Wikingowie

Wikingowie byli ludem zamieszkującym tereny dzisiejszej Norwegii, Dani i Szwecji. Szczyt ich działalności przypada na lata 800 n. e. do około 1100 r. n. e. Trudne warunki do życia w zimnej Skandynawii zmusiły ich do opuszczenia ojczyzny i wyruszenia w nieznane. Część z nich popłynęła na wschód przez Morze Bałtyckie, przemierzyli Ruś, zawędrowali do Kijowa, Morza Czarnego, oraz przepłynęli Wołgą do Morza Kaspijskiego, a nawet z karawanami dotarli do Bagdadu. Inni Wikingowie skierowali się na południowy – zachód, podbili dużą część Wysp Brytyjskich, dzisiejszą Normandię i zapuścili się w głąb Europy aż do morza Śródziemnego. Byli oni również wielkimi kolonizatorami, zasiedlili Orkady, Szetlandy i Wyspy Owcze oraz opanowali Islandię. Założyli też dwie kolonie na Grenlandii. Normańscy koloniści dotarli również do wybrzeży Ameryki Północnej 500 lat przed Krzysztofem Kolumbem. O ich wielu podróżach do odległych o tysiące kilometrów miejsc świadczą łupy przywiezione z wypraw. Wśród wikińskich skarbów odnajdujemy zarówno szklane wyroby z Nadrenii jak i bizantyjskie ozdoby czy nawet chińskie figurki Buddy. Lecz najczęściej w ich zdobyczach można znaleźć przedmioty zrabowane z pobliskiej Anglii i Francji. Bardzo łatwym łupem dla Wikingów były często nadmorskie chrześcijańskie klasztory. Normanowie napadali na nie grabiąc wszystko co nawinęło się pod rękę, zabijając mnichów i księży. W związku z tym uważani byli za pogan depczących świętości, uznano ich również za demony, które miały tylko jeden cel – nękać chrześcijan i bezcześcić ich świątynie. W rzeczywistości Wikingowie nie mieli wcale złych zamiarów w stosunku do chrześcijan. Nęciły ich łatwo dostępne bogactwa jakie przechowywali bezbronni mnisi – złote krucyfiksy i wysadzane drogimi kamieniami ewangeliarze. Nie gardzili również niewolnikami, których sprzedawali arabskim kupcom. Wielka liczba wikińskich skarbów odnaleziona została w grobowcu pochodzącym z 834 r. n. e. a kryjącym prawdopodobnie szczątki królowej Asy. Odkryto w nim wspaniały statek mierzący ponad 20 metrów, który został opuszczony do płytkiej jamy. Zwłoki kobiety spoczywały na rzeźbionym łożu w komorze ozdobionej gobelinami, obok ciała niewolnicy złożonej w ofierze. Statek został bogato wyposażony tak, by wielkiej damie niczego nie zabrakło podczas ostatniej podróży. Później pokryto go kamieniami i darnią zachowując w ten sposób dla potomności najwspanialsze skarby Wikingów oraz wiedzę o ich życiu i obyczajach. Z całego dobytku cenili oni najbardziej broń: topór, włócznię, tarczę, a szczególnie miecz. Najchętniej używany był miecz, ceniony ze względu na swoją siłę a także symbol statusu - im wyższa pozycja wojownika tym piękniejszy miał miecz. Jego rękojeść często pokrywała misterna dekoracja, lecz najważniejszą jego częścią była klinga. Dwustronne ostrza liczące 70-80 cm były lekkie, giętkie, mocne i ostre. Bronią najczęściej utożsamianą z kulturą Wikingów był topór. Pewnym ewenementem był pięknie zdobiony topór, służący najprawdopodobniej celom obrzędowym, lub mający podkreślać pozycję społeczną, gdyż nie jest prawdopodobne, by ktoś chciał używać go na wojnie. Odnaleziony w grobie wojownika w miejscowości Mammen w Jutlandii, pochodzący prawdopodobnie z 970 roku, od którego został nazwany całkiem odrębny kierunek w sztuce skandynawskiej. Był on pięknie zdobiony i inkrustowany srebrem. Topory jednak zwykle nie bywały tak wymyślne. Nie lękając się zimy Wikingowie jeździli saniami, na nartach lub łyżwach wyrzeźbionych z kości zwierząt i przywiązanych rzemykami do butów. Bez względu na to czy mieszkali w swojej ojczyźnie czy poza nią wszędzie dobrze radzili sobie mimo trudnych warunków życia. W czasach Heralda stali się największymi kupcami w Europie. Odkryli, że wyprawy handlowe mogą być równie dochodowe jak łupieskie ataki. Zaczęli zasiedlać podbijane tereny dochodząc do porozumienia z nieprzyjaciółmi i przyjmując ich wiarę. Kulturze materialnej Wikingów zawdzięczamy wiele. Umiejętność budowy dalekomorskich okrętów umożliwiła dotarcie do najdalszych zakątków świata. Do statków powstających od 2000 lat dodali żagiel umożliwiający szybszą podróż. Posiadali prymitywne przyrządy nawigacyjne a dla ustalenia swojego położenia kierowali się pozycją słońca i gwiazd. Swą żądzą poznania i odwagą zadziwili świat co później zaowocowało wielkimi odkryciami geograficznymi.