Bohaterowie "Syzyfowych prac" to twoi rówieśnicy. Z którym z nich chciałbyś się zaprzyjaźnić i dlaczego?

Bohaterowie ?Syzyfowych prac? to twoi rówieśnicy. Z którym z nich chciałbyś się zaprzyjaźnić i dlaczego ?

W książce Stefana Żeromskiego ?Syzyfowe prace? jest kilka ciekawych bohaterów wartych poznania. Są nimi: Borowicz, Radek, Zygier, Walecki. Sądzę, że gdybym miała okazję ich spotkać w rzeczywistości okazali by się wspaniałymi kompanami przeróżnych zabaw i figli. Uważam jednak, że mimo wszystko byli by oni jedynie moimi kolegami, gdyż jak dla mnie nie spełniają oni wymogów na prawdziwego przyjaciela.
Według mnie przyjaciel to osoba, do której mogę mieć bezgraniczne zaufanie. Ponadto muszę posiadać z nią wspólny język i w jakimkolwiek problemie mieć w niej wsparcie. Te właśnie wymogi spełnia Andrzej Radek. Uważam go za postać wyjątkową. Imponuje mi on przede wszystkim pracowitością i uporem z jakim pokonuje przeciwności losu, by osiągnąć swój cel - kształcić się.
Radek pochodzi z chłopskiej rodziny. Jego ojciec był fornalem - robotnikiem rolnym w pańskim majątku. Chłopiec zaś, gdy był mały pasł świnie. Edukacją zainteresował go Antoni Paluszkiewicz przezywany ?Kawką? - młody guwerner paniczów. To on jako pierwszy pokazał mu książki z obrazkami, a potem pokierował dalszym nauczaniem małego Jędrka. Radek jest osobą zdolną i ambitną. ?Kawka? widząc to wysłał Andrzeja do szkoły progimnazjalnej w Pyrzogłowach. Niestety, gdy Radek był w drugiej klasie, zmarł i zostawił chłopca zdanego wyłącznie na siebie. Radek nie załamał się, lecz dzielnie dawał sobie radę. Utrzymywał się głównie z dawania korepetycji. Potem postanowił kształcić się dalej, by kiedyś w przyszłości móc udać się na uniwersytet. Podjął więc samodzielną decyzję, by wyruszyć do Klerykowa. Samodzielność to też wielka zaleta, którą u niego cenię. Radek daje sobie radę w wielu trudnych sytuacjach, z którymi ja miałabym kłopot. Wskazuje to na jego bardzo silny charakter. Sądzę, że ja nie byłabym wstanie tak uporczywie dążyć do celu jak on.
Gdy Andrzej przybywa do klerykowskiego gimnazjum nie od razu zyskuje przyjaciół. Koledzy dokuczają mu z powodu gorszego stroju i gwary chłopskiej. Potwierdza to nawet cytat: ?W klasie żaden z kolegów nie zbliżył się do niego, lecz owszem wszyscy go szykanowali.? Pochodzenie było prawdziwym kompleksem Radka. Pomimo tego, że był uczniem cichym i skromnym pobił on kolegę Tymkiewicza, który naśmiewał się z jego gwary. Na szczęście szybka pomoc Borowicza zapobiegła wydaleniu go ze szkoły. Według mnie tym zachowaniem udowodnił, że mimo iż początkowo nie zwracał uwagi na docinki kolegów jest bardzo wrażliwym chłopcem.
W Klerykowie Radek utrzymywał się z dawania korepetycji, za co otrzymywał dach nad głową i pożywienie. I choć nauczał swych podopiecznych do późnej nocy, nie zaniedbywał swoich prac domowych. Dowodzi to, że Andrzej był bardzo pracowity.
Nie można zapomnieć o jego wielkim poczuciu tożsamości narodowej - cechy dziś rzadko spotykanej a jednak bardzo ważnej. Radek pomimo nadmiaru pracy miał jeszcze czas czytać ?utwory Mickiewicza i Słowackiego, ?Historia powstania listopadowego? M. Mochanackiego, mnóstwo pamiętników z r. 1831 i 63, broszury polityczne? itp., które zanosił na spotkania z przyjaciółmi na górce Gontali. Książki te kształtowały jego patriotyzm i uodparniały na zabiegi rusyfikacyjne w klerykowskim gimnazjum. Radek nie tylko czytał. Znał również pieśni rewolucyjne. Jedną z nich była pieśń ?Młoty w dłoń, kujmy broń??.
Warto wspomnieć również o tym, że jest on wspaniałym przyjacielem. To on jeden podaje Marcinowi Borowiczowi pomocną dłoń, gdy ten dowiaduje się o wyjeździe swojej pierwszej miłości ?Biruty?. Dzięki temu wydarzeniu wiem, że Radek jest osobą na której można zawsze polegać.
Podsumowując uważam, że Andrzej Radek to bardzo szlachetna postać, z którą warto się zaprzyjaźnić ze względu na jego bardzo szlachetne cechy. Uważam też, że mimo tego, że ja i Radek żyjemy w zupełnie innych czasach potrafilibyśmy stworzyć wspólny język i nawiązać bliższą przyjaźń. Zdaję sobie z tego sprawę, że nie stalibyśmy się przyjaciółmi od razu, lecz po co najmniej kilku miesiącach. Mimo wszystko zniosłabym to wiedząc, że będę miała przyjaciela na kolejne kilkadziesiąt lat, bo przyjaźni z Radkiem nie kończy się ot tak.

Dodaj swoją odpowiedź