Dwie postawy wobec polskiej przyrody. Analizując i interpretując podane fragmenty „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza, porównaj poglądy bohaterów na ten temat. Zwróć uwagę na argumenty przytoczone w rozmowie. Wykorzystaj znajomość całego utwo

W „Panu Tadeuszu” Adam Mickiewicz, autor dzieła, zawarł wiele opisów przyrody, umieścił też wiele typów osobowości. Zrozumiałe jest więc, że w książce można dopatrzeć się różnych punktów widzenia. W podanych fragmentach można odnaleźć dwa spojrzenia bohaterów na naturę na Litwie.
Jednym z nich jest bardzo podobne spojrzenie Telimeny oraz Hrabiego. Oboje dużo podróżowali i wiele widzieli. Nie interesuje ich Litwa. Nie rozumieją jak można tęsknić do ojczyzny i do krajobrazów ojczystych. Z przytoczonych wersów możemy wyczytać, że oboje są kosmopolitami, nie zachwyca ich przyroda na Litwie, wolą krajobraz zagraniczny, szczególnie włoski, gdyż jak tłumaczy Hrabia „Włochy były, są, będą, ojczyzną malarzów [...]”. Telimena krytykuje też przywiązanie do ojczyzny „Trzeba wiedzieć, że to jest Sopliców choroba, że im oprócz Ojczyzny nic się nie podoba”. Oboje fascynują się zachodnią przyrodą i idealizują ją, z chęcią rozmawiają o „niebios błękitach, Morskich szumach i wiatrach wonnych, i skał szczytach”.
Jednocześnie oboje wyśmiewają i narzekają na krajobrazy Litwy. Widać tu dokładnie snobizm obu postaci. Telimena jasno stwierdza, że sztuka na Litwie przy takim krajobrazie nie ma szans na rozwój, a jedynie na zepsucie - „Dziecko muz, w Soplicowie oddane na mamki, Umrze pewnie.”.
Zupełnie przeciwne spojrzenie ma tytułowy bohater powieści, Tadeusz Soplica. Staje on w kontrze do zachwytu nad zachodnimi i południowymi pejzażami. Co prawda nie podróżował on po świecie jak jego rozmówcy, a najdalszą jego podróżą był wyjazd na nauki na Uniwersytecie Wileńskim, lecz widział zachwalane przez Hrabię i Telimenę okazy przyrody. Jednak Tadeusz dostrzega piękno krajobrazu ojczystego i uważa, że piękniejszego krajobrazu nad litewski nie ma. W odbiorze tej rozmowy pomaga także narrator, który jest subiektywny i staje po stronie Soplicy. W ich postawie można dostrzec zamiłowanie do ojczyzny i patriotyzm. W przytoczonym fragmencie pan Tadeusz przyrównuje oba typy natury: „Widziałem w botanicznym wileńskim ogrodzie Owe sławione drzewa rosnące na wschodzi I na południu, w owej pięknej włoskiej ziemi; Któreż równać się może z drzewami naszemi? Czy aloes z długiemi jak konduktor pałki? Czy cytryna, karlica z złocistemi gałki, Z liściem lakierowanym, krótka i pękata Jako kobieta mała, brzydka, lecz bogata?[...]”. Idealizuje on litewską przyrodę, zastanawia się dlaczego Hrabia będąc w pięknym lesie, maluje tylko skały i pustynie. Chwali on też malarza Orłowskiego, który tak jak Tadeusz miłował i tęsknił za ojczyzną.
Porównując obie postawy można zauważyć podział narodu polskiego. Jest szeroka grupa nie przyznająca się do Polski i jej nie szanująca. Doskonale widać także druga grupę - patriotów, dla których to co ojczyste jest najpiękniejsze.