Ładunek wybuchowy- ogólnie

ŁADUNEK BOJOWY, wojsk. materiał wybuchowy lub inna substancja wypełniająca część bojową pocisku, np. skorupę granatu, kadłub miny, głowicę bojową torpedy, pocisku artyleryjskiego lub rakietowego; ł.b. dzielą się na konwencjonalne (materiały wybuchowe, substancje zapalające, dymne itp.) oraz niekonwencjonalne (jądr., termojądr., bakteriologiczne).

DETONATOR [łac.], pośredni ładunek materiału wybuchowego przenoszący detonację od spłonki na materiał kruszący; do wyrobu detonatoru są stosowane kruszące materiały wybuchowe o dużej zdolności do detonacji (np. tetryl, pentryt, heksogen).

ZAPALNIK, urządzenie samoczynnie przetwarzające zewn. sygnał pobudzający na wysoce skoncentrowany impuls energ. (zwykle detonacyjny), inicjujący działanie wybuchowe pocisku, miny, torpedy, bomby lub innego zespołu (ładunku) bojowego. W zależności od sposobu uruchamiania rozróżnia się zapalniki kontaktowe i niekontaktowe. Zapalniki kontaktowe pobudzane są w wyniku bezpośredniego (mech.) współdziałania z przeszkodą. Należą do nich zwłaszcza zapalniki uderzeniowe (mech., piezoelektr., kondensatorowe), a także naciskowe, naciągowe itp. Zapalnikami niekontaktowymi są zapalniki czasowe i zbliżeniowe. Zapalnik czasowy inicjuje wybuch po określonym czasie od chwili pobudzenia sygnałem niezależnym od przeszkody; są to zapalniki typu zegarowego (mech., elektr., elektron.) lub z opóźniaczami pirotechnicznymi. Zapalnik zbliżeniowy powoduje wybuch ładunku bojowego w pobliżu zwalczanego obiektu na podstawie określenia najkorzystniejszej odległości przy zdalnym współdziałaniu z celem (odbieranie i przetwarzanie sygnałów wytwarzanych przez cel lub wysyłanych przez zapalnik i odbijanych od celu). W zależności od rodzaju zjawiska fiz., wykorzystywanego do pobudzenia zapalnika, rozróżnia się zapalniki zbliżeniowe akust., magnet., opt., elektromagnet., hydrostatyczne, barometryczne itp.