Wpływ Garibaldiego na zjednoczenie Włoch.

W 1848 roku miały miejsce liczne wystąpienia i manifesty dążące do zmiany systemu rządzenia. Ludzie chcieli mieć wpływ na władzę.. Po klesce Wiosny Ludow zahamowane zostaly dazenia do przemian wewnetrznych i do zjednoczenia Wloch. Na calym niemal Pólwyspie Apenińskim wrocily rzady takie, jakie istnialy po kongresie wiedenskim. Strozem ich byla przede wszystkim Austria. Włochy nie były jednolitym państwem. Na terenie Półwyspy Apeninskiego istniał szereg małych państewek, królewstw, które nieusttanie wlaczyły między sobą. Tendencje niepodległościowe nasiliły się po roku 1848. Zdecydowały o tym takie czynniki jak nasilający się nacjonalizm włoski i wzmocnienie ekonomiczne.
Człowiekiem, który zjednoczył Włochy był generał Giuseppe Garibaldi. Urodził się w roku 1807, a zmarł w1882. Był bojownikiem o wyzwolenie narodowe i zjednoczenie Włoch. W 1883 wstąpił do tajnej organizacji Młode Włochy, założonej przez G. Mazziniego, która stawiała sobie za cel zjednoczenie Włoch. W latach młodości wziął on udział w nieudanej rewolucji w królestwie Piemontu. Awantura skończyła się klęską, on sam został zaocznie skazany na karę śmierci i nie mając innego wyjścia, wyemigrował do Ameryki Południowej, gdzie wplątał się w szereg wojen i wojenek, które toczyły się na tym kontynencie. Gdy w roku 1848 powrócił do Włoch, czerwona koszula, na którą wkładał południowoamerykańskie, wełniane poncho, stała się nieodłączną częścią jego wizerunku. W okresie Wiosny Ludów z oddziałem tzw. „czerwonych koszul” bronił Republiki Rzymskiej. W 1960 w Królestwie Obojga Sycylii wybuchł bunt. Ginseppe Garibaldi był jej przywódcą. Wraz ze swą armią "czerwonych koszul" w 1860 zorganizował wyprawę "Tysiąca", bowiem tylko tylu żołnierzy posiadał. Byli wśród nich również Polacy, między innymi oficer Julian Konstanty Ordon. Przeprowadzone jesienią 1860 r. plebiscyty stały się formalnością i potwierdziły przyłączenie Królestwa Obojga Sycylii do Królestwa Sardynii. We wrześniu wojska na czele z Garibaldim wkroczyły do Neapolu, zaś sam przywódca objął władzę dyktatorską. Wkrótce jednak król Włoch Wiktor Emanuel II zmusił go do zrzeczenia się tego tytułu.
Garibaldi miał zamiar wkroczyć do Państwa Kościelnego. Na wyzwolonych terenach przeprowadził on reformy, m.in. rozdał ziemię chłopom i zniósł przywileje szlacheckie. Działania tego przywódcy spotkały się z ogólnym poparciem wśród ludności, przede wszystkim u chłopów. Jednak sukces Garibaldiego był możliwy nie tylko dzięki jego uparciu, lecz i dzięki temu, że miał za sobą możnych protektorów w osobach Wiktora Emmanuela, króla Piemontu, oraz Cavoura, jego pierwszego ministra, dla których — jak i dla niego — zjednoczenie Włoch stanowiło cel o znaczeniu priorytetowym. Uważam więc, że Garibaldi był człowiekiem, który we właściwym momencie pojawił się na właściwym miejscu i wykorzystując sprzyjające warunki, dał się ponieść wypadkom sterowanym przez wielkie mocarstwa, tak aby przy okazji osiągnąć własne cele. Smutny był jednak jego los- momo to, iż zwiększył on dwukrotnie władzę terytorialną króla Wiktora Eunenuela i stał się po zwycięzkiej wyprawie niepotrzebny, a nawet niebezpieczny. Pozbawiono go funkcji namiestnika, lekceważono zaufanie. Garibaldi wycofał się z życia politycznego i wyjechał na wyspę Capvena.

Giuseppe Garibaldi jest uważany za wybitnego człowieka w całej historii nowożytnej. Już za życia został uznany za jedengo z czterech „ojców ojczyzny", tj. twórców państwowej jedności włoskiej. . G. Garibaldi przyczynił się całym swoim życiem i działalnością w ogromnym stopniu do szerzenia idei wolności i niepodległości narodów.