Biografia Stanisława Staszica i Juliana Ursyn Niemcewicza pod względem turystycznym

Julian Ursyn Niemcewicz urodził się 16 lutego 1758 roku w Skokach pod Brześciem Litewskim, a zmarł 21 maja 1841 roku. Odbył szereg podróży do Zachodniej Europy w latach 1781-1788. W latach 1802-1804 podróżował po Polsce. Odbył także podróż do Ameryki u boku organizatora powstania. Napisał „Podróże po Ameryce” wydane w 1959 roku. Podkreślał więź Śląska z Polską.

Stanisław Staszic urodził się w listopadzie 1755 roku w Pile, a zmarł w 1826 roku. Mąż stanu i jedna z najwybitniejszych postaci polskiego Oświecenia. Podróżował do Włoch, Lipska, Getyngi, Paryża, Wiednia, Warszawy i Krakowa. Badał Karpaty od 1789 roku. Tatry zwiedził w latach 1803-1805. Był podróżnikiem, geografem i geologiem. Zwiedził także Alpy i Apeniny, gdzie badał na miejscu hipotezy znakomitego uczonego. Wkrótce stwierdził, że „teoria epok jest dowcipna, ale z naturą niezgodna”. W 1803 roku wydał ponownie przekład „Epok natury” i zaopatrzył je w dopiski i uwagi dotyczące ziem polskich. Pisał „Dziennik podróży”, który jest przepełniony m.in. opisami gór i skał mijanych po drodze oraz rozważaniami nad przyczynami ich powstania. Owocem naukowym jego podróży do Karpat stała się fundamentalna praca „O ziemiorództwie Karpatów i innych gór i równin Polski”, które ukazała się w 1815 roku. Umieszczone zostały tam rozprawy: cztery mapy geologiczne oraz przekrój geologiczny Polski od Tatr do Morza Bałtyckiego. Jako czynny, nieustraszony badacz – turysta, 5 sierpnia 1805 roku zdobył m.in. Kołowy Szczyt, jako pierwszy z Polaków wszedł na Sławkowsk i Szczyt i Krywań, następnie wszedł na Łomnice, która wtedy uchodziła za najwyższy szczyt w Tatrach. Był doświadczonym turystą. Działalność turystyczna Staszica w Tatrach stała się kamieniem węgielnym taternictwa polskiego i nie tylko dlatego, że była pionierska. Śmiało pokonywał nowe drogi.