Mniej znane pojęcia języka łowieckiego

Ambona - czatownia myśliwska na słupach lub drzewie.
Anons - zawiadomienie myśliwego przez psa o znalezieniu zwierzyny.
Badyle - nogi jelenia.
Bałwanek - imitacja dzikiej kaczki, którą puszcza się na wodę w celu przywabienia kaczorów na wiosnę.
Barłożyć - o dziku; zalegać w barłogu.
Barłóg - legowisko dzika lub niedźwiedzia w czasie dziennego spoczynku.
Basior - dojrzały rosły wilk, samiec.
Bełkot - Jeden z Charakterystycznych odgłosów wydawanych przez tokujące koguty-cietrzewie.
Biała stopa - teren okryty śniegiem, ułatwiający tropienie.
Biegi - nogi dzika.
Blaski - oczy zająca.
Breneka - kula do luf broni śrutowej.
Buchtowanie - rycie ziemi przez dziki w poszukiwaniu żeru.
Bury - wilk.
Byk - samiec jelenia, daniela, łosia, żubra.
Cewki -nogi sarny.
Chłyst - młody jeleń, w czasie rykowiska odpędzany od chmary przez byka stadnego.
Chmara - stado jeleni, danieli, łosi, żubrów.
Chrzest myśliwski - (hubertowski), ceremonia przyjęcia adepta do grona myśliwych, polegająca na pomazaniu twarzy farbą pierwszego strzelonego zwierza.
Chyb - pas długiej szczeciny na grzbiecie dzika, który zwierz stroszy, gdy jest podniecony.
Ciągi - przelot dzikich kaczek lub gęsi wieczorem na żerowiska, a rano z powrotem na wodę; także lot tokowy słonek wieczorem na wiosnę.
Cieciorka - samica cietrzewia.
Cieki - nogi ptaków z rzędu kuraków: przepiórka, kuropatwa, jarząbek, bażant, cietrzew, głuszec.
Ciec - o zwierzynie, zwłaszcza o ptakach kurakowatych: umykać, przemykać się po cichu, bezszelestnie.
Cuch - węch psa myśliwskiego lub silna, charakterystyczna woń zwierzyny.
Czarna zwierzyna - dziki.
Czyrykać - wydawać głos, odzywać się (o kuropatwie).
Czuszykać - syczący głos koguta cietrzewia w czasie toków.
Ćmić - o zającu, który pokazał się z daleka, poza zasięgiem strzału.
Darz bór - powitanie myśliwskie, a także życzenie szczęścia na łowach.
Dławić - uduszenie drapieżnika lub postrzałka przez psa.
Dryling - patrz trójlufka.
Dublet - dwa celne strzały oddane bezpośrednio po sobie, do dwóch celów przez jednego myśliwego.
Dyndować - o lisie; biec truchtem.
Dzikarz - pies przyuczony do polowania na dziki.
Dziwerówka - broń śrutowa o lufach ze stali damasceńskiej z falistym wzorem, do prochu dymnego, obecnie nie używana.
Dzwonić strychulcem - o psie myśliwskim; machać ogonem.
Ekspres - dwulufowa, kulowa broń myśliwska.
Fajki - kły dzicze w górnej szczęce, o które kłapiąc ostrzy on szable-kły z dolnej szczęki.
Farba - krew zwierzyny.
Farbować - broczyć krwią przez zwierzynę.
Fladry - kolorowe przeważnie czerwone szmatki na sznurze, rozwieszane wokół ostępu, w którym wytropiono wilki lub rysie, w celu zatrzymania ich w ostępie.
Flanka - skrzydło linii myśliwych zagięte na nagance.
FN - belgijska firma produkująca broń myśliwską.
Gon - głos psów goniących zwierza.
Grandle - właściwie pniaki, haki - szczątkowe kły w górnej szczęce jelenia. Trofeum myśliwskie.
Grot - zakończenie tyki w borożu kozła skierowane ku górze lub czubek odnogi wieńca jelenia byka.
Gruby zwierz - Dobry, w dobrej kondycji, z dobrym trofeum, obiecujący, nie zawsze już łowny.
Gryfon - wyżeł francuski długowłosy.
Grzywa - gęsta, długa sierść na szyi i karku byków żubra, łosia, jelenia.
Guziki - forma poroża młodego kozła w kształcie płytkiej guzikowatej czapeczki lub malutkich szpiców.
Guzikarz - młody kozioł noszący poroże w formie guzików.
Gwizd - ryj dzika.
Harde - kuropatwy zrywające się z daleka i nie dające myśliwemu podejść do strzału.
Hejnał żurawi - głos żurawi wydawany regularnie o świcie i wieczorem przez ptaki przebywające w łowisku.
Hubert święty - od końca 15 wieku patron łowiectwa i myśliwych. W Polsce tradycje hubertowskie sięgają epoki Sasów. Dzień Huberta-3 listopad.
Huczka - okres godowy u dzików.
Kamionka - kuna domowa, ubarwienie jasno brunatne z białą plamką na podgardlu.
Kapiszonówka - strzelba nabijana przez wylot lufy, obecnie nie używana.
Karawan - patrz zwierzyniak.
Kęsy - zęby ssaków drapieżnych.
Kipieć - o zającu; biec na oślep, pędzić.
Kita - puszysty ogon lisa.
Klapak - młoda nielotna dzika kaczka.
Kniazienie - głos przerażenia i bólu zająca.
Knieja - duży, gęsty las zasiedlony zwierzyną.
Kniejówka - trąbka myśliwska lub broń myśliwska.
Kobylarz - szczególnie duży dzik.
Kocioł - sposób polowania na zające: myśliwi wraz z naganką otaczają kołem określoną część pola i posuwają się koncentrycznie do środka.
Kogut - samiec kuraków: głuszec, cietrzew, jarząbek, kuropatwa, przepiórka, bażant.
Kołatka - drewniany przyrząd używany przez nagankę do wypłaszania i pędzenia zwierzyny w czasie polowań.
Komora - klatka piersiowa zwierzyny grubej.
Korale - brew, brewka, róża - u niektórych kuraków czerwony pasek w kształcie półksiężyca nad okiem.
Korona - grupa conajmniej trzech wierzchołków odnóg wieńca jelenia byka, wyrastających zwykle z jednego miejsca.
Kot - zając, ryś, żbik.
Kozioł - rogacz, samiec sarny.
Krzyżak - lis mający futro z ciemną pręgą wzdłuż grzbietu i w poprzek łopatki.
Kufa - pysk wyżła.
Kulawy sztych - o zwierzynie; zmierzać z ukosa ku myśliwemu.
Kura - samica kuraków lub kuropatwa.
Kwadruplet - cztery celne strzały dane bezpośrednio po sobie do czterech celów przez jednego myśliwego.
Kwiat - biały czubek ogona lisa.
Kwoktać - o samicy głuszca lub cietrzewia; wydawać głos.
Latarnia - łeb wilka.
Lewka - lewa lufa dubeltówki lub trójlówki.
Lira - ogon cietrzewia, o lirowato wygiętych skrajnych sterówkach.
Locha - samura, samica dzika.
Loftki - najgrubszy śrut do nabojów śrutowych o średnicy powyżej 4 milimetrów.
Lusterko - biała plama na barkach nie których ptaków łownych.
Łapa - noga zwierzęcia zakończona pazurami, a nie kopytem.
Łopaty - prawidłowa forma poroża łosia.
Łowny - o zwierzętach zaliczonych zgodnie z ustawą łowiecką do tych, na które się poluje lub o samcu zwierzyny grubej: taki, który osiągnął pełnię rozwoju, jest dojrzały do odstrzału i nosi grube poroża.
Łyżki - uszy zwierzyny płowej: żubra, kozicy, muflona.
Miękkie - żołądek i jelita grubej zwierzyny.
Mikita - gwarowo lis.
Możdżeń - wyrostek kostny na czole samców zwierzyny płowej, na którym jest osadzone poroże.
Miot - pędzenie, zakład; określona powierzchnia lasu lub pola, z której naganka pędzi zwierzynę w kierunku myśliwych.
Muszka - część składowa przyrządu celowniczego, umieszczona nad wylotem lufy broni myśliwskiej.
Myłkus - samiec zwierzyny płowej o porożu wyraźnie zniekształconym w wyniku choroby.
Myśliwska łacina - opowiadania o niezwykłych nieraz zmyślonych przygodach myśliwskich.
Narogi - jadalne narządy wewnętrzne zwierzyny grubej: płuca, serce, wątroba, nerki.
Nemrod - żartobliwa nazwa nadawana zapalonym myśliwym, wywodząca się od legendarnego władcy kraju Szinaar w południowej Mezopotamii, Nimruda, który według księgi Genezis był słynnym myśliwym.
Norowiec - pies myśliwski używany do polowań na zwierzynę przebywająca w norach.
Obierz - teren w łowisku, na którym osaczono zwierza.
Obkładać - o psie myśliwskim; przeszukiwać pole, przecinając je w prawo i lewo przed myśliwym w poszukiwaniu zwierzyny.
Odyniec - stary dzik samiec, żyjący poza okresem huczki samotnie.
Okno - otwór wejściowy do nory lisa lub borsuka.
Oręż - trofeum myśliwskie: szable i fajki dzika lub wieniec jelenia byka.
Ostęp - część lasu gdzie zalega zwierzyna.
Ostoja - teren na którym zwierzyna stale bytuje.
Oszczek - szczekanie psa myśliwskiego na widok wytropionej zwierzyny.
Oślada - trop kuny na śniegu.
Parostki - poroże samca sarny; trofeum łowieckie.
Pastorał - podpórka, laska lub rozwidlony na końcu do podparcia broni kulowej przy strzale.
Patroszyć - usunąć wnętrzności z jamy brzusznej i piersiowej ubitej zwierzyny.
Pióra z chyba - gruba szczecina na grzbiecie grubego dzika.
Pióro - zbiorowa nazwa ptaków.
Piston - kapiszon.
Pojedynek - zwierz, który odłączył się od stada i prowadzi życie samotne.
Pojedynka - strzelba jednostrzałowa o jednej lufie.
Płonka - otwór w lodzie zrobiony przez wydrę, umożliwiający jej wyjście na zewnątrz.
Płowa zwierzyna - łoś, jeleń, daniel, sarna.
Podkładacz - myśliwy lub jego pomocnik, który wchodzi z psami do miotu i naprowadza je na trop zwierzyny.
Pokot - ogół zwierzyny ubitej na polowaniu, którą po jego zakończeniu układa się według ustalonych zasad łowieckich.
Polowanie na pomyka - łowy indywidualne na zające i króliki, ruszone przez myśliwego lub psa i przed nim pomykające.
Ponowa - świeży śnieg, na którym znać dobrze ślady zwierzyny.
Proch bezdymny - nie dający dymu po strzale.
Proch dymny - czarny, dawniej używany, dający po strzale obfity dym.
Prawka - prawa lufa w dubeltówce lub trójówce.
Przelatek - dzik zrodzony w poprzednim roku, roczniak.
Przesmyk - ścieżka w kniei; droga, którą ciągnie zwierzyna i drapieżniki.
Rapcie - racice dzika.
Rapeta - noga dzika.
Rozłoga - rozpiętość tyk poroża zwierzyny płowej w miejscu, w którym tyki rozchodzą się najszerzej.
Rogacz - patrz kozioł.
Ruja - okres godowy samic ssaków.
Rykowisko - okres godowy, ruja jeleni w porze jesiennej.
Samura - patrz locha.
Siuta - samica sarny, koza.
Skoki - nogi zająca.
Skrocz - specyficzny sposób poruszania się łosia (zwierze posuwa jednocześnie 2 prawe nogi a następnie lewe).
Słuchy - uszy dzika, zająca, królika.
Stadny - o jeleniu byku: władający stadem łań w czasie rykowiska.
Stanowić - o psach myśliwskich: zatrzymać uchodzącego zwierza, zdrowego lub postrzelonego, oszczekując go i dając myśliwemu, po dojściu zwierza okazję do strzału.
Starka - ptak (samica) wodząca stado młodych.
Staśmienie poroża - Wadliwość poroża o silnie spłaszczonych tykach kwalifikująca do odstrzału selekcyjnego.
Stawka - nogi lisa lub borsuka.
Stójka - zatrzymanie się psa o charakterystycznej postawie przed zwietrzoną zwierzyną, wystawianie.
Strychulec - ogon wyżła niemieckiego krótko obcięty.
Strzał z przyrzutu - strzał dany błyskawicznie bez dłuższego celowania.
Strzyże - wąsy zająca.
Suknia - sierść zwierzyny.
Szabas - przerwa w tokach cietrzewi kogutów w czasie wschodu słońca.
Szable - kły z dolnej szczęki dzika samca.
Szarak - zając szarak.
Szarawary - długie kosmate kłaki obrastające uda drapieżników.
Szarża - atak, np. dzika na myśliwego po strzale lub psa.
Szesnastak - jeleń byk mający po osiem odnóg na każdej lub przynajmniej na jednej tyce wieńca.
Sznury - patrz fladry.
Szóstak - jeleń byk mający po trzy odnogi na każdej lub przynajmniej na jednej tyce wieńca.
Szpile - raciczki; wyrostki rogowe powyżej racic na nogach żubrów, zwierzyny płowej, dzików, muflonów, kozic.
Czydlarz - jeleń byk lub kozioł mający zakończone tyki długie i ostre, bez odnóg; szydlarz podlega odstrzałowi selekcyjnemu.
Ścinka - obcięta kulą sierść zwierza, umożliwiająca często rozpoznanie miejsca strzału.
Ślepa nora - nora o jednym oknie bez dodatkowego wyjścia.
Świece - oczy zwierzyny płowej i dzika.
Świstun - kaczka właściwa o charakterystycznej sylwetce: szyja gruba i krótka, głowa gruba, brzuch biały.
Tabakierka - zakończenie ryja dzika.
Toki cietrzewie - w okresie godowym objawy gwałtownego aktywności płciowej u samców ptaków w obecności samic, polegające na oddawaniu swoistego odgłosu, charakterystycznych ruchach, a często także na walce ze współzawodnikami.
Tokowik - ptak tokujący.
Trop - odcinek nóg zwierzęcia na ziemi lub śniegu.
Trop ciepły - świerzy, po którym zwierz niedawno przeszedł.
Trop wejściowy - trop zwierza wchodzącego do danego ostępu.
Trop wyjściowy - trop zwierza wychodzącego z danego ostępu.
Trop sfarbowany - trop postrzelonego zwierz ze śladami krwi.
Trop zimny - nieświeży, zwietrzały, dawny.
Tryplet - trzy celne strzały oddane bezpośrednio po sobie do trzech celów przez jednego myśliwego.
Tumak - kuna leśna, ubarwienie jasno brunatne z pomarańczową plamą na podgardlu.
Turzyca - sierść zająca i królika.
Tusza - ciało ubitego zwierza.
Uciąć - o psie gończym; przestać nagle szczekać.
Wadera - samica wilka.
Waga - ciąg, kierunek, z którego zwierzyna zwykła ciągnąć.
Warchlak - młody dzik w pierwszym roku życia.
Wataha - stado dzików lub wilków.
Węglarz - lis o czarnym umaszczeniu pyska, nóg i podbrzusza oraz (czasem) ogonie zakończonym czarnymi włosami.
Wiatr - węch zwierzyny i psa myśliwskiego lub woń, zapach właściwy człowiekowi czy danemu zwierzowi.
Widłak - młody jeleń byk lub kozioł mający na każdej lub przynajmniej na jednej tyce poroża dwie odnogi, także nieprawidłowa forma poroża starego rogacza.
Wieniec - poroże jelenia byka.
Wietrznik - nozdrza u zwierząt drapieżnych lub psa.
Wilczy chód - wilczy krok; sposób poruszania się wilków w terenie, gdy każdy wilk stawia łapy ściśle według jego poprzednika (trop w trop) i dlatego nie można na podstawie tropu ustalić ich liczby; aby to stwierdzić trzeba przetropić w piętkę wstecz do miejsc gdzie się schodziły.
Wiosła - nogi ptaków wodnych o palcach połączonych błoną pławną.
Wyciec - uciec po cichu, bezszelestnie; zwłaszcza o kuropatwach.
Wycinek - samiec dzika dwu lub trzy letni, o wycinających się na zewnątrz szablach.
Wytrzeć norę - sprawdzić czy lis lub borsuk znajduje się w norze przy pomocy norników, które wchodzą do nory i wypierają zwierza pod strzał myśliwego.
Wystawiać - o wyżle; zwietrzywszy zwierzynę, głównie lotną, wskazać zachowaniem myśliwemu, że znajduje się ona w pobliżu.
Zaciąg - Opóźniony wypał naboju na skutek nie równomiernego, opóźnionego zapalania się prochu, którego część pali się dopiero w przewodzie lufy zamiast w komorze nabojowej, powoduje to słaby i mało skuteczny strzał.
Zaćmić - patrz ćmić.
Zapadać - o ptakach; siadać na wodzie, ziemi lub drzewie.
Zdławić - udusić drapieżnika lub postrzałka przez psa.
Złom - obłamana gałązka, najczęściej świerczyny lub buczyny, umazana w farbie ubitego grubego zwierza, wręczona myśliwemu przez prowadzącemu polowanie; zatyka się ją za wstążkę kapelusza lub klapę kurtki jako widomy znak ubicia zwierza.
Zrogować - o samcach zwierzyny płowej w czasie rui; zranić lub zabić porożem rywala.
Zrulować - lec, paść, zginąć, zwalić się w ogniu.
Zwierzyna drobna - lis, borsuk, kuna, tchórz, zając, królik i wszystkie ptaki łowne prócz dropia i głuszca.
Zwierzyna gruba - łoś, jeleń, daniel, muflon, sarna, dzik, wilk, ryś, głuszec.
Zwierzyniak - podwoda dostosowana do przewożenia ubitej zwierzyny w czasie zbiorowego polowania.