"Kamienie na szaniec" - pokolenie Rudego - czy umiało pięknie żyć i pięknie umierać?

Czy to prawda, że pokolenie Rudego umiało pięknie żyć i pięknie umierać? - "Kamienie na szaniec".

Na ostatnich lekcjach języka polskiego omawialiśmy lekturę Aleksandra Kamińskiego pt. „Kamienie na szaniec”. Czytając książkę wielu z nas podziwiało odwagę i bohaterstwo głównych bohaterów: Alka, Rudego i Zośki. Zastanawialiśmy się także nad pewną tezą. „Czy to prawda, że pokolenie Rudego umiało pięknie żyć i pięknie umierać?”. Postaram się dowieść, iż jest to prawda.

Głównych bohaterów lektury poznajemy w czasie, kiedy zdali maturę. Mają oni po dziewiętnaście lat i właśnie wkroczyli w dorosłe życie. Mają wiele planów na przyszłość, są bardzo ambitni i pełni optymizmu.

1 września 1939 roku wybuchła wojna. Wszystkie zamiary chłopców legły w gruzach. Wydawało się, iż nie mają wyjścia jak tylko poddać się w ręce wroga. Jednak oni świadomie wybrali walkę i ryzyko. Robili to, co uważali za słuszne. Uczestniczyli w „Małym Sabotażu”, którego zadaniem było przeciwstawienie się niemieckim okupantom. Alek, Rudy, Zośka i ich koledzy stanowili bardzo silną grupę. Byli zgrani, odważni i gotowi oddać swoje życie w słusznej sprawie. W obliczu śmierci zachowywali się godnie i chociaż czuli wielki strach, nie tchórzyli. W sposób odpowiedzialny ponosili konsekwencje własnego wyboru.

Chłopcy pomimo trwającej wojny, starali się żyć normalnie. Pracowali, uczyli się oraz rozwijali swoje zainteresowania i umiejętności. Potrafili się bawić i cieszyć swoim towarzystwem. Nie zabrakło w ich życiu także miejsca na miłość. Chodzili na randki i zakochiwali się. Można powiedzieć, że pomimo wojny, byli szczęśliwymi ludźmi.

Podsumowując całą rozprawkę, wydaje mi się, że podałam wystarczająco dużo argumentów świadczących o tym, iż pokolenie Rudego, Alka i Zośki potrafiło pięknie żyć i pięknie umierać.