... Wyglądam przez okno. Koło mnie biegają ludzie, głównie chłopi i ich dzieci, ale czasami również kobiety. Chyba mnie nie widzą. Dziwne. Wysiadam i dopiero znajduję powód ignorancji mojego sprzętu przez tutejszych ludzi. Mój wehikuł jest niewidzialny. Pierwsza kobieta zauważyła mój dziwny jak na XV wiek. Nikt nie chodzi tutaj w trampka i dżinsach. Każdy patrzył na mnie krzywym okiem, ale nikt nic nie mówił. Nagle podeszła do mnie mała dziewczynka: - Czemu masz takie dziwne ubranie? - spytała zaciekawiona. Nie wiedziałam co odpowiedzieć, więc uśmiechnęłam się i powiedziałam: - Bo lubię takie stroje. - dziewczynka wytrzeszczyła oczy i powiedziała: - Gdzie mieszkasz? - zapytała. - W .......... [w kropki wpisz miejscowość, w której mieszkasz]. - Przecież to w najbliższym mieście! - powiedziała. - Tak, ale ja mieszkam sześć wieków w przyszłość. - gdy to mówiłam dziewczynka była oszołomiona. - To chyba nie możliwe... - jeszcze nie doszła do siebie. - Ale ja tu stoję. - odpowiedziałam. - Może pójdziesz ze mną do chaty moich rodziców. - złapała mnie za rękę i bez słowa ruszyłyśmy do jej domu, małej lepianki ze strzechą na dachu. Weszłyśmy ja się przywitałam i przedstawiłam. Rodzice Rozalii, bo dziewczynka tak miała na imię, zaprosili mnie na obiad. Moim zdaniem to najmilsi piętnastowieczni Polacy, jakich spotkałam, z tym, że spotkałam tylko rodziców Rozalki, ją i jej siostry. Gdy zaproponowali mi nocleg, podziękowałam, jednak nie skorzystałam. Ile czasu musiało minąć w domu... Pożegnałam się i wróciłam moim wehikułem do domu. Okazało się, że w .......... [miejsce Twojego zamieszkania] nie minęła ani chwila, a wycieczka do piętnastowiecznej polskiej wsi, nie tylko bardzo mi się podobała, ale dzięki niej zdobyłam piętnastowiecznych przyjaciół.
