Racje Kreona i Antygony.

Antygona, która:
uznawała wyższość prawa boskiego nad ludzkim, które jako ustanowione nie może ich naruszać,
sądziła, że ocena postępków człowieka, nawet niegodnych, winna zostać pozostawiona sądowi bożemu,
twierdziła, że obowiązkiem krewnych jest pochowanie zmarłego, aby mógł po śmierci zaznać spokoju,
kierowała się emocjami, miłością do brata, szacunkiem dla zmarłych, dlatego też oceniała czyn brata łagodniej, jako próbę odzyskania należnych mu praw do korony,
kierowała się sumieniem, które nie pozwalałoby jej spokojnie żyć ze świadomością, że nie dopełniła obowiązku wobec zmarłego.
Antygona - zrodzona z kazirodczego związku, świadoma jest ciążącej nad rodem klątwy. Dumna, harda, bezwzględna i konsekwentna nienawidzi Kreona, ale jej postawa to nie tylko bunt przeciwko nowemu władcy, ale przede wszystkim przeciwko losowi. Zdaje sobie sprawę, że jeżeli zwiąże się z Hajmanem, to klątwa obejmie również jej dzieci. Buntuje się zatem przeciwko losowi.

Kreon, który:
uznawał wyższość prawa ustanowionego, pisanego nad zwyczajowym i uważał, że religia nie może ograniczać zakresu władzy królewskiej;
był również przekonany, że bogowie nie mogą sprzyjać zdrajcom, gwałcicielom prawa,
twierdził, że w imię pamięci niewinnych ofiar bratobójczej wojny zdrajców należy karać jak najsurowiej, a porzucenie ciała będzie doskonałym przykładem odstraszającym dla innych,
kierował się dobrem państwa, racją stanu, świadomy, że bezprawie bywa przyczyną upadku państwa,
musiał dbać o swój autorytet.
Kreon jest również dumny, uparty i nieustępliwy. Jego dewiza życiowa brzmi: “państwo - to jestem ja, nie słucham tłuszczy”. Spala go żądza władzy, którą objął w trudnym politycznie momencie.





Tragizm
1. «właściwość sytuacji konfliktowej (np. starcie dwóch racji moralnych) prowadząca do nieuniknionej klęski jednostkę wartościowszą, uczestniczącą w konflikcie»
2. pot. «splot nieszczęśliwych okoliczności stwarzających sytuację bez wyjścia, której grozi nieszczęśliwe zakończenie»