Podczas lekcji fizyki nauczyciel zbliżał naelektryzowaną ujemnie pałeczkę plastykową do strumienia wody z kranu, a następnie zastąpił ją naelektryzowaną dodatnio pałeczką szklaną. Woda może być uważana za dobry przewodnik. Uczniowie obserwowali, że stru

Jeśli pałeczka jest naelektryzowana to są na niej ładunki. W przypadku pałeczki plastykowej są to ładunki ujemne, w przypadki pałeczki szklanej dodatnie. Woda składa się z cząsteczek zwanych dipolami. Te cząsteczki mają dwa bieguny. Jeśli zbliżamy pałeczkę z ujemnym ładunkiem to cząsteczki wody ustawią się tak, żeby dodatni ładunek był ustawiony w stronę pałeczki a ujemny w przeciwną. Mimo, że ładunki dodatnie i ujemne są takie same to siły się nie równoważą. Decydujący wpływ ma odległość danych ładunków od pałeczki. Dodatnie ładunki są bliżej ujemne dalej, co oznacza, że siła ciągnąca wodę w kierunku pałeczki będzie bliżej.  Analogiczna sytuacja zachodzi dla pałeczki naładowanej dodatnio. Cząsteczki wody ustawią się ujemną stroną do pałeczki, a dodatnią od pałeczki.

Zjawisko wywołane jest polaryzacją wody w polu elektrycznym. Cząsteczka wody tworzy dipol elektryczny, czyli układ dwóch równych co do wartości , różnoimiennych ładunków elektrycznych umieszczonych w niewielkiej odległości od siebie. Dodatnio naelektryzowana laska szklana przyciąga ujemne ładunki w cząsteczce wody, a naelektryzowana ujemnie plastykowa odpycha ładunki ujemne ( a przyciąga dodatnie, które znajdują się bliżej ). W obu przypadkach obserwujemy więc przyciąganie.