Porównaj drużynę książęcą oraz rycerskie pospolite ruszenie. Wskaż ich wady i zalety. Proszę o dłuzsza wypowiedz

Pospolite ruszenie, ludność kraju zdolna do noszenia broni. We wczesnym średniowieczu stanowiło podstawę sił zbrojnych. Od XIII w. zaczęto powoływać pod broń wyłącznie właścicieli ziemi, tj. rycerstwo (szlachtę) oraz wójtów i sołtysów. Przywileje przyznawane stanowi rycerskiemu (szlachcie) w znacznym stopniu ograniczały możliwości wykorzystania pospolitego ruszenia, szczególnie poza terytorium własnego państwa. Zmiana metod i techniki prowadzenia wojen wymusiły potrzebę zastąpienia pospolitego ruszenia wojskiem zaciężnym. Drużyna książęca siły zbrojne księcia pozostające pod jego rozkazami i na jego utrzymaniu.Formacja zbrojna występująca w otoczeniu wczesnośredniowiecznych władców słowiańskich, w tym w Polsce do czasów Kazimierza Odnowiciela. Członkowie drużyny rekrutowali się głównie z wolnej ludności zobowiązanej do obrony terytorium i udziału w wyprawach wojennych w ramach pospolitego ruszenia. Drużyny były oparciem dla naczelników plemiennych i książąt. Zapewniały posłuch wśród miejscowej ludności, a w przypadku dobrego zorganizowania i dużej liczebności pozwalały na prowadzenie ekspansji terytorialnej. Umożliwiały także narzucenie podbitej ludności określonych świadczeń i posług. W tym zakresie wojownicy stanowili zalążek przyszłego aparatu skarbowego. Drużynę rozlokowywano na podbitych terenach i w głównych grodach plemiennych. Nowe grody na zdobycznych ziemiach budowano często właśnie jako garnizony dla drużynników. Podstawą utrzymania drużyny były łupy, co wymuszało ciągłe prowadzenie wojen (tzw. monarchia wojenna). W okresie pokoju ciężar utrzymania wojów spadał na ludność zamieszkującą państwo.Liczebność drużyny zależała od wielu czynników. Podstawowymi były majętność władcy, powodzenie prowadzonych wypraw wojennych i wielkość terytorium zajmowanego przez plemię.