Interpretacja wiersza Mieczysława Jastruna "Franz Kafka".

Wiersz Mieczysława Jasturna mówi o walce, o toczącym się procesie dotyczącym życia. Autor wiersza zaznacza to, że Kafka już wcześniej przeczuł przez „czarnych Aniołów”, którzy mogą być metaforą śmierci lub jej zwiastunem, to, co się dzieje i jaki, tak naprawdę, jest świat. Ukazuje tragiczną rzeczywistość , okrucieństwo, brak litości, miłości, jakiegokolwiek współczucia. Mówi tu o śmierci sióstr Kafki, które zginęły w oświęcimskim obozie śmierci za swoje żydowskie pochodzenie. Wspomina również o tym, że Franz zmarł jeszcze przed siostrami, co nawiązuje do tego, iż pisarz miał słabe zdrowie i przedwcześnie opuścił ten świat.
W wierszu występuje motyw Labiryntu, który może być metaforą ludzkiego życia, zagubienia się w poszukiwaniu sensu istnienia. Jest on także, ukazaniem kafkowskiej koncepcji losu, w której człowiek jest całkowicie zagubiony i osamotniony, nie umie odnaleźć się w rzeczywistości, wie, że jego obrona jest daremna i nie znajduje wsparcia ani pocieszenia u innych. Nie może również zrozumieć swojej śmierci, której nie akceptuje i pozostaje wobec niej bezbronny, ma poczucie odebrania mu godności ludzkiej.
Franz miał jedną „czarną nitkę” – pomoc w odnalezieniu drogi z Labiryntu, która jednak mogła być zgubna i doprowadzić go także do jednej z komór w krematorium. Komorę tę możemy interpretować dosłownie lub jako niegodną i niezrozumiałą śmierć. Być może tą nitką była nieprzeciętna wrażliwość poety, a może dzieła, które pomagały pisarzowi odnaleźć sens istnienia.
Wysoki strych, na podniebiach Zamku, możemy rozumieć w dwojaki sposób: jako Sąd Ostateczny – Bóg, lub jako ludzi podejmujących decyzje dotyczące stracenia wielu istnień ludzkich w obozach śmierci. Autor nie do końca wierzy w realną egzystencję tego miejsca: „o której nie wie nikt, czy jest naprawdę, mimo, że ma swój numer w Spisie Telefonów” , której potwierdzeniem może być jedynie wiara lub domysły. Poeta mówi nam o tym, że to właśnie tam toczy się Proces (słowo-klucz w tym wierszu). Proces o nasze życie, o jego zrozumienie, odnalezienie sensu, a także o śmierć. To tam podejmowane są decyzje dotyczące losu innych ludzi. Z wiersza jasno wynika, że codziennie w tym miejscu padają „wyroki” skazujące na śmierć: „tu co dzień zmierzch nam przysypuje włosy popiołami zabitych.”
Jasturn mówi o tym, że w górze także nie odnajduje miłosierdzia i litości, niebo określa mianem materialistycznego, czarno – purpurowego piekła, kontrastując je równocześnie z Rafaelską wizją kurtuazyjnych niebios. Utwór kończy słowami, w których przepowiada nam los śmierci, po której wszyscy znajdziemy się w piekle. Wiersz ukazuje nam utracone wartości, idee, brak zrozumienia dla świata i życia. Jest poszukiwaniem sensu śmierci i sensu bytu.
Kompozycja utworu jest dość prosta. Nie jest on podzielony na strofy. Tworzy jedną całość. Występuje w nim wiele metafor i symboli (np. Labirynt, strych). Autor zawarł w wierszu tzw. słowo-klucz, jakim jest „Proces”. To ono właśnie ma najistotniejsze znaczenie. Pomaga nam lepiej zrozumieć sens wiersza i ukazać właściwą intencję poety.