„Czym dla człowieka może być podróż?“ W swoim życiu odbywamy wiele podróży. Odwiedzamy wiele miejsc, poznajemy nowych ludzi. Na wędrówkę wyruszamy z własnej woli lub zmuszają nas do tego okoliczności. Wyruszamy w świat z pragnienia przeżycia przygody, spełnienia marzeń, poszukiwania lepszego życia czy poznania siebie, własnego sposobu na życie przez określenie jego celu i sensu . Żyją wśród nas ludzie którzy nie są ciekawi świata, żyją dniem codziennym, którymi zawładnęła rutyna. Co prawda nie da się uciec od codzienności, ale da się chociaż na jakiś czas o niej zapomnieć. Podróże pozwalają nie myśleć o sprawach przyziemnych i dają możliwość oderwania się od rzeczywistości. Dają możliwość poznania tego, co nieznane. Ryszard Kapuściński napisał „ w człowieku, który uważa, że wszystko już było i nic nie może go zdziwić, umarło to, co najpiękniejsze -uroda życia“. Podróżowanie stało się sposobem na życie dla Herodota, autora starożytnego dzieła pt. „Dzieje“ w którym opisane są jego podróże po całym ówczesnym świecie. Poznawał Azję, Bliski Wschód, Północną Afrykę i Europę. Ciagle w podróży tworzył unikatowy dziennik ze swego szlaku. Jego pragnienie poznawania świata, sprawdzania swoich hipotez, domysłów kierowało go na nowe tereny gdzie poznawał ludy, ich wierzenia, zwyczaje, życie codzienne, kulturę. Herodot jak niestrudzony wędrowiec, bez stałego miejsca zamieszkania wracając z jednej wyprawy już miał plany na następną. Podróż bohatera jest swego rodzaju wysiłkiem i dociekaniem, próbą poznawania życia i świata. Inną rolę odgrywa podróż w „Kordianie“ Juliusza Słowackiego. Jego bohater wyrusza w podróż, która stanowi równocześnie próbę odnalezienia sensu w życiu. W tym celu Kordian udaje się na wyprawę w różne miejsca Europy. Odwiedza Londyn, Dover, Włochy i Watykan. Sytuacje, w których się znalazł, uświadamiają mu, że świat jest zupełnie inny, niż go sobie wyobrażał. W Londynie, podczas rozmowy z Dozorcą w James Parku, dowiaduje się, że światem rządzą pieniądze, że można za nie kupić wszystko. Potwierdza to jego wizyta u pięknej Włoszki Wioletty. Kobieta ta na wiadomość, że Kordian jest bogaczem usiłuje go uwieść. Na wieść, że zbankrutował diametralnie zmienia swój stosunek do niego, mając mu za złe, że zmarnował jej czas. W Watykanie podczas rozmowy z papieżem przekonuje sie, że nie popiera on niepodległościowych dążeń Polaków, sugerując podporządkowanie się zaborcy. Nawet zagroził Polakom, że jeśli zbuntują się przeciwko carowi, to rzuci na nich klątwę. Ostatecznie bohater na szczycie Mont Blanc znajduje swój cel: chce poświęcić się dla dobra narodu. Zrozumiał, że celem jego życia od tej pory będzie walka o niepodległość, choćby za cenę własnego życia. Inne znaczenie ma podróż Cezarego Baryki w „Przedwiośniu“ Stefana Żeromskiego. Tu staje sie ona zarówno przygodą, jak i doświadczeniem. Jest to wędrówka człowieka przez życie, który w jej trakcie poznaje świat, dojrzewa i radykalnie się zmienia. Mieszkając w Baku pozneje smak wojny światowej i okrucieństwo rewolucji . Uważał ją początkowo za konieczny przewrót by wprowadzić ład lecz widząc bestialstwo i cierpienie niewinnych dostrzega tragiczny jej wymiar. Po spotkaniu z ojcem zgadza się jechać z nim do Polski, obcego dla niego kraju, tym bardziej, że nie czuje się Polakiem. Jego wędrówka z Rosji do Polski naznaczona jest cierpieniem i wyrzeczeniem. W trakcie podróży umiera mu ojciec. Ale chłopak ma w pamięci jego opowieści o nowej cywilizacji „szklanych domów“ więc dotrzymuje danej mu obietnicy i jedzie dalej. Jednak po dotarciu na miejsce uświadomienia sobie, że opowieść ojca to fikcja. Zamiast szklanych domów widzi marne obejścia, biednych ludzi, taplające się w błocie dzieci. Baryka poznaje zupełnie inny świat, innych ludzi, uczy się, popełnia błędy, kocha, a przede wszystkim poszukuje samego siebie. Postanowił przeciwstawić się niesprawiedliwości dotykającej polskie wsie i miasta, i poświęcić się bez reszty kwestii odbudowy państwa polskiego. Jednak do końca nie wie jaki kierunek działań wybrać. Poddaje się wpływowi różnych autorytetów, takich jak Antoni Lulek - zatwardziały komunista czy Szymon Gajowiec - przedstawiciel rządu, lecz nigdy do końca nie przyjmuje ich wizji świata. Symbolicznym zakończeniem jego poszukiwań jest wyjście przed szereg podczas marszu pod Belwederem, który wydaje się być dopiero początkiem właściwej podróży. Podróż może mieć także wymiar duchowy, której celem jest życie wieczne w Niebie. Wizję swojej wędrówki w zaświaty przedstawił Dante w „Boskiej komedii“, poemacie, który pisał przez całe życie. Autor wędrując kolejno przez Piekło, Czyściec i Niebo chciał wskazać ludzkości drogę do odrzucenia niegodziwego życia, by znaleźć się w Raju. W czasie wędrówki przez piekło poeta był świadkiem straszliwych mąk i cierpień, na które potępieni zostali skazani za popełnione grzechy. Usłyszał krzyki bólu i lamenty. Następnie udaje się na górę czyśćcową wynurzającą się z morza. Przechodząc przez kolejne tarasy spotyka dusze ludzi, którzy zwlekali z pokutą i nagle zmarli, nie wypełniając jej. Widzi też dusze pokutujące za pychę, zawiść, gniew, lenistwo i skąpstwo. Dusze te również znoszą cierpienia, lecz po odbyciu pokuty czeka je wielka nagroda - wstąpią do nieba. Na szczycie czyśćcowej góry Dante spotyka swoją ukochaną Beatrycze, która poprowadzi poetę po położonym wśród gwiazd raju, aż do najwyższej części niebios, do siedziby Boga. Dante ukazał więc drogę człowieka od grzechu, przez oczyszczenie do zbawienia. Zupełnie inną podróż odbywa bohater „Panien z Wilka“ Jarosława Iwaszkiewicza. To wyprawa w głąb siebie. Wiktor Ruben samotny z wyboru, zapracowany zarządca charytatywnego folwarku w Stokroci pod Warszawą, zmęczony pracą postanawia wyjechać na urlop. Chce odwiedzić wujostwo mieszkające w Rożku, wiosce, nieopodal której znajduje się dworek, zwany Wilko. W młodości spędzał tam wakacje. Wtedy poznał tam sześć sióstr: Julcię, Kazię, Jolę, Felę, Zosię i Tuniaę. Z każdą z nich łączyło go co innego. Planując wyjazd, Wiktor liczył na odnalezienie w Wilku szczęścia, które kiedyś było w zasięgu jego ręki ale z tego nie skorzystał. Doznaje jednak rozczarowania. Okazuje się bowiem, że z żadną z panien z Wilka nie łączą go już takie relacje, jak w przeszłości. Wraz z upływem czasu każda z nich stała się kimś innym, obcym. Stopniowo nabiera przekonania, że czasu nie da się cofnąć, przywrócić. Próba powrotu do świata młodości okazuje się niemożliwa. To co przeminęło, co zabrała przeszłość nie wróci nigdy. Przytoczone przykłady pokazują, że życie jest wędrówką, człowiek wędrowcem a cele tej podróży mogą być różne. Podróż niesie ze sobą nowe doświadczenia, może oznaczać chęć poznania, poszukiwanie szczęścia czy lepszych warunków życia, może wreszcie wiązać się z misją, posłannictwem. Może też być metaforyczną podróżą przez życie, podróżą w głąb siebie.
