Początki zakonu krzyżackiego to okres III krucjaty i oblężenie Akki w ok.1191 roku, w trakcie którego rycerze krzyżowi pochodzenia niemieckiego założyli, przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z Lubeki, nieformalne stowarzyszenie, które miało się opiekować rannymi i chorymi Niemcami. Spowodowane było to tym, że wcześniej powstałe zakony templariuszy i joannitów, mimo że powinny opiekować się wszystkimi krzyżowcami, w pierwszej kolejności troszczyły się o swoich krajan. Książę szwabski Fryderyk następnie przekazał owemu stowarzyszeniu niemiecki szpital przeniesiony z Jerozolimy do Akki, wymuszając jednocześnie na jego członkach złożenie ślubów czystości. Szpital miał oficjalną nazwę Szpitala Najświętszej Marii Panny przy Domu Niemieckim w Jerozolimie i od jego nazwy powstała też nazwa bractwa szpitalnego, gdy w 1191 r. papież Klemens III oficjalnie zatwierdził jego istnienie. Po zdobyciu Akki papież przyznał bractwu rozległe dobra wokół tego miasta i instytucja ta zaczęła szybko powiększać swoje szeregi. 14 września 1309 roku wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego Siegfried von Feuchtwangen ogłosił Malbork stolicą jednego z najpotężniejszych państw na południowym wybrzeżu Bałtyku. Od tamtego czasu zespół zamkowy w Malborku wielokrotnie był przebudowywany i modyfikowany. Zmieniała się również funkcja Zamku, od klasztoru poprzez twierdzę, reprezentacyjną rezydencję władców, garnizon wojskowy aż do muzeum. Zamek przetrwał kolejne wojny, byl oblegany i odpierał napastników, ale też był zdobywany lub kupowany. Zmieniali się właściciele Malborka, zmieniał się wygląd poszczególnych budowli, niezmienna pozostawała sława najpotężniejszej twierdzy Europy.
