Animator rekreacji i jego rola w pracy z grupą

ANIMATOR REKREACJI I JEGO ROLA W PRACY Z GRUPĄ.

1. SYLWETKA INSTRUKTORA REKREACJI
Wiedza, umiejętności, podstawowe czynności.

WIEDZA

HUMANISTYCZNA – pozwalająca poznawać potrzeby ludzi oraz rozumieć związki i procesy społeczne zachodzące w rekreacji i turystyce.

PRZYRODNICZA – dająca podstawy zrozumienia systemu człowiek – środowisko – aktywność ruchowa.

EKONOMICZNA, ORGANIZACYJNA I PRAWNA – umożliwiająca ocenę i świadome wykorzystanie mechanizmów typowych dla gospodarki rynkowej.

UMIEJĘTNOŚCI

- kierowania oraz samodzielnego planowania i realizacji zajęć na imprezach turystycznych i rekreacyjnych,
- swobodnego nawiązywania kontaktów,
- posługiwania się językami obcymi,

DO PODSTAWOWYCH CZYNNOŚCI INSTRUKTORA NALEŻY:

- stymulowanie aktywności uczestników rekreacji
- umiejętny dobór form i metod zajęć rekreacyjnych
- wywieranie wpływu na uczestników zajęć rekreacyjnych za pośrednictwem innych członków grupy, a więc odpowiednim kierowaniem zespołem.

KOMPETENCJE

To dyspozycje osobowościowe warunkujące skuteczność wykonywania określonych czynności (roli społecznej w określonej dziedzinie)
• AKSJOLOGICZNE, – dzięki którym wiemy, po co działamy, znamy sens własnego działania.
• KOMUNIKACYJNE, – dzięki którym wiemy, co jest treścią naszego działania
• POZNAWCZE – jest to zakres wiedzy teoretycznej – oraz zdolności posługiwania się tą wiedzą.
• OSOBISTE – umiejętność przetwarzania i korzystania z informacji
- umiejętność kontrolowania własnych procesów poznawczych i emocjonalnych
- umiejętność radzenia sobie w trudnych warunkach
• INTERPERSONALNE – nawiązywanie kontaktów, umiejętność współdziałania w różnych warunkach, organizowanie pracy w grupie, negocjowania oraz mediowanie.
• ORGANIZACYJNE – umiejętność budowania i podtrzymywania klimatu grupy
- umiejętność negocjowania i mediowanie w grupie

Wszystkim rodzajom kompetencji musi towarzyszyć poczucie tożsamości, realistyczny obraz własnej osoby, adekwatne poczucie własnej wartości oraz zaufanie do siebie i własnych kompetencji.

2. CZYNNIKI OSOBOWOŚCIOWE KONIECZNE DO PRACY W CHARAKTERZE INSTRUKTORA REKREACJI.

NEUROTYCZNOŚĆ
EKSTRAWERSJA
OTWARTOŚĆ NA DOŚWIADCZENIA
UGODOWOŚĆ
SUMIENNOŚĆ

NEUROTYCZNOŚĆ –niska oznacza podatność na negatywne emocje (strach, zmieszanie, niezadowolenie, gniew, poczucie winy). Osoby neurotyczne są skłonne do irracjonalnych pomysłów, mało zdolne do kontrolowania swoich popędów, radzenia sobie ze stresem.

EKSTRAWERSJA – osoby ekstrawersyjne są przyjacielskie, rozmowne, skłonne do zabawy i poszukiwania nowych wrażeń. Cechuje je optymizm życiowy, pogodny nastrój.

6 składników ekstrawersji
- towarzyskość
- serdeczność
- asertywność ( obrona własnego terytorium bez naruszania praw innych, zdolności przywódcze)
- aktywność
- poszukiwanie nowych doznań
- emocjonalność (reagowanie na pozytywne emocje)

3. ELEMENTY PROCESU KOMUNIKOWANIA SIĘ JAKO WARUNEK EFEKTYWNEJ PRACY INSTRUKTORA REKREACJI.

Komunikowanie się jako wzajemne przekazywanie informacji, umiejętności, pojęć, idei, uczuć za pomocą symboli tworzonych przez: słowa, dźwięki, obrazy lub dotyk.

Warunki dobrej komunikacji:
• Przekaz nadawcy odzwierciedla jego intencje,
• Odbiorca interpretuje przekaz zgodnie z intencjami nadawcy,

Bariery komunikacyjne:
• Narzucanie własnych wartości innym, krytykowanie, obrażanie.
• Decydowanie za innych (pozbawiamy możliwości samodzielnego rozwiązywania problemów)
• Uciekanie od trudnych problemów
• Używanie żargonu

Dodatkowe czynniki potrzebne do komunikowania się:
• Gestykulacja – ruchy rąk, dłoni,
• Dotyk – głaskanie, poklepywanie,
• Wygląd fizyczny – sposób ubierania, uczesanie, malowanie, atrakcyjność,
• Kanał wokalny – intonacja, barwa głosu – wysokość głosu,
• Spojrzenie,
• Pozycja ciała w trakcie rozmowy

4. STYLE KIEROWANIA GRUPĄ

STYL AUTOKRATYCZNY
STYL DEMOKRATYCZNY
STYL LIBERALNY

Styl kierowania wypływa w znacznym stopniu z:
- cech osobowości kierującego,
- cech grupy, którą kieruje,
- sytuacji, której stawia czoła,

Przewodzący, animujący pomaga stworzyć grupie ludzi poczucie wspólnego celu, potrafi wyzwolić zaangażowanie i chęć współdziałania z innymi.

• AUTOKRATYCZNY – opiera się na sile. Ostry podział na kierujących i kierowanych, władza w jednych rękach. Kierownik stoi wysoko nad swoją grupą. Sam podejmuje decyzje.

Styl ten jest przydatny, gdy:
o Zadania, sytuacja grupy jest bardzo jasna, nie ma o czym dyskutować.
o Zadania lub sytuacja grupy jest niejasna, niepewna i trzeba ją narzucić.

Skutki:
 Podwładni lubią lub zdecydowanie nie lubią kierownika
 Pozycja kierownika w grupie jest bardzo mocna lub bardzo słaba.

• DEMOKRATYCZNY – członkowie grupy mają prawo do udziału w podejmowaniu decyzji określających cele, sposoby postępowania grupy. Mają dużą samodzielność i szersze pole do własnej inicjatywy. Decyzje nie są skupione w rękach jednej osoby. Kierownik liczy się ze zdaniem zespołu, pobudza inicjatywę, wywiera wpływ drogą perswazji.

Styl demokratyczny jest efektywny:
o Grupa nie jest w sytuacji ekstremalnej.
o Relacje między członkami grupy nie są wyraźnie określone.

• LIBERALNY – kierownik pozostawia sprawy swojemu biegowi i reaguje dopiero pod naciskiem doraźnych spraw. Kierowanie pozorne.
Często grupa wybiera spośród siebie jakiegoś kierownika, lidera. Poziom wykonywanych zadań nadanych przez kierownika jest bardzo niski, konflikty.