Charakterystyka Skawińskiego.

Charakterystyka jest napisana według schematu mojej nauczycielki Języka Polskiego z Gimnazjum nr.3 im. Janusza Kusocińskiego w Legionowie (Mazowieckie) Joannie B., której dziękuje za wszystko, co Dlamnie zrobiła, robi i mam nadzieje, że nie jedno zrobi.

1.Przedstawienie postaci.
2.Umysłowość.
3.Usposobienie.
4.Opis wyglądu.
5.Postać pozytywna czy negatywna - teza
6.Cechy charakteru:
a) zalety;
b) wady.
7.Ocena charakteryzowanej postaci przez autora wypracowania - własna.
8.Wnioski, wpływ na wydarzenia innych bohaterów, odniesione do współczesności.

Skawiński jest Polakiem, żołnierzem i tułaczem. Miał ogromnie wiele świadectw: Krzyż z roku trzydziestego; drugi hiszpański z wojny karlistowskiej; trzeci z legi francuskiej; czwarty z Powstania węgierskiego w 1848r. Papier z bitwy w Stanach przeciw południowcom; dwie chorągwie zdobyte własnoręcznie w ataku na bagnety. Przeszedł piechotą plenny; trzy lata służył na wielorybniku... Po tym wszystkim zapragnął spokoju, a raczej odpoczynku. Miał pecha, tam gdzie zadomowił się tam nieszczęścia go spotykały... Był: kopaczem złota w Australii; poszukiwaczem diamętów w Afryce; strzelcem rządowym w Indiach Wschodnich; W Kalifornii założył farmę - zaznał suszy; próbował handlu z dzikimi plemieniami w Brazylii; założył warsztat kowalski w Helenie, w Arkosas - spaliło się wszystko; w Górach Skalistych został uratowany przez kanadyjskich strzelców z rąk Indian. Po tylu zawodach zawsze był pełen ufności i nie tracił nadziei, że jeszcze wszystko będzie dobrze. W zimie ożywiał się zawsze i przepowiadał jakieś wielkie wypadki... Skawiński starzał się, tracił energię, tracił cierpliwość... Latarnię mógł tylko opuszczać w niedziele. Chodził On wtedy do kościoła... Ludzie mówili o nim „Porządnego mamy latarnika", „I nie heteryk, chociaż Yankee".
Skawiński od ludzi nie wiele doznał złego częściej spotkał dobrych niż złych. Znajomi mówili, że nie ma szczęścia, i tym objaśniali wszystko. Sam stał się trochę maniakiem, wierzył, że jakaś potężna, a mściwa ręka ściga go wszędzie, po wszystkich lądach i wodach. Jak Go pytano czyja to ręka wskazywał Gwiazdę Polarną... Czytając gazety szukał zawszę wiadomości z Europy. Po jakimś czasie przestał czytać gazety, chodzić do kościoła czy rozmawiać z kapitanem Johnsem. Pewnego dnia dostał paczkę, otwierając ją z wielką ciekawością zobaczył Polskie książki. Wziął jedną, z nich niewierząc, że potylu latach nie słysząc, ani nie czytając mowy rodzinnej. Skawiński czytając Pana Tadeusza Adama Mickiewicza wzruszał się, wspominając sobie Polskę, swoją rodzinne czy miejscowości gdzie się wychował.
Bohater główny noweli na Węgrzech dostał kilkanaście pchnięć bagnetem, bo nie chciał prosi o darowanie życia... Życie na wieży jest nadzwyczaj trudne dla lubiących swobodę ludziom. Latarnik jest więźniem, nie może opuszczać swej skalistej wysepki, prócz niedziel. Łódź z Aspinwall przypływała raz dziennie z zapasami żywności i świeżą wodą. Latarnik mieszka w latarni, utrzymuje ją w porządku. W dzień daje znaki wywieszaniem różnokolorowych flag wedle wskazówek barometru, zaś w wieczór zapala światło. By dostać się, z dołu do ognisk na szczyt wieży trzeba przejść 400 schodów, krętych i wysokich, czasami latarnik musi tą drogę przejść kilka razy dziennie. Jest to życie klasztorne, a nawet pustelnicze.
Był to człowiek już stary miał On ok. lat siedemdziesiąt lub więcej, włosy białe, płeć spalona jak u imigrantów hiszpańskich, portugalskich czy francuskich, urodzony w Ameryce Południowej. Ale sądząc po niebieskich oczach nie należał do Południa. Twarz była przygnębiająca i smutna, lecz uczciwa.
Jak najbardziej jest to postać pozytywna. Zrobił dużo dla wielu krajów np. dla Polski. Główny bohater jest człowiekiem honoru.
Miał cierpliwość Indianina, wielką spokojną siłę oporu, nie poddawał się nieszczęściom. Pomocny, chojny w czasie epidemii, zapadł na nią, dlatego, że oddał chorym całą swoją chininę, której miał znaczny zapas, nie zostawiwszy sobie ani grama. Dziwak, lecz serce dziecka, odludek po jakimś czasie pobytu w latarni.
Skawiński to interesująca postać. Zaciekawiła mnie w nim stosunek do innych ludzi i stosunek, jakim darzył ojczyznę. Czytając tę książkę miałem wrażenie, że główny bohater noweli zapomniał o kraju rodzinnym, lecz się myliłem. Skawiński czytając Pana Tadeusza Adama Mickiewicza wzruszał się, przypominała Mu się rodzin, miejscowość, w której się wychował. Książka Henryka Sienkiewicza Latarnik podobała mi się nie z powodu, że jest krótka, lecz dlatego, że spodobał mi się główny bohater - Skawiński jego historia, przeżycia czy stosunek do ludzi i kraju.

Oświadczam, iż jestem autorem charakterystyki, która nie łamie praw autorskich.

Proszę o szczere oceny i komentarze. W razie, czego podam wam, gg 5534041.