1. Trubadurzy i truwerzy to średniowieczni poeci-kompozytorzy a także zarazem śpiewacy, rycerze, hrabi, książę, królowie a nawet mnisi. Trubadurzy stworzyli różne formy świeckiej poezji lirycznej Xi-XIII w. - canzo (chanson), lay, albę, sirvetois, lamentacje. Ich ojczyzną była Prowansja, pisali w języku prowansalskim, komponowali melodie do własnych wierszy, śpiewali własne pieśni. Wędrowali od zamku do zamku ale nie zawsze i nie tak często jak przedstawia to literatura romanztymu. Towarzyszył im giermek w roli minstrela, akompaniował na różnych instrumentach, dublując melodię śpiewaka. Ich pieśni są echem wypraw krzyżowych (sirventois), miłości. Jestv w nich czasem satyra, uniesienie religijne, frywolność. Przede wszystkim stworzyli gatunek pieśni miłosnej. Odbija się w niej rycerska kurtuazja i kult kobiety. W północnej Francji wzorowali się na nich truwerzy, którzy pisali w języku oil. Wywodzili się z kręgów wykształconej arystokracji, forma ich wiersza była bardziej wyszukana, melodie pieśni -precyzyjniej zanotowane. Stworzyli formy ballady, ronda, virelai. Spadkobiercą ich form ale ju≥z w stylu polifonicznym był najwybitniejszy kompozytor francuski XIVw. - G. de Machaut.
