Dzieje Jacka Soplicy

„Dzieje Jacka Soplicy”
Jacek Soplica był jednym z głównych bohaterów epopei Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Poeta przedstawia nam jego dzieje jako księdza Robaka i młodego, niezłomnego szlachcica.
W młodości Jacek Soplica był ubogim szlachcicem, lubił zabawy, polowania, pojedynki i kłótnie. Miał bardzo duże poparcie szlachty , stąd też zwany był wojewodą. „Między szlachtą był jeden wielki paliwoda, Kłótnik, Jacek Soplica zwany Wojewoda”. Mimo iż nie miał majątku, był postrachem magnatów. Miał liczną rodzinę, którą często reprezentował na sejmikach. O poparcie i przyjaźń Jacka zabiegał stolnik. Często zapraszał go do swojego zamku. Soplica zakochał się „szaleńczo” w córce Horeszki Ewie. Bał się jednak poprosić swojego przyjaciela o rękę córki. Stolnik wiedział o więzi jaka łączyła dwoje młodych, ale nie zwracał na nią uwagi i nadal korzystał z przychyl-ności szlachcica na sejmikach. Pewnego razu, kiedy Jacek, zdenerwowany tą sytuacją zawitał do domu Horeszków, poczęstowano go czarną polewką. Zrozumiał wtedy, że przyjaźń ze Stolnikiem była nieszczera, ponieważ nie chciał oddać córki szlachcicowi o tak małym majątku .Chcąc zapomnieć o Ewie, poślubił przypadkowo napotkaną dziewczynę małżeństwo to było jego dużym błędem, ponieważ nadal kochał córkę stolnika. Żona Jacka nagle umarła, pozostał mu jedynie syn-Tadeusz.
Jacek popadł w pijaństwo „Piłem, nie mogłem zapić pamięci na chwilę ,ani pozbyć się, chociaż przebiegłem ziem tyle!”. Z groźnego i energicznego młodzieńca zmienił się w przedmiot pogardy i szyderstwa. Za te nieszczęścia nienawidził Stolnika i źle mu życzył, stale rozmyślał o zemście.Pewnego dnia , Soplica postanowił zajechać do Soplicowa pod zamek. Podczas zabawy zamek zaatakowali Moskale. Horeszkowie bronili się dzielnie. Po celnych strzałach zza murów zamku, napastnicy ponieśli klęskę. Jacek zauważył wiwatujących Horeszków. Zirytowany ciągłym triumfem magnata postanowił odjechać. Jednak zauważył na ganku Stolnika. Strzelił do niego zadając mu śmiertelny cios. Od tej pory Soplica uważany był za sojusznika Moskwy, a zdrajcę narodowego Litwy. .Dla zrehabilitowania się wobec ojczyzny emigrował. Nie przestał nigdy kochać swojej Ewy. Zatroszczył się o maleńką Zosię, córkę Horeszczanki. Na jej opiekunkę wyznaczył krewną Telimenę, dawał pieniądze na jej utrzymanie. Do końca życia marzył, aby wyszła za mąż za jego syna Tadeusza. Wstąpił do Legionów Dąbrowskiego, gdzie podczas bitew został kilkakrotnie, poważnie ranny. Wstąpił do zakonu braci bernardyńskich. Od tego czasu pełnił funkcję emisariusza politycznego, a na znak swej pokuty, przybrał przydomek Robak. Rolę emisariusza okupił pobytem w pruskiej twierdzy i na Sybirze. Walczył także w legionach pod Somosierrą. W czasie walk został dwukrotnie ranny. Wrócił do ojczyzny ze specjalną misją - miał zorganizować powstanie na Litwie, którego wybuch był wyznaczony na moment wkroczenia wojsk napoleońskich. Jacek z narażeniem życia wędrował od dworu do dworu, w karczmach wiejskich agitował też chłopów do powstania. Gdy przebywał w Soplicowie nieraz widział swojego syna Tadeusza, lecz nawet jemu nie wyjawił kim jest, chociaż niejednokrotnie bardzo tego pragnął. Jednakże w czasie polowania Jacek, jako ksiądz Robak, uratował życie Tadeuszowi i Hrabiemu. Soplica nie osiąga sukcesu w swym tajnym planie organizatora powstania, gdyż na przeszkodzie stanął dawny sługa Horeszki-Gerwazy, który poprzysiągł zemstę na rodzie Sopliców. Przy pomocy mieszkańców zaścianka, Dobrzyńskich , zorganizował najazd na Soplicowo. Zajazd przerwało nagłe pojawienie się wojska rosyjskiego. Obie zwaśnione strony zwróciły się przeciw wspólnemu wrogowi.
Jacek Soplica, umierał w wielkich mękach . Udało mu się jednak uzyskać przebaczenie klucznika Gerwazego na łożu śmierci.