W Egipcie domostwa były wznoszone z suszonej cegły i mułu nilowego, nietrwale i prymitywnie. Nawet pałace faraonów nie były obliczone na przetrwanie i nie zachowały się do dziś. Stanowiły zazwyczaj kompleks niskich pomieszczeń. Otaczał je ogród z sadzawką lub stawem pośrodku. Faraonowie jeszcze za życia wznosili grobowce-piramidy. Budowali je chłopi, zatrudniani w czasie wolnym od zbiorów i zasiewów. W architekturze greckiej wykształciły się trzy style: dorycki, joński i koryncki. Bryła świątyni doryckiej surowa, dostojna i poważna odznacza się wielką prostotą i oszczędnością środków wyrazu. Nie ma bazy. Styl joński, o większej rozmaitości rozwiązań, lżejszych proporcjach, smuklejszych kolumnach, jest bardziej dekoracyjny, lekki, elegancki. Styl koryncki, nieco podobny do jońskiego, jest reprezentacyjny, ozdobny, bogaty. Głowica kolumny uformowana jest na kształt stylizowanych liści akantu. Materiałami rzeźbiarskimi stosowanymi w Grecji były: z początku drewno i wapień, a następnie brąz i marmur. Stosowano również łączenie kości słoniowej, złotej blachy i szlachetniejszych gatunków drewna w technice zwanej chryzelefantyną. Malarstwo greckie znane jest jedynie z opisów. Grecy wykonywali malowidła ścienne i stosowali technikę enkaustyki. Polegała ona na pokrywaniu farbami, złączonymi na gorąco z woskiem pszczelim, powierzchni marmuru, drewna lub kości. Spojrzenie na miasto rzymskie mówi o przemyślanym założeniu całości: regularny plan, ulice przecinające się pod kątem prostym, rynek stanowiący centrum. Rzymianie planowali wielkie zespoły miejskie, a szczególnie starannie zabudowę rynku - forum. Rzeźby rzymskie służyły już tylko zaspokajaniu potrzeb estetycznych zamożnych obywateli, którzy ozdabiali nimi swe domy. Rzeźbę rzymską cechuje daleko posunięty realizm i siła wyrazu. Malowidłami ozdabiano ściany prywatnych domów. Malowidła ścienne wykonywano na suchym tynku.
