G. Narutowicz, E. Kwiatkowski
Gabriel Narutowicz (1865-1922), inżynier hydrotechnik, pierwszy prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Studiował w Zurychu, gdzie ukończył politechnikę i w 1908 został profesorem budownictwa wodnego. Zdobył międzynarodową sławę w swojej specjalności kierując budową szeregu elektrowni wodnych w państwach Europy Zachodniej.
W czasie I wojny światowej utworzył Polski Komitet Pomocy Ofiarom Wojny (tzw. Komitet Vevey), należał do stowarzyszenia La Pologne et la Guerre w Lozannie. Po powrocie do kraju w marcu 1920 pełnił funkcję prezesa Akademii Nauk Technicznych (1920-1922) i przewodniczył Krajowej Radzie Odbudowy. W 1922 jako delegat Polski uczestniczył w międzynarodowej konferencji w Genewie, obradującej na temat przyszłości ustrojowej państw europejskich.
W latach 1920-1921 minister robót publicznych, w 1922 minister spraw zagranicznych w gabinetach A. Śliwińskiego i J. Nowaka. 9. grudnia 1922 wybrany przez Zgromadzenie Narodowe (wspólnie Sejm i Senat) na prezydenta głosami lewicy, centrum i mniejszości narodowych. W pięciokrotnym głosowaniu pokonał przedstawiciela prawicy hrabiego M. Zamoyskiego.
Po wyborze stał się obiektem oszczerczych i bezpardonowych ataków ze strony partii prawicowych, zwłaszcza endecji. Przemocą usiłowano nie dopuścić prezydenta-elekta do złożenia przysięgi przewidzianej konstytucją. 16 grudnia 1922 przybywającego na wernisaż do Zachęty prezydenta zastrzelił E. Niewiadomski, fanatyczny zwolennik endecji.
Eugeniusz Kwiatkowski (1888-1974), polski polityk i działacz gospodarczy II Rzeczpospolitej. Z wykształcenia inżynier chemik. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości piastował ważne funkcje państwowe, m.in. ministra przemysłu i handlu (1926-1930). Popierał budowę Gdyni i rozwój handlu morskiego, patronował budowie Centralnego Okręgu Przemysłowego.
W latach 1931-1935 pozostawał na stanowisku dyrektora Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach. W latach 1935-1939 powrócił do rządu jako wicepremier i minister skarbu.
W obliczu klęski wrześniowej wraz z rządem opuścił Polskę 17 IX 1939. W latach 1939-1945 internowany w Rumunii. Po wojnie w latach 1945-48 pełnomocnik rzadu ds. odbudowy Wybrzeża, 1947-52 poseł. W 1952 odsunięty od działalności gospodarczej, zajął się pracą naukową z dziedziny chemii i historii.