Epikur, stoicy, arystoteles - notatka.

Epikur z Samos (314-279)
Większość życia spędził w Atenach, gdzie w 306 r. p.n.e. założył szkołę (zwaną Ogrodem), w której żył we wspólnocie ze swymi przyjaciółmi i uczniami. Był autorem wielu pism o różnorodnej treści (fizyka, meteorologia, etyka). Szkoła epikurejska była jedną z trzech głównych szkół filozoficznych okresu hellenistycznego.
POGLĄDY
• świat zbudowany jest z atomów (nawiązanie do Demokryta)
• istnieje wiele światów
• nowe układy atomów powstają w sposób przypadkowy
• dusza ludzka, złożona z atomów jest śmiertelna
• bogowie są istotami doskonałymi, nie interesują się ludźmi
• przyjemność jest dobrem najwyższym (hedonizm)
• podział przyjemności na dwie grupy: negatywne (nie odczuwanie cierpień i bólu) oraz pozytywne (konkretne przyjemności)
• należy dążyć do korzystania z radości życia, unikać przykrości, przede wszystkim duchowych i związanych z aktywnością duchową
• stan idealny: osiągnięcie doskonałego spokoju (ataraksji)


Stoicy
Filozofia stoicka powstała w Atenach w III. Twórcami byli:
• Zenon z Kitionu – pochodził z fenickiego miasteczka, nie był czystej krwi Grekiem. W 314 roku przybył do Aten, gdzie słuchał Sokratesa, Platona i cyników. Ok. 300 r. założył własną szkołę, która mieściła się w bramie Malowanej (po grecku „Stoa Poikile” – stąd nazwa stoicyzm).
• Kleantes z Assos
• Chryzyp – rozwinął doktrynę szkoły, obszernie i dokładnie opracował filozofię stoicką.
POGLĄDY
• świat powstał z pierwotnego ognia i na końcu powróci do swojego pierwotnego stanu
• materialny i wszechobecny bóg przenika całą naturę i on nią kieruje (panteizm)
• wszystkie byty są materialne (materializm), dzieli się je jednak na element sprawczy oraz bierny
• wszystkie procesy są określone przez związek przyczynowo-skutkowy (determinizm)
• człowiek powinien żyć w zgodzie z naturą, która jest boska
• wszystkich czeka nieunikniony bieg wydarzeń (fatalizm)
• najwyższym dobrem jest cnota
• ludzie są sobie braćmi, przynależnymi do jednej rodziny ludzkiej (kosmopolityzm)

Arystoteles ze Stagiry (384-322 p. n. e.)
Syn nadwornego lekarza króla Amyntasa III. W wieku 18 lat wstąpił do Akademii Platona. Odbył szereg podróży. Był nauczycielem Aleksandra Wielkiego. Po powrocie do Aten w 343 założył własna szkołę Liceum. Interesował się logiką, filozofia przyrody, teologią, etyką, zoologią, fizjologia i medycyną. Swoje tezy opierał na wnikliwej analizie, skrupulatnej obserwacji i znajomości poglądów poprzedników. Był uczniem Platona.
POGLĄDY
• istnienie formy i idei
• w świadomości nie istnieje nic, czego wcześniej nie doświadczylibyśmy zmysłami
• wszystko skalda się z materii (materiału) i formy (szczególne właściwości)
• materia dąży do urzeczywistnienia tkwiącej w niej możliwości
• przyczyna celowa: coś dzieje się, aby mogło wydarzyć się następstwo
• podstawą prawidłowych pojęć jest definicja, a podstawą prawidłowych sądów – dowód
• wszystko należy do grup i podgrup
• podział natury na nieożywioną i ożywioną
• istnienie boga (wprawia w ruch gwiazdy, ciała niebieskie), jest pierwszą przyczyną
• trzy formy szczęścia: przyjemność, dobry obywatel, życie badacza.
• „złoty środek” – we wszystkim należy zachować umiar i harmonię
• najwyższą forma wspólnot ludzkiej jest państwo
• kobieta jest niepełna formą mężczyzny