Prawo indukcji elektromagnetycznej Faradaya to prawo oparte na doświadczeniach Faradaya z 1831 roku. Z doświadczeń tych Faraday wywnioskował, że w zamkniętym obwodzie znajdującym się w zmiennym polu magnetycznym, pojawia się siła elektromotoryczna indukcji równa prędkości zmian strumienia indukcji pola magnetycznego przechodzącego przez powierzchnię rozpiętą na tym obwodzie. Prawo to można wyrazić wzorem mathcal{E}= -{dPhi_B over dt} gdzie Phi_B , - strumień indukcji magnetycznej, {dPhi_B over dt} - szybkość zmiany strumienia indukcji magnetycznej, Jeżeli w miejscu pętli umieści się zamknięty przewodnik o oporze R, wówczas w obwodzie tego przewodnika popłynie prąd o natężeniu I: I=- frac{1}{R} cdot{dPhi_B over dt} Minus we wzorze jest konsekwencją zasady zachowania energii i oznacza, że siła elektromotoryczna jest skierowana w ten sposób, aby przeciwdziałać przyczynie jej powstania, czyli zmianom strumienia pola magnetycznego (reguła Lenza). Na przykład, w przypadku zwojnicy o N zwojach, wzór na siłę elektromotoryczną indukcji można zapisać w postaci: mathcal{E}=-N{Delta Phi over Delta t} Wzór wynikający z prawa Faradaya można przedstawić w postaci całkowej: mathcal{E}=ointlimits_l mathbf{E} cdot dmathbf{l} = - { d over dt } intlimits_S mathbf{B} cdot dmathbf{S} gdzie: mathcal{E} - siła elektromotoryczna powstająca w pętli, E - natężenie indukowanego pola elektrycznego, l - długość pętli, dl - nieskończenie mały odcinek pętli, S - powierzchnia zamknięta pętlą l, B - indukcja magnetyczna. Z prawa Faradaya wynika wprost wzór: abla imes mathbf{E} = -frac{partial mathbf{B}} {partial t} będący jednym z równań Maxwella.
