Postawa rządów wobec gospodarczych, socjalnych i kulturalnych praw do 1966 w EWG

Po raz pierwszy kwestię praw poruszył prezydent Roosevelt w styczniu 1941r. Mówił on wówczas różnicach między krajami wysoko, średnio i słabo rozwiniętymi . Powstał problem jak rozwiązywać spory między państwami i grupami, z czego wynikła potrzeba utworzenia wspólnych, obowiązujących wszystkie kraje, norm prawnych. Tak powstał pomysł utworzenia Deklaracji Praw Człowieka, który został wprowadzony w życie w 1948r. (wraz z zawartymi prawami gospodarczymi, socjalnymi i kulturalnymi, które zostały ukończone w 1966r. a weszły w życie w 1976r.)
Zanim do tego doszło rządy musiały przejść długą drogę. Liczne wątpliwości budziły zwłaszcza próby zdefiniowania, jaki zakres obejmują prawa ekonomiczne, czy socjalne. Istniało wiele koncepcji, co utrudniało porozumienie. Po II wojnie światowej dzięki wydatnemu wsparciu Stanów Zjednoczonych uchwalono Deklarację Praw Człowieka (1948r.), która była ściśle powiązana z osobą prezydenta Roosevelta. Uważał on, że świat powinien opierać się na czterech prawach (swobodach) min. swobodzie wypowiedzi, wolności wyznania. Rządy doszły do wniosku, że prawdziwa, indywidualna wolność nie może istnieć bez bezpieczeństwa ekonomicznego i niezależności. Prace nad Deklaracją trwały ponad dwa lata w końcu na drodze kompromisu wypracowano ostateczny tekst dokumentu, który przyjęto 10 grudnia 1948r. Dużą przeszkodą na drodze do dalszych działań była, nabierająca właśnie tempa, zimna wojna pomiędzy wschodem a zachodem. Eleonor Roosevelt w swojej mowie wygłoszonej w 1948r. na Sorbonie podczas obrad Zgromadzenia Ogólnego mówiła o znaczących różnicach w postrzeganiu praw człowieka przez kraje komunistyczne w stosunku do ogólnie przyjętych norm zachodnich. Zostało to odebrane jako zagrywka taktyczna, która miała nasilić konflikt z ZSRR. Mimo zimnej wojny komisja rozpoczęła pracę nad nadaniem Deklaracji mocy prawnej w 1949r. Rok później reprezentanci Australii i ZSRR zaproponowali, aby konwencja zawierała prawa socjalne i ekonomiczne. Kraje zachodu były przeciwko, ale po głosowaniu zdecydowano włączyć je w jedną konwencje. Następnie kraje, które były przeciw poprosiły o ponowne rozpatrzenie sprawy. W 1952r. Zgromadzenie Ogólne zdecydowało, że powinny być dwie konwencje: jedna zawierająca prawa polityczne i cywilne, druga zawierająca prawa socjalne, gospodarcze i kulturowe. Ale powinny być podpisane, jednocześnie. Te kompromisowe rozwiązanie wszystkich traktowało jednakowo i uwzględniało realia Zimnej Wojny. W latach 50. kraje Europy Zachodniej kontynuowały pracę nad przyjęciem praw. W latach 1956-58 przyjęły, z drobnymi poprawkami projekty konwencji. Miało to o tyle duże znaczenie, że udało się powiązać Europejską Konwencję Praw Człowieka z Europejską Kartą Społeczną. Karta została podpisana w 1961 a weszła w życie w 1965r. Kraje wysoko rozwinięte (z wyjątkiem USA) były zgodne i zaakceptowały cywilne, gospodarcze i socjalno-kulturowe prawa.
Stany Zjednoczone, aby zrekompensować fakt, że nie staną się członkami konwentu zaproponowały, aby członkowie rządów składali coroczne raporty o przestrzeganiu praw człowieka w ich kraju. Proces rozpoczął się w 1958r.i ma miejsce po dzień dzisiejszy. W latach 1955-1963 kraje słabo rozwinięte, które dołączyły do ONZ (głównie kraje afrykańskie) w pełni zaakceptowały Deklarację Praw Człowieka i uznały ją za wspólny standard obowiązujący całą ludzkość. W 1963r. podpisano deklarację o likwidacji dyskryminacji rasowej, a trzy lata wcześniej kolonializmu. Wszystkie kraje za wyjątkiem RPA głosowały za projektem. W końcu w 1966r. przyjęto „ Konwencję o ekonomicznych, i społecznych prawach” stosunkiem głosów 105-0.