Miłość. Rozumienie w oparciu o twórczość Adama Mickiewicza.

Miłość...... Temat ten bardzo szeroko rozumiany. Od wieków głowili się nad nią poeci i pisarze. Możemy podzielić ją na cztery różniące się od siebie rodzaje: miłość między dwojgiem ludzi (chłopak, dziewczyna), miłość do ojczyzny (patriotyzm), miłość do Boga – Stwórcy (wiara), miłość matki do syna (matczyna). Autorzy wszystkich epok najchętniej pisali dzieła na temat miłość. W Romantyzmie Polskim (i nie tylko) głównie skupiono się na patriotyzmie i miłości dwojga ludzi. Od tego tematu nie stronił również, wielki poeta, nieszczęśliwe zakochany w Maryli Wereszczakównie Adam Mickiewicz. Postaram się teraz każdą z czterech rodzaj miłość przeanalizować w oparciu o twórczość wspomnianego powyżej poety.

Ideał miłości romantycznej był nieszczęśliwy oraz niespełniony. Dwoje młodych ludzi o podobnych poglądach i ideałach zakochuje się w sobie, jednak różnice w pochodzeniu i stanie majątkowym nie pozwalają im na pobranie się i kontynuowanie szczęśliwego życia dalej. Bardzo często rodzice strony wyższego stanu żenią, bądź wydają za mąż swe dziecko, nawet wbrew jego woli. Niespełniona miłość zakończona samobójstwem, nieprzystosowanie do świata i słaba psychika sprawiają wrażenie cierpienia głównego bohatera. Miłość w rozumieniu romantycznym ma wartość o wiele wyższą. Jest to rodzaj tzw. miłości platonicznej, która ogranicza się do podniecenia duchowego (doznania zmysłów), aniżeli cielesnego. Uczucie to skupia się bardziej na samym uczuciu, niż na osobie do której jest ono kierowane. Romantycy lubili szerzyć hasło iż miłość silniejsza jest od śmierć (osoba żyjąca potrafi komunikować się z ukochaną, która umarła), jednak w późniejszej fazie tego wypracowania okaże się, że jest coś jeszcze silniejszego i ważniejszego. Mickiewicz (w późniejszej fazie swojej twórczości) uważa miłość za jedynie wstęp do pełni życia, bo dopiero po próbie samobójczej z powodu miłości rozpoczyna się jego prawdziwe życie. Kochał Marylę Wereszczakównę, ale nie mógł zapewnić jej odpowiedniego stylu życia, w jakim ona lubiła znajdować się. Wiadomość o ślubie z innym mężczyzną „objawiła się” powstaniem kilku pięknych miłosnych wierszy. „Do M..” – podmiot lirczyny w tym dziele odtwarza okoliczności wspólnych spotkań i przeżyć. Rozdzieleni zostali w świecie materialnym, ale nie w świecie duchowym, gdyż ich miłość jest zbyt głęboka. Następny wiersz „Do***. Na Alpach w Splugen” wyraża chęć Mickiewicza do pobytu w górach, ze swoją ukochaną. Wyznaje, że po okresie siedmiu lat nadal za nią tęskni, uważa iż łączy ich powinowactwo duchowe (gwiazda północna), chce wierzyć w to że nadal go kocha. Teraz nawet wśród nas jest wielu romantyków, którzy wolą ubóstwiać swoją jedyną na odległość, obserwując jej ruchy, zachowanie oraz wygląd. Wydaje im się, że jest ona jakąś świętą figurką, której dotknięcie spowoduje klątwę i tylko patrzą uważając czy nikt jej nie zaczepia w gotowości do przyniesienia pomocy (bez względu na konsekwencje). Najlepszym zakończeniem tej części wypracowania, będzie przytoczenie kilku cytatów „ teoria Platona - obraz miłości, w którym to Bóg stworzył dwie połączone dusze i wysyła je na ziemię, gdzie te próbują się odnaleźć; siła ich przyciąganie jest silniejsza nawet od śmierci, ale powodować może również cierpienie”, „Zeus, obawiając się, by tak doskonały człowiek nie zagroził bogom, podzielił każdą istotę na dwie połowy: mężczyznę i kobietę, którzy szukają się po całym świecie, by znów się połączyć” (mitologia), „Miłość w życiu ludzkim ma podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozwoju jednostki i społeczeństwa, ponieważ jednostka, która nie kocha ani nie jest kochana, czuje się pusta, bezwartościowa...”

Pierwszym dziełem "powstańczym" Adama Mickiewicza był wiersz "Reduta Ordona", który ukazywał bohaterska walkę Polaków w obronie Warszawy, przeciwko Rosyjskiemu wrogowi. Inne utwory Adama Mickiewicza odnoszące się do tak ważnej sprawy dla Polaka jak niepodległość, walka w obronie ojczyzny to: "Grażyna", "Konrad Wallenrod", "Reduta Ordona", "Dziady drezdeńskie", "Pan Tadeusz". Miłość do ojczyzny stoi według romantyków wyżej niż miłość do drugiej osoby. Patriotyzm w twórczości Adama Mickiewicza zajmuje pierwsze najważniejsze miejsce. Przykładem wielkiego poświęcenia dla ojczyzny jest „Konrad Wallenrod”, gdzie człowiek drogą postępu i zdrady kroczy do ratowania swojego kraju (Litwa). Dzięki "Konradowi Wallenrodowi" Mickiewicz przekonuje, że w walce o niepodległość państwa nie liczą się żadne koszty, ani środki służące osiągnięciu upragnionego celu. Wallenrod musiał poświęcić żonę i życie rodzinne dla sprawy ojczyzny - i w tym tkwił tragizm miłości obojga bohaterów. Występują w nim dwa rodzaje miłości, mianowicie uczucie do ukochanej Aldony i umiłowanie Litwy, które nie pozwala zwalczyć wielkiej miłości do ojczyzny. Poświęca swój honor, dumę i życie prywatne (tzw. wallenrodyzm), wartości które są najważniejsze dla dzisiejszego człowieka (przynajmniej w kręgach osób jakimi się otaczam) dla kraju w którym się urodził. Nie jestem pewien czy jak szlachta w Soplicowie przeciwko Rosji („Pan Tadeusz”), wszyscy jak jeden mąż bylibyśmy w stanie sprzeciwić się wrogowi. Co do mnie to wydaje mi się, że za krajem, dobrym kolegą, bardzo dobrą koleżanką i za tą jedyną byłbym w stanie poświęcić w skrajnej sytuacji honor, dumę, a nawet i życie. W III części Dziadów Konrad (główny bohater) jest przykładem wizji Mickiewicza na Prometejskiego patriotę, który jest wstanie zginąć za swoją ojczyznę i rodaków „Ja kocham cały naród (...) Chcę go dźwignąć, uszczęśliwić, Chcę nim cały świat zadziwić.” Jacek Soplica natomiast pracą o niepodległość ojczyzny chce oczyścić swoje sumienie, które pobrudził poprzez zabicie ojca swojej miłości Ewy, bo nie chciał zgodzić się na ich ślub (czarna nalewka). W wierszu „Do matki Polki” Mickiewicz, zwraca się do każdej polskiej matki z wielkim bólem i żalem by przygotowała syna na męczeństwo i śmierć, gdyż nie widzi szansy na odzyskanie niepodległości poprzez chaotyczną walkę przeciw tak silnemu wrogowi.

Miłość do Boga. Dla każdego prawdziwego chrześcijanina jest to najważniejsza rzecz, chyba postawił bym ją nawet wyżej od patriotyzmu. No bo w końcu jest takie jedno hasło należące do pewnej grupy społecznej (której nazwy nie wymienię) „Bóg, Honor, Ojczyzna”, w którym Bóg zajmuje pierwszą i najważniejszą pozycję. Chyba w każdym ważniejszym dziele Adama Mickiewicza jest wątek związany z Bogiem (szczególnie Dziady), w którym albo jest to sprawa modlitwy (prośba o pomoc), wyśmiewanie się z mocy Boga i porównywanie z nim lub porównanie religijno – patriotyczne (porównanie Polski do Jezusa, który po trzech dniach zmartwychwstał). Wiara w tego jedynego moim zdaniem dlatego tak się rozwinęła w Polsce, gdyż w każdej ciężkiej sytuacji (w przypadku Polski było ich dużo), modlitwa do Jezusa (rozmowa) podnosiła na duchu i wtłaczała nowe siły w walce o wolność, a poza tym chyba takim najważniejszym akcentem religijno-narodowym było wielkie zwycięstwo nad Krzyżakami w 1410, które zaczęło się od śpiewu słynnej już Bogurodzicy. W wierszu „Tyś król, o cuda i Tyś mój poddany" autor pokazuje nam stwórcę jako przyjaciela (miłosierną istotę), który jest cierpliwy, łagodny, wysłucha każdych ludzkich zwierzeń. W ostatniej zwrotce Mickiewicz mówi nam, że dla niego Bóg jest jedyną istotą, której może się zwierzyć, która uspokoić może jego wewnętrzne wzburzenie.

Miłość matki do syna w poezji Adama Mickiewicz, można uznać za pominiętą. Ma ona jedynie funkcję wspomagającą np. aspekt patriotyczny (narodowo-wyzwoleńczy). Romantyzm woli kobietę w stanie nienaruszonym (dziewictwa) istoty lekkiej, świętej i olśniewającej. W miłości niespełnionej (romantycznej) nie ma miejsca dla matki, która nie wiem dlaczego spychana jest na bardzo daleki plan. Mówi się, że miłość do kobiety rodzi się w nas i rozkwita, a miłość do matki w prawdziwy dojrzały sposób odczujemy dopiero po jej śmierci. Ja nie przeżyłem jeszcze śmierci mojej mamy, ale mam nadzieję że o sensie tej miłości przekonam się jak najpóźniej. Można jednak zauważyć, mimo tego iż Mickiewicz stronił od tego tematu iż jest to idealne niespełnione, bolesna romantyczna miłość, która przynosi nam wielki żal, smutek i rozczarowanie.

Jak można skończyć wypracowanie. Zadziwił mnie w poezji Adama Mickiewicz, wachlarz rodzaj miłości jakie prezentuje, i czuć mogę jedynie niesmak o pominięcie osoby matki (o leciutkie tylko zahaczenie), której postać na pewno pozwoliłby napisać kilka bardzo ciekawych dzieł.