Charakterystyka głównych bohaterów "Granicy" Zofii Nałkowskiej i charakteryzacja stosunków między nimi.

„Granica” to epicka powieść Zofii Nałkowskiej. Dzieło to z dokładnością prezentuje grupy społeczne, ich wzajemne relacje i zależności. Akcja sama w sobie nie jest ważna, najpierw poznajemy zakończenie historii głównego bohatera, dopiero później przyczyny jego klęski. W ostateczności zadajemy sobie pytania: dlaczego?, jakie były motywacje bohatera?- a nie: co się w tej powieści wydarzyło?
Główną postacią jest Zenon Ziembiewicz. Urodzony w Boleborzy pochodzi
ze zdeklasowanej szlachty. Pobierając naukę w pobliskim mieście poznaje Elżbietę Biecką. Udziela jej korepetycji i w ostateczności zakochuje się w niej. Wyjeżdża na studia do Paryża, a podczas pewnych wakacji w Boleborzy poznaje Justynę Bogutówną- córkę kucharki
i nawiązuje z nią romans. Odnawia także znajomość z Elżbietą i wyznaje jej miłość.
Po ukończeniu studiów dalej ciągnie romans z Justyną i jednocześnie zaręcza się
z Elżbietą. W tym samym czasie jego kariera błyskawicznie się rozwija, on sam zaczyna ulegać wpływom wysoko postawionych osób, daje sobą manipulować. Romans z Justyną jest przyczyną zajścia przez dziewczynę w ciąże. W poczuciu skruchy Zenon wyznaje wszystko Elżbiecie. W ten sposób powtarza boleborzański schemat. Pragnie uzyskać od ukochanej wybaczenie, obarcza ją także odpowiedzialnością za Justynę. Na wszystkie swoje winy, wpadki ma już w góry wymyślone wytłumaczenie. Zachowuje się nieetycznie względem żony, zrzuca na nią całą winę. Spowiedź przed Elżbietą służy mu jako pozbycie się wyrzutów sumienia, dzięki niej czuje ulgę. Wie, że nie jest już sam, że Elżbieta musi go w tym dopomóc.
Elżbieta Biecka mieszka razem z ciotką Cecylią w jednej z warszawskich kamiennic. W dzieciństwie jest niezbyt chętna do pracy, jest dziewczyną rozkapryszoną, niepoukładaną. Zenon jako jej korepetytor wzbudza w niej wstręt i obrzydzenie. Manipuluje początkowo uczuciami zakochanego chłopaka, lecz z biegiem lat uczucia te stają się odwzajemnione. Nadal jednak jest zamknięta w sobie, cicha, poważna i rozsądna. Staje się także prawdziwą kobietą. Cechuje ją również ogromna życzliwość, ukryta wrażliwość, współczucie i wiele innych pozytywnych cech. Ma wielkie serce, o czym mało kto wie. Postrzegana przez Zenona jako osoba chłodna, nieczuła, ale także najbliższa jego sercu. Wiadomość o romansie ukochanego jest dla niej wstrząsem. Przypomina się jej własna matka, która porzuca ją jako małe dziecko dla kochanków oraz okropne rozmowy starych ciotek o życiu i mężczyznach. Aż do dzisiaj myśli, że te sprawy jej nie dotyczą. Czuje się winna zaistniałej sytuacji. Wybacza Zenonowi zdradę, chce się nawet z jego życia usunąć, uważa, że dziecko
jest ważniejsze. Kocha go, przy nim czuje się szczęśliwa i bezpieczna, więc w końcu postanawia mu pomóc w rozwiązaniu problemu z Justyną.
Obie postacie znają się dostatecznie długo, aby mieć pojęcie o własnych zaletach, jak i wadach. Jednak sytuacja życiowa zmienia ich- Zenon „przechodzi na drugą stronę”, czego Elżbieta nie umie zrozumieć. Mężczyzna postanawia za oboje, że już zawsze będą mówić tylko prawdę. Przed wyjazdem młodzieńca do Paryża przyrzekają sobie miłość oraz, że nie opuszczą się aż do śmierci. Ich długie rozstanie nic nie znaczy i nic nie zmieni. Zenon bardzo polega na żonie, ona zaś jest dla niego oparciem w trudnych chwilach. Jest dla niego powiernicą.
Spowiedź żonie jest dla Zenona początkiem wszystkich późniejszych zmian w jego życiu. To one doprowadzają do jego klęski. Jego życie to złudzenia, a piękne, młodzieńcze zamiary znikają przy konieczności wyboru między ideałami, a karierą. Brnąc w związek
z Justyną w negatywny sposób wpływa na swoje małżeństwo, na swoje życie. Główny bohater przekracza także granicę moralną: romans z Justyną, równoczesne zaręczyny
z Biecką, sugerowanie kochance poprzez pieniądze aborcji i powierzenie opieki nad kochanką żonie. Wkraczając w dorosłe życie Zenon gubi swoje zasady. Od tej pory staje się innym człowiekiem, zmienia się. Cała sytuacja doprowadza do kłótni w małżeństwie- Elżbieta
z czasem dostrzega zmiany w postępowaniu męża, nie jest on dla niej już człowiekiem dbającym o dom, rodzinę, osobą przedsiębiorczą. Dla Justyny jest to mężczyzna, który ją uwiódł i porzucił. To właśnie jego decyzje doprowadzają do jej choroby psychicznej,
a w ostateczności do zamachu na jego życie- wylania na niego żrącego kwasu i oślepienia go. Główny bohater jest zbyt słaby, aby ponieść konsekwencje swoich czynów, postanawia więc popełnić samobójstwo.
Powieść ta zawiera tezę, że człowiek jest taki jak miejsce, w którym przebywa. Niekiedy nawet ambitność i wielka odwaga nie wystarczą do spełnienia swoich marzeń, zamiarów. Jeden najmniejszy błąd potrafi zostawić trwały ślad w naszym życiu. Chociaż małżeństwo Zenona z pozoru było udane to ciągłe rozdrapywanie ran i brak zrozumienia doprowadziły do katastrofy.

Dodaj swoją odpowiedź