Tragizm młodzieży polskiej w zaborze rosyjskim w świetle powieści Stefana Żeromskiego „Syzyfowe prace”

Powieść Stefana Żeromskiego ?Syzyfowe prace? opowiada o polskich realiach podczas zaborów rosyjskich. Uświadamia nam trud młodzieży sprzeciwiającej się rusyfikacji w szkołach. Zaborcy chcieli wynaradawiać dzieci uczące się, żeby w przyszłości zapomniały o języku polskim. Niekiedy drastyczne metody dawały się we znaki uczniom szkół. Mieli oni jednak w sobie na tyle dużo silnej woli, że byli w stanie sprzeciwiać się rusyfikacji traktując swoja ojczyznę jako najcenniejszą rzecz, która była im dana.
W oparciu o utwór Stefana Żeromskiego możemy nawiązać do terminu jakim jest tragizm polskiej młodzieży podczas zaborów. Jednakże autor skupił się na konkretnym zaborze, rosyjskim. Mamy bowiem do czynienia z rosyjskimi nauczycielami nauczającymi w szkołach. Patriotyzm młodych ludzi był wtedy wystawiony na próbę; w sercu w pełni oddani ojczyźnie, jednak wszędzie wokół rosyjskie nakazy nauki, śpiewania pieśni. Pomimo wszystkich przeciwieństw młodzi ludzie nie poddawali się, ostro stawiali się podczas nauk w szkołach broniąc przy tym języka polskiego. Często przez swój opór narażali się nauczycielom, płacąc za to wysokie kary. Nauczyciele kazali zostawać w kozie po lekcjach lub bili nieposłusznych uczniów. Młodzież odczuwała ból walki w imię ojczyzny na własnej skórze. Pomimo, iż fizycznie nie walczyli, wiele dawali od siebie. Mieli zaledwie ?naście lat.
Autor w ?Syzyfowych pracach? przedstawia jeszcze jeden istotny problem. Zdarzało się bowiem, że uczniowie szpiegowani byli przez swoich nauczycieli. Chcieli mieć oni większą kontrolę nad młodzieżą. Chłopcy z powieści odkryli fakt, że są śledzeni przez jednego ze swoich wykładowców. Jeden z nich obrzucił profesora błotem, co było godnym zachowaniem pełnego patriotyzmu młodego człowieka.
Ponieważ w szkołach wolno było uczyć się jedynie rosyjskiego i wszystkie przedmioty wykładane były również w tym języku, młodzież polska zakładała tajemne zgromadzenia. Podczas takich spotkań czytano dzieła wybitnych polskich artystów, rozmawiano na tematy dotyczące polskiej codzienności. Zastanawiano się co można jeszcze zrobić, jak się lepiej starać, żeby język ojczysty nie został zapomniany. W takich zgromadzeniach udział brały grupy nastolatków kochających swój kraj, pełnych wiary w odzyskanie niepodległości. Również osoby gotowe do walki, silne aby przeciwstawić się próbom wynaradawiania. Głośno i długo dyskutowano na tematy zaborców, Polaków, którzy niekiedy tracili wiarę na odzyskanie przez Polskę wolności. Jednak podczas tego typu spotkań przeważnie skupiano się na patriotycznych utworach. Młodzi chłopcy z zapałem, ale również z powagą na twarzach oddawali się lekturze Adama Mickiewicza. Jeden z chłopców znał na pamięć fragment ?Reduty Ordona? i z dumą go recytował. Takie utwory dodawały pewność siebie, wiary w Polskę i w jej potęgę oraz podtrzymywały na duchu. W wielu przypadkach utwory takie nie były tylko czystą fikcją literacką, lecz odzwierciedlały wydarzenia, które już miały miejsce. Miało to również na celu pokazać jak wielki honor był ludzi przedstawianych w utworach, patriotyzm i oddanie ojczyźnie. Bardzo prawdopodobne, iż miało to być lekcją jak postępować w sprawach kryzysowych, załamania, barku wiary na poprawę.
Stefan Żeromski w ?Syzyfowych pracach? ukazuje, że młodzież walcząca z rusyfikacja w szkole była zdana tylko i wyłącznie na siebie. Nie mogli liczyć na wsparcie nauczycieli, dorosłych. Wszystko zależało od ich własnego toku myślenia, poglądów jakie zbiorą. To przykre, iż w tak trudnej sytuacji dla kraju, młodzi ludzi nie mieli wsparcia w szkole, czy innych instytucjach. Nie byli dorosłymi ludźmi, byli tylko dziećmi dorastającymi w swoim ukochanym kraju przejętym przez inną władzę. Możliwe również, że przez pewien okres w życiu nie wiedzieli co maja począć, jak się zachowywać, jaka przyjąć postawę. Sadze, iż mogłoby to być przyczyną niedomówień; w domu mówiło się inaczej niż w szkole i na ulicy. Młodzież mogła nie być pewna co jest prawdą i bardzo często żyła nieświadomie w wielkim zakłamaniu. To również wzbudza w nas źle emocje patrząc na to z boku. bardzo dobrym posunięciem było przedstawienie tego problemu w powieści.
Dzięki tej lekturze czerpiemy historię, wiedzę o tak ważnych dla każdego Polaka aspektach jak fakty z minionej rzeczywistości naszego kraju. Jest to bardzo cenny element historii, źródło historyczne, o którym nie powinniśmy zapominać. Opowieść ta jest wartościowa i porusza tak wiele ważnych i przykrych wątków.
Tragizmem polskiej młodzieży w czasie rozbiorów było jej zmaganie z odparciem od siebie rusyfikacji i wielu prób wynarodowienia. Byli zdani wyłącznie na samych siebie i wszystko zależało od nich. Uważam, że dokonali dobrego wyboru decydując się na walkę o swoją ojczyznę, o jej niepodległość. To czego dokonywali dorastając jest dowodem na ich patriotyzm i przywiązanie do kraju. Nie poddali się ani na moment, zawsze pełni byli optymizmu do tego co robili.
Moim zdaniem, powinniśmy być dumni, iż te postaci były pochodzenia polskiego z polska krwią w żyłach. Powinniśmy być dumni, że jesteśmy polakami i żyjemy w kraju o tak bogatej historii. Powieść Stefana Żeromskiego uświadamia nam, jak kiedyś ludzie walczyli, jak przepełnieni byli ochotą i siłą do podjęcia walki, z której mogli nie wyjść cało. Chłopcy stawiając opór rosyjskim nauczycielom udowadniają, że są w pełni dojrzałymi młodymi mężczyznami gotowymi na wszystko. Bohaterów tych powinniśmy obdarzyć wielkim szacunkiem i podziwiać za odwagę.