Motto: "przysięgi złożonej ojcu aż po dziś dzień tak dotrzymałem" Są to słowa kartagińskiego wodza Hannibala, który przysiągł swojemu ojcu, że nigdy nie pogodzi się z nienawidzonym ludem rzymskim. Po przegranej walce wypił truciznę, którą dostał od ojca , by nie wpaść w ręce Rzymian. Przysięga dopełniła się. Tak, jak Hannibal nie złamał danej ojcu przysięgi, tak generał Bem pozostał do końca wierny swoim ideałom: ojczyźnie i męstwu. Wiersz ma charakter okolicznościowy i powstał na pamiątkę pierwszej rocznicy śmierci generała Józefa Bema. Jest to rodzaj pieśni pochwalnej (rapsod) dla zalet generała. Jest opisany jego pogrzeb. Widzimy więc panny żałobne, które zawodzą i idą z rękoma podniesionymi w górę, chłopców uderzających w tarcze, powiewającą chorągiew, płonące pochodnie. Pogrzebowy kondukt, w drodze na miejsce przeznaczenia, wchodzi w wąwóz. Jednak pochód nie zatrzymał się przy grobie, który stał się punktem zwrotnym, gdyż otworzył bramy przyszłości. Tu pogrzeb staje się marszem bojowników o wolność, gdyż prawdziwa idea nie umiera, tylko pobudza narody, których celem nie jest grób, tylko przyszłość. Takie jest właśnie przesłanie płynące z wiersza Norwida. Nie jest to prawdziwy opis pogrzebu lecz jego wizja opisana na wzór pogrzebów dawnych wodzów słowiańskich. Występuje tu wiele typowych dla rycerskiego pogrzebu rekwizytów należących do zmarłego - koń, miecz przybrany wawrzynem, sokół, pancerz, które nie pasują do wieku dziewiętnastego. Przedstawiona stylizacja na pogrzeb rycerski cofa wizję pogrzebu Bema ku wcześniejszym wiekom.
