Cezary Baryka - zmagania z polskością i Polską, zwróć uwagę na rozterki bohatera związane z określeniem własnej tożsamości

Cezary Baryka urodzony w Baku w 1900r. był synem polskich uchodźców: Jadwigi i Seweryna. Mieszkając od dzieciństwa w Rosji, nigdy nie poznał ojczystej Polski. Cezary zostaje bardzo dotkliwie doświadczony przez los, widzi śmierć matki, dostrzega nędze panującą wśród ludności. Jako świadek i zarówno ofiara rewolucji z 1917r. zostaje zatrudniony do grzebania trupów po walkach pomiędzy Ormianami i Tatarami. W takich momentach młodzieniec bardzo często poszukuje odpowiedzi na pytanie związane z określeniem własnej tożsamości.
Cezary po odzyskaniu ojca z wojennej zawieruchy już od dłuższego czasu, oczekuje razem z nim w Charkowie na pociąg repatriacyjny do Polski. Jest to sprzyjająca chwila, podczas której bohater snuje wiele refleksji. Młodzieniec zostaje rozdarty wewnętrznie, z jednej strony pragnie wyjechać z ojcem do Polski, z drugiej zaś wolałby pozostać w Rosji. Zostaje postawiony przed trudnym wyborem życiowym, który w bardzo dużym stopniu wpłynie na całe jego życie. Młody Baryka marzył o wyprawieniu ojca do ojczyzny, a sam miał pozostać wśród innych robotników, by móc odbudować razem z nimi nowy świat. Niestety miłość, szacunek i zobowiązania wobec rodzica nie pozwalają mu na realizacje swych pragnień. Odczuwa moralny obowiązek opieki nad starszym, rozchorowanym człowiekiem. Świadomy ojcowskich praw do wydawania rozkazów i nakazów bardzo często im ulega. Fascynacja chłopca dotyczyła w szczególnym stopniu potęgi ludzkiej marynarzy, pracowitości wielonarodościowej ludności i demagogią Żydów. Urzekająca była również wizja powrotu do Baku i pozostania „Barynczyszką” czyli samym sobą. Odległa Polska jest dla młodzieńca mityczną krainą, o której słyszał tylko z opowiadań ojca, natomiast bliska, znana od najmłodszych lat Rosja jest na wyciągnięcie ręki. Z miłości do ojca postanawia jednak udać się nieznane, do kraju którego „ ani znał, ani pragnął”.
Ogromny wpływ na podejmowaną przez Cezarego decyzję ma wychowanie chłopca oraz jego szczęśliwe dzieciństwo. Dalsze losy młodego Baryki są bogate w różne wydarzenia. W Polsce „Szklane domy”, o których ojciec mu tak często opowiadał okazują się zwykłym mitem, niedoścignioną fantazją starego człowieka. Podczas wojny z bolszewikami młodzieniec w poczuciu obowiązku staje po stronie Polski. Z czasem poznaje on dwa bieguny ludzkiego życia – beztroskę i dostatniość na dworze państwa Wielosławskich w Nawłoci i przerażającą nędzę życia komorników w Chłodku. Bardzo ważnym wydarzeniem ukazującym decyzję chłopca był udział w robotniczej manifestacji idącej na Belweder, można to odczytać jako wyraz solidarności z Polakami.
Cezary Baryka szukając swej drogi życiowej odnajduje wiele fascynacji i rozczarowań. Początkowy zwolennik rewolucji szybko zmienia zdanie krytykując ją. Poznając prawdę o Polsce przeżywa gorycz, ponieważ nie jest to kraina „szklanych domów”, o których opowiadał mu ojciec. Bohater jest skazany na jeszcze długie poszukiwania swej tożsamości. Jest człowiekiem bardzo uczuciowym a zaraz bezradnym i zagubionym.