notatka opowiesci o książce fragment ksiązki o rzeczach powszednich

oanna Skalska powołuje do życia krainę o nazwie Eremanta. Z utrzymanego w konwencji realizmu magicznego opisu dowiadujemy się, że jest to miejsce funkcjonujące na marginesie współczesności, czas się go nie ima, ale też trudno tu mówić o upływie czasu. To wioska, o której wiadomo, że istnieje, ale którą bardzo łatwo ominąć, nie znajdując nawet śladu świadczącego o tym, że należy do realnego świata. W Eremancie króluje milczenie oraz pochłaniająca wszystkich i wszystko nicość. Nie słychać w tym miejscu śmiechu, nie widać energii tkwiącej w mieszkańcach, niełatwo dostrzec tu jakiekolwiek zmiany – wszystko od lat płynie tym samym rytmem. Jedyne, co da się zauważyć, to znikanie co jakiś czas mężczyzn. Ale nagłym zniknięciom nikt się nie dziwi. Żona i dzieci wkładają po prostu przygotowane na taką okazję czarne szaty, w milczeniu przeżywają odejście bliskiego, by z pokorą poddać się dobrze znanej codzienności, której nawet największa strata nie jest w stanie zaburzyć. To świat, który nie tylko nie daje odpowiedzi, ale też powoduje, że znika chęć do zadawania jakichkolwiek pytań. Książka o tajemniczej Eremancie tłumaczona jest przez Magdę. Młoda kobieta spędza wakacje w Londynie, pilnując domu profesorostwa, którzy wyjechali w zagraniczną podróż. Świat przez nią odtwarzany jest o wiele ciekawszy od tej rzeczywistości, w której uczestniczy bohaterka. I nie chodzi tu tylko o jej ocenę sytuacji, ale i o sposób, w jaki oba światy zostają opisane. Poznawanie Eremanty staje się dla Magdy rodzajem terapii. Nie tylko musi się zastanowić nad doborem odpowiednich słów, ale też i nad tym, jak słowami oddać milczenie. Magda musi także się zmierzyć z jeszcze jednym wyzwaniem tekstowym. Przypadkowo znajduje w mieszkaniu swoich gospodarzy plik nieprzeczytanych listów. Decyduje się je otworzyć i przeczytać. Dzięki temu poznaje inną historię od tej oficjalnej. Tłumacząc świat Eremanty w pewnym sensie nad nim panuje – to ona dobiera słowa i decyduje się na ich użycie, czytając listy – wchodzi w cudzy świat i czuje, że powinna zaingerować w to, co zostało opisane. Powieść tę można więc czytać jako historię lęków i nadziei wynikających ze słów. Milcząca Eremanta, choć wydaje się wymarła, także coś mówi. Tyle że słowa niewypowiedziane o wiele trudniej zrozumieć i usłyszeć…