Pan Jezus Chrystus, który z woli Boga Ojca jest Stwórcą wszystkiego , kochał przyrodę. Wędrując wraz z uczniami po miasteczkach i wioskach Galilei, Samarii i Judei, często nauczał na brzegu jeziora, na wzgórzu, lub wędrując polami wśród falujących łanów zbóż.W Swoim nauczaniu sprawy wielkie i wzniosłe ilustrował i wiązał ze sprawami życia codziennego. Wzniosła nauka zbawienna łączyła się z praktycznymi radami dotyczącymi codziennego - mądrego i uczciwego życia. W ten sposób ukazał i dowiódł, jak wiele łączy siew ze żniwem, pracowitość i wytrwałość z nagrodą, miłosierdzie okazane z oczekiwanym, a jego brak - z bezlitosnym sądem. Wskazał na niebezpieczeństwo lenistwa i samolubstwa, budził serca, wyczulał je na potrzeby innych, szczególnie biednych i opuszczonych.Przede wszystkim jednak, w pięknych przypowieściach, opowiedział nam o Bożej miłości i Jego zainteresowaniu naszym losem doczesnym i wiecznym. Wskazał na Boga jako miłującego Ojca, oczekującego z utęsknieniem na zbłąkanych, marnotrawnych synów.
