 4 koncentryczne kręgi wyznaczające centralność i peryferyjność
1. Korporacje społeczne, podmioty korporacyjne – najbardziej centralne koło, tzw. trójkąt korporacyjny W tej dziedzinie zachodzą podstawowe konflikty społeczne.
2. Krąg grup interesów
3. Ruchy społeczne – są zdolne generować mobilizację społeczną – brakuje im stałej organizacji i stałej zdolności utrzymywania się w konfliktach
4. Ustrukturalizowana ludność – różne formy praktyk społecznych; zachowania edukacyjne, polityczne, wzory konsumpcji
26. Klasy profesjonalno – menedżerskie
Ukształtowanie się klas profesjonalno – menedżerskich ma swoje początki w rozwoju wielkich korporacji i zmian w strukturze posiadania z własności twardej umożliwiającej jednoczesne sprawowanie funkcji właściciela i przedsiębiorcy, w kierunku własności miękkiej, która rozdziela te 2 funkcje.
Teorią wyjaśniającą powstanie klasy p –m. Jest teoria Burnhama z 1940 r. Burnham twierdzi, że rozwój wielkich korporacji wymusił rozdzielenie funkcji właściciela od przedsiębiorcy, gdyż zarządzanie wielką firmą wymaga odpowiednich kwalifikacji i wykształcenia. Stąd zarządzaniem muszą zająć się ludzie specjalnie do tego przygotowani, zdolni efektywnie kierować przedsiębiorstwem. Oprócz osiągania maksymalnego zysku ich celem staje się zapewnienie firmie bezpiecznego, planowego, a nie ekstensywnego rozwoju, wzrost wartości przedsiębiorstwa, a także wykreowanie jego image’u w otoczeniu społecznym.
Funkcje klasy menedżerskiej są definiowane przez 4 atrybuty:
a) duży zasób wiedzy usystematyzowanej i mającej ogólne zastosowanie
b) orientacja na społeczeństwo, jego interesy i służbę publiczną
c) stworzenie kodeksu etycznego, który jest internalizowany w procesie socjalizacji i wykształcenia, dzięki czemu zyskuje się wysoki stopień samokontroli jednostek wykonujących zawód
d) wysokie materialne wynagrodzenie i prestiż , który symbolizuje osiągnięcia członków i ich wartość społeczną
27. Różne koncepcje klas średnich i „nowa” klasa średnia
Klasa średnia obejmuje ludzi zajmujących średnie pozycje na szczeblach hierarchii społecznej tj. między klasą wyższą i niższą. W tym rozumieniu występuje we wszystkich społeczeństwach, w których istnieje stratyfikacja.
Współczesna socjologia pojęcie klasy średniej zawęża do kategorii, która wyłania się wraz z powstaniem rynku kapitalistycznego.
Rozkwit wymiany towarowej w XVI wieku wywołany odkryciami geograficznymi, spowodował rozwój kooperacji między firmami i wzrost obiegu pieniądza. Zrodziło to zapotrzebowanie na kupców, bankierów, lekarzy, prawników, przedsiębiorców, urzędników aparatu państwowego.
Cechy członka klasy średniej to rzetelność, samodyscyplina, długofalowe inwestycje, oszczędzanie, indywidualizm.
W XIX i na początku XX wieku klasa średnia (mieszczaństwo i drobni włościanie) przeżywała swój rozkwit. W I połowie XX wieku centrum działalności gospodarczej przesuwa się z produkcji na usługi. Pojawia się popyt na wykwalifikowany personel urzędniczy i handlowy, co spowodowało rozwój kategorii najemnych pracowników umysłowych. Powstała w ten sposób „nowa” klasa średnia, mieszcząca się między klasą robotniczą, a elitami posiadającymi władzę, i bogactwo.
Nowa klasa średnia to wysoko kwalifikowani specjaliści: lekarze, inżynierowie, naukowcy, artyści, technicy, managerowie, personel administracyjny - tzw. białe kołnierzyki.
We współczesnym społeczeństwie kapitalistycznym „nowa” klasa średnia liczy od 40 do 60% i dominuje nad starą (10-20%).
Etos klasy średniej zyskał nową treść:
- umiejętność zaprezentowania własnych kwalifikacji na rynku pracy
- pożądane nieustanne okazywanie entuzjazmu, inicjatywy, pomysłowości
- podkreślenie własnego zaangażowania w to co się robi
- profesjonalizm
Zbiorowość określana jako „nowa” klasa średnia jest bardzo zróżnicowana wewnętrznie. Przeważa opinia, że nie jest to klasa, a raczej zbiorowość złożona z jednostek i kategorii typowych dla współczesnych społeczeństw kapitalistycznych pod względem statusu materialnego i poziomu konsumpcji. Charakteryzuje je : wysoki prestiż, to, że ich styl życia jest przedmiotem aspiracji innych ludzi; przynależność do „nowej” klasy średniej jest oznaką życiowego sukcesu.
Pojęcie klasy średniej nie tylko identyfikuje określoną zbiorowość, ale jest też wytworem ideologii sukcesu i pociąga za sobą obronę standardu materialnego przez jej członków, utrzymywanie dystansu wobec klas niższych, dążenie do awansu zawodowego, dążenie do zdobycia symboli powodzenia życiowego.
28. Środowiska społeczne jako funkcjonalne ekwiwalenty klas (S.Hradil)
Środowiska społeczne sytuowane są w 2-wymiarowej przestrzeni. Określone są przez:
a) przynależność członków do warstw dochodu i kwalifikacji (niższa, średnia, wyższa). Podwarstwa (odpowiednik podklasy) – ludzie biedni, wykluczeni.
b) Rozróżnienie środowisk ze względu na to, jakim wartościom hołdują – wartości materialistyczne i postmaterialistyczne, wartości tradycyjne, modernistyczne i postmodernistyczne
Podejście 1 do środowiska społecznego:
- środowisko zorientowane na tradycyjne wartości podstawowe
- środowisko zorientowane na modernistyczne wartości, wystawione na sytuację anomii (materializm „mieć” i materializm konsumpcyjny)
- nowe orientacje postmodernistyczne
Podejście 2 do środowiska społecznego
- środowisko zorientowane na tradycyjne wartości, nastawione na przetrwanie
- środowisko zorientowane na materialistyczne wartości typu „mieć”
- środowisko zorientowane na hedonistyczne wartości – chęć przeżycia czegoś
- środowisko zorientowane na postmodernistyczne wartości związane z „być”
- środowisko zorientowane na postmodernistyczne wartości – dążenie do mieć, być, doświadczać
29. Amerykańskie teorie stratyfikacji Lyndów i Warnera
Przedmiotem badań Lyndów było zróżnicowanie agregatów społecznych.
a) 1 faza badań (1924 – 25) w mieście Muncie w stanie Indiana. Początkowo dotyczyły problemu religijności w kontekście całokształtu życia społeczności lokalnej, końcowy etap dotyczył już wpływu industrializacji na życie przeciętnego amerykańskiego miasta. Lyndowie w swoich badaniach wprowadzili pojecie klasy społecznej ze względu na źródła dochodu. Podzielili ludność Middletown na 2 wielkie kategorie:
- klasę pracującą
- klasę niezależnych przedsiębiorców
Nowatorstwo podejścia Lyndów polegało na zapoczątkowaniu myślenia o społeczności lokalnej w kategoriach podziałów klasowych.
b) 2 faza badań (1937 – po Wielkim Kryzysie) – badano wpływ Wielkiego Kryzysu na życie przeciętnego amerykańskiego miasta. W ciągu 12 lat ukształtowała się wieloszczeblowa, hierarchiczna struktura klasowa o charakterze obiektywnym.
- jeden z górnych poziomów hierarchii zajmowała rodzina X sprawująca kontrolę nad wieloma sferami życia społeczności lokalnej
- później znajdowały się 2 zasadnicze grupy zarabiające w różny sposób na życie – zajmowały identyczny poziom w hierarchii
- podział hierarchiczny zdaniem Lyndów wynikał z nierówności udziału we władzy.
Podejście Warnera – zróżnicowanie pozycji jednostek
Newbury Port Massachusetts. Warner jest twórca popularnego, choć często krytykowanego sposobu badania stratyfikacji społecznej. Wg Warnera wyznacznikiem miejsca w klasie jest kryterium prestiżu (szacunku społecznego). Inne, dotychczas uznawane za dominujące kryteria (np.: ekonomiczne) Warner uznał za podporządkowane temu pierwszemu.
Klasy wg Warnera to grupy ludzi, które subiektywnie sądzą, że są i obiektywnie rzeczywiście są umiejscawiane przez wszystkich członków społeczności na wyższych albo na niższych pozycjach.
30. Uwarunkowane klasowo prawidłowości zachowań
Klasy wyższe:
- niska reprodukcja, ale wyższa szansa przeżycia (mniejsza umieralność)
- średni wskaźnik destabilizacji życia społecznego
- większy zakres kontaktów organizacyjnych i towarzyskich
- inicjatorzy nowych zachowań społecznych, twórcy wzorów
- wyższy stopień ufności do władzy
- niższy stopień przestępczości
Klasy niższe
- wysoka reprodukcja, ale wyższa umieralność
- najwyższy stopień destabilizacji życia społecznego
- niższy stopień ufności wobec władzy wynikający z dystansu
- wyższy stopień przestępczości
31. Funkcjonalna teoria stratyfikacji Davisa i Moore’a
a) teoria funkcjonalna wychodzi od społeczeństwa en bloc i jego funkcji
b) od struktury społeczeństwa i jej elementów składowych oraz funkcjonalnych zależności między elementami
c) klasa i warstwa to pojęcia ekwiwalentne
d) źródłem stratyfikacji są uniwersalne konieczności funkcjonalne charakterystyczne dla danego społeczeństwa
e) każde społeczeństwo aby mogło funkcjonować, musi być ustratyfikowane
f) w obrębie szczebli struktury klasowej społeczeństwo musi tworzyć różne rodzaje pozycji i rozdzielać między nie ludzi
g) społeczeństwo musi motywować jednostki do zajmowania określonych pozycji społecznych
h) musi rozporządzać różnymi rodzajami nagród materialnych i niematerialnych (prestiż, sława), aby zmotywować jednostki do zajmowania określonych pozycji
i) pozycje są zróżnicowane: niektóre wymagają specjalnych uzdolnień, kompetencji, wykształcenia i są lepiej opłacane, ponieważ są funkcjonalnie ważniejsze
j) zróżnicowanie funkcjonalne pozycji i typy motywacji (materialne i niematerialne) powodują zróżnicowanie społeczeństwa
k) na rangę pozycji wpływają 2 typy czynników
- funkcjonalność pozycji
- kwalifikacje, kompetencje, wykształcenie, predyspozycje
Szczególne pozycje ważne funkcjonalnie są związane z: religią, rządzeniem, ekonomią, techniką
Wg Davisa i Moore’e zachodnie społeczeństwa nowożytne mają stratyfikację o „klasach otwartych”, tzn. że istnieje zróżnicowanie pozycji społecznych, ale istnieje tez równość szans.
32. Funkcjonalna teoria stratyfikacji Parsonsa
Wyjście z koncepcji zgeneralizowanego systemu społecznego przy zastosowaniu analizy funkcjonalnej
- ustalenie funkcji systemu i podsystemów oraz stosunków między podsystemami
- nowoczesne społeczeństwo składa się z wielu podsystemów:
a) podsystem zawodowy – uwarunkowany podziałem pracy i specjalizacją czynności; jednostki pełnią określone role społeczne i zajmują związane z nimi pozycje na szczeblach hierarchii struktury (systemu)
Hierarchia jest oparta na kwalifikacjach i kompetencjach oraz scentralizowana i ze zróżnicowanymi statusami z punktu widzenia przywództwa.
Pozycje są związane z czynnościami oraz nagrodami (dochód, sława, prestiż).
Jest to układ instrumentalny, powiązany z systemem pokrewieństwa – status obejmuje nie tylko jednostkę, ale całą rodzinę.
- powoduje to różnicowanie całych rodzin
- grupy rodzinne znajdujące się na tych samych pozycjach wytwarzają podkulturę
- nowoczesne społeczeństwo uwarstwione jest od upper class do low class
b) podsystem wzajemnej wymiany dóbr i usług
c) podsystem własności
Instrumentalny układ społeczny wygląda następująco:
Zawód – wymiana – własność
33. Koncepcja klas społecznych Halbwasha i Gurvitcha
Określają oni klasy społeczne jako zwarte ugrupowania, makrostruktury społeczne, produkt różnic kultury – zamknięte, samoistne, samowystarczające, samoreferencyjne..
Klasy – produkt uczestnictwa w jednej kulturze społecznej
Halbwasch – klasa powstaje wokół pewnego wyobrażenia zbiorowego tzw. reprezentacji zbiorowej. Klasy społeczne stanowią hierarchię. Pozycja w hierarchii klasowej jest wyznaczana przez uprzywilejowane bądź upośledzone uczestnictwo w podstawowej aktywności społecznej, w tzw. ognisku kulturalnym społeczeństwa. Klasy charakteryzujące się pozycja uprzywilejowaną ze względu na uczestnictwo w podstawowej aktywności społeczeństwa, ustalają hierarchię wartości. Na jej szczycie znajdują się wartości rzadkie i cenione, do których dostęp mają członkowie z opozycji uprzywilejowanych. Im wartość bardziej dostępna tym mniej ceniona. Zbiorowości najbardziej peryferyjne zgodne są do wytworzenia wartości alternatywnych, nowej kultury.
Gurvitch - synteza szkoły Durkheima i marksizmu. Klasy społeczne to partykularne grupy o wielkim zasięgu przestrzennym i dużej ilości grup podporządkowanych.
Cechy klas społecznych:
- nadfunkcjonalność
- odporność na wpływ i przenikanie systemu społeczeństwa globalnego
- radykalna niekompatybilność między nimi
- własna strukturalizacja
Klasy społeczne to struktury właściwe dla globalnych społeczeństw uprzemysłowionych, gdzie funkcje techniczne i ekonomiczne są bardziej wyraziście zaznaczone w obrębie tej klasy. Wyróżniamy wielkość grup podporządkowanych np.: grupy faktyczne, grupy otwarte
Społeczeństwo u Gurvitcha to konglomerat klas społecznych – aktorów; nie jest istotne skąd się wzięły.
34. Koncepcja klas ekonomicznych i społecznych u Webera
Położenie klasowe jest wyznaczane przez stosunki apriopriacji i stosunki własności – posiadanie i brak posiadania.
Weber wyróżnia 2 rodzaje klas:
a) klasy ekonomiczne
- klasy posiadania – określane przez różnice w posiadaniu – pozytywnie uprzywilejowani posiadacze (wierzyciele, rentierzy), pozycja neutralna to chłopi, rzemieślnicy, urzędnicy, przedsiębiorcy, robotnicy; negatywnie uprzywilejowania są ludzie, będący obiektem własności (niewolnicy, ubodzy)
- klasy zarobkowe – umieszczają na rynku dobra lub świadczenia, którymi dysponują
b) klasy społeczne u Webera to zbiorowość znajdująca się w sytuacji klasowej ze względu na:
- zaopatrzenie w dobra
- zewnętrzna pozycję życiową
- wewnętrzny los życiowy, który wynika z zamiaru i rodzaju władzy rozporządzania (lub jej braku) dobrami lub kwalifikacjami niezbędnymi do wykonywania świadczeń oraz określonego sposobu ich zastosowania w danym porządku gospodarczym dla uzyskania dochodu.
35. Stany społeczne wg Webera
Położenie stanowe wyznacza w przeciwieństwie do czysto ekonomicznych kryteriów położenia klasowego pozytywna lub negatywna ocena społeczna szacunku, wiążąca się z jakąś wspólna właściwością przysługującą wielu osobom.
4 koncepcje stanów:
1. Teora własnościowo–polityczna – kryterium identyfikacji stanów są tutaj stosunki prywatnej własności środków administrowania i panowania politycznego oraz samej władzy panowania. Własnościowo – polityczna teoria stanów czyni ze stanów odrębne w stosunku do zawodów, grup etnicznych i religijnych składniki globalnej struktury społecznej. Pozwala mówić o stanach tylko wtedy gdy w danym społeczeństwie obiektem własności prywatnej są nie tylko zasadnicze czynniki procesu produkcji i wymiany dóbr materialnych, lecz również środki walki i zarządzania (wojsko, urzędy). Stany, są wyróżniane ze względu na stosunki własności w polityczno – administracyjnej sferze życia społecznego.
2. Teoria apropriacyjno–rewerencyjna – pozwala mówić o istnieniu stanów i stosunków stanowych wszędzie tam, gdzie szacunek społeczny staje się przywilejem i nie ma wartości powszechnie dostępnej, gdzie występuje zjawisko apropriowania pewnych typów szacunku społecznego i gdzie jest ono wyrażone i uwarunkowane przez wykonywany zawód, przez pochodzenie i apropriację władzy politycznej lub biurokracyjnej. Teoria ta czyni strukturę stanową aspektem struktury klasowej i zawodowej społeczeństwa.
3. Teoria prawno–monopolistyczna – pozwala mówić o stanach tylko tam, gdzie istnieją prawnie ustanowione monopole szans politycznych i ekonomicznych, gdzie prawo zabrania pewnym grupom społecznym, do których wchodzi się najczęściej przez urodzenie, sprawowanie określonych funkcji polityczno – administracyjnych, zajmowanie określonych urzędów, wykonywanie określonych działań ekonomicznych, a nawet korzystanie z określonych dóbr konsumpcji materialnej i duchowej. Teoria ta czyni najczystszym typem porządku stanowego feudalne społeczeństwo europejskie..
4. Teoria uniwersalno–rewerencyjna - stanami nazywa się wspólnoty ludzi, które znajdują się w podobnym położeniu stanowym. Położenie stanowe określa Weber następująco: w przeciwieństwie do czysto ekonomicznych uwarunkowanego położenia klasowego, określamy położenie stanowe, jako typowy składnik losu życiowego ludzi, uwarunkowany przez pozytywną lub negatywną społeczną ocenę szacunku, wiążącą się z jakąś wspólną właściwością przysługującą wielu osobom. Stany nie są w tej teorii traktowane jako obiektywnie wyznaczalne, odrębne w stosunku do klas, grup etnicznych, religijnych oraz zawodów składniki społeczeństwa globalnego. Uniwersalno - rewerencyjna teoria stanów pozwala uznać za stan nie tylko całą klasę lub jej część, lecz również grupę etniczną, grupę religijną lub zawód.
Teorie własnościowo – polityczna oraz prawno – monopolistyczna nie stawiają szacunku jako zasadniczego kryterium istnienia ani identyfikacji stanów pozytywnie i negatywnie uprzywilejowanych. Natomiast teoria apropriacyjno – rewerencyjna i uniwersalno – rewerencyjna mają odwrotne stanowisko w tej sprawie
36. Granice ruchliwości społecznej, a równość szans w społeczeństwie
Społeczeństwo zamknięte to grupa konkretnych jednostek związanych ze sobą nie tylko tak abstrakcyjnymi więzami społecznymi jak: podział pracy czy podział dóbr, ale i konkretną fizyczną więzią dotyku, zapachu i wzroku – czyli bezpośrednimi osobistymi kontaktami.
W społeczeństwie zamkniętym podstawa jest pogląd, że stoi ono ponad poszczególnymi jednostkami, których interes jest podrzędny wobec interesu ogółu. W społeczeństwie zamkniętym nie istnieją problemy społeczne i klasowe – naturalna jest kastowość i rządy jednej klasy. Brak jest dążenia do zajmowania pozycji innych członków wspólnoty. Społeczeństwo zamknięte zapewnia swoim członkom poczucie bezpieczeństwa i nienaruszalności ładu społecznego.
Społeczeństwa ewoluują od zamkniętego do otwartego..
Wielu ludzi dąży tu do awansu społecznego i do zajęcia miejsca innych ludzi. Takie współzawodnictwo o status społeczny prowadzić może do walki klas. Wraz z rozwojem społeczeństwa otwartego pojawiły się problemy społeczne i napięcia między klasami – zwłaszcza zagrożone poczuły się klasy dotąd uprzywilejowane.
Społeczeństwo otwarte może stopniowo przekształcać się w społeczeństwo „abstrakcyjne”, stopniowo zatracając charakter konkretnej grupy ludzi, i ulegając depersonalizacji. Taki charakter mają często współczesne społeczeństwa, w których znacznemu ograniczeniu ulegają bezpośrednie i osobiste kontakty międzyludzkie. Działają one w dużej mierze na zasadzie stosunków takich jak wymiana i współpraca.
37. Dyskryminacja społeczna i deklasacja
Dyskryminacja to nierówne, negatywne traktowanie konkretnych jednostek albo grup społecznych przez odmawianie im udziału w prawach, przywilejach, prestiżu czy władzy; oparte jedynie na nieprzychylnym nastawieniu i uprzedzeniach ze względu na pewne ich rzeczywiste lub domniemane cechy np.: przynależność klasową, rasę itd. Dyskryminacja może się dokonywać za pośrednictwem oficjalnych instytucji danej grupy czy społeczeństwa (dyskryminacja instytucjonalna) oraz mieć różne wymiary:
- dyskryminacja ekonomiczna – niemożność zajmowania pewnych stanowisk, uprawiania niektórych zawodów, czy korzystania z opieki społecznej
- dyskryminacja etniczna – ze względu na przynależność etniczną bądź narodowościową
- dyskryminacja rasowa – ze względu na rasę
- dyskryminacja polityczna – odmawianie równych praw uczestnictwa w życiu politycznym np.: prawa głosu
Dyskryminacja ze względu na przynależność klasową może prowadzić do deklasacji. Jest to obniżenie pozycji jednostek lub grup społecznych w strukturze klasowej społeczeństwa związane ze zubożeniem , osłabieniem prestiżu społecznego lub radykalną zmianą całych struktur społecznych wywołaną zmianami ustrojowymi.
38. Nieformalność ekonomiczna i społeczna. Sektory nieformalne.
W latach 70-tych pojawiło się określenie „praca nieformalna” – Pracownicy sektora nieformalnego to jednostki ekonomicznie niezarejestrowane, nie płacące podatku, pozwalające na uruchomienie dzięki niewielkim inwestycjom faktycznego zatrudnienia niskopłatnej, rodzimej siły roboczej.
1. Sektor A – interwencjonizm państwowy, konkurencja ze strony innych firm, źródeł kapitału oraz technologii
2. Sektor B – zaopatrywanie sektora formalnego w tańsze dobra konsumpcyjne, półprodukty przemysłowe, elastyczne rezerwy siły roboczej
Znaczeniem krajów III Świata jest nieformalność – są to obszary w których następuje nieskrępowana reprodukcja siły roboczej. Obszary takie, charakteryzujące się niższym poziomem życia (getta), dostarczające taniej, przygotowanej siły roboczej co jakiś czas się odradzały.
3. Sektor C – interwencja państwowa, zakłócanie trybów funkcjonowania sektora nielegalnego, dostarczanie kontrolowanych dóbr
4. Sektor D – wpływa poprzez mechanizm korupcji, stanowi rezerwuar narzędzi przemocy społecznej
5. Sektor E – obejmuje kapitał, popyt na towary i otwarcie nowych możliwości zdobywania dochodu
6. Sektor F – dostarcza tańszych dóbr oraz stanowi rezerwę siły roboczej dla sektora nielegalnego.
W przypadku gospodarki nieformalnej mamy do czynienia z 4 różnymi aspektami:
a) gospodarka nielegalna oznacza produkcję i dystrybucję towarów prawnie zakazanych (np.: narkotyki, nielegalne gry losowe itp.)
b) gospodarka nie zarejestrowana – wszystkie działania które obchodzą lub unikają ustanowione przepisy skarbowe – wielkość tej grupy daje się ustalać pośrednio poprzez szacowanie wielkości dochodu, który powinien być przedmiotem zeznań podatkowych a nie jest
c) gospodarka nie objęta statystyką – działalność która obchodzi instytucje zajmujące się statystyką
d) gospodarka nielegalna – działania związane z zupełnie innymi kosztami niż gospodarka formalna; działania te są wyłączone spod ochrony prawa i regulacji administracyjnych, obejmując stosunki własności i licencje handlowe, kontrakty pracy, kredyty finansowe i system zabezpieczenia socjalnego
Wyłączenie z pod prawa pociąga za sobą 2 konsekwencje:
- obniża koszty działania jednostki gospodarczej
- pozostawia jednostki gospodarcze samym sobie
Aleksander Portes – jednym z najbardziej podstawowych paradoksów nieformalności są operacje sektora nieformalnego, które nie mieszczą się w sferze uregulowań rynkowych, ale i tak muszą być transakcjami społecznie nadzorowanymi. Operacje sektora nieformalnego muszą się mieścić w stosunkach sieciowych charakteryzujących się brakiem rozróżnienia między formalnymi rolami w biznesie i rolami osobistymi.
Wymiana gospodarcza w ramach sektora nieformalnego oparta jest na wymuszalnym zaufaniu – pewne minimum zaufania opierającego się na zachowaniu reguł gry nie może być zapewnione przez odwołanie do przekonań moralnych. Gwarantowane jest zatem przez moc sankcji ze strony społeczeństwa, jego zdolność do nadawania i odbierania statusu jednostki.
39. Lumpenproletariat a marginalność społeczna
Lumpenproletariat – najniższa zdeklasowana warstwa społeczeństwa kapitalistycznego, składająca się z ludzi żyjących w nędzy, bez zawodu, bezrobotnych lub pracujących jedynie dorywczo, często zdemoralizowanych i wykolejonych.
Wg Marksa lumpenproletariat ze względu na swoją niestabilność i podatność na demagogię stanowi raczej siłę konserwatywną, często wykorzystywaną jako narzędzie sił reakcyjnych i radykalnych ideologii, niezdolną do wzięcia udziału w rewolucji robotniczej.
40. Marginalność społeczna
Marginalność jest związana ze spadkiem znaczenia danej grupy w społeczeństwie m.in. z powodu zmniejszenia się jej liczebności, osłabienia jej funkcji i pozycji w hierarchii społecznej, reprezentowania skrajnych poglądów, podejmowania zachowań nieakceptowanych przez większość. Dotyczy często nielicznej, mało znaczącej grupy społecznej, nisko cenionej w społeczeństwie ze względu na nieprzestrzeganie ogólnie przyjętych norm i zasad współżycia i zachowania sprzeczne z normami i wartościami moralnymi, kulturowymi, prawnymi (zachowania te często maja charakter patologii społecznej)
Kontrkultura – pojęcie T.Roszaka – spontaniczny ruch kulturowy o niejednorodnej genezie na który składają się:
- nieformalne grupy rówieśnicze młodych ludzi odrzucających wartości, wzory, normy powszechnie uznane w dominującej kulturze Zachodu oraz wprowadzających na ich miejsce własne, opozycyjne w stosunku do oficjalnego porządku społecznego, style życia, wartości i cele. Główna idea to przeciwstawienie materialnym zdobyczom cywilizacji Zachodu, wartości związanych z rozwojem duchowym i postawą „być”, a nie mieć. Charakterystyczną cechą kontrkultury były publiczne wystąpienia stwarzające możliwość silnej ekspresji postaw.
Kultura ubóstwa – z lat 60-tych XX wieku, to adaptacyjna subkultura i styl życia charakterystyczny dla biedoty, ludzi żyjących poniżej minimum socjalnego, egzystujących na przedmieściach w