"Nigdy nie zapomnę słów męża :od dwu miesięcy dopiero, pierwszy raz uwierzyłem w to że mogę być zdrów>> Boże przecież ten człowiek ma jeszcze przed sobą całe życie, nie sądziłam, że może on być jeszcze zdrw atreaz czuję na sercu niezwykłą ulgę... Wiem że może to być przedwczesna radość, ale ileż znaczy dla mnie ten mały promyk nadziei. W końcu odzyskuję siłe do dalszego wspierania męża w jego cierpieniu. Jak możliwe jest to aby nastąpiła taka poprawa? Nie chciałabym aby to było chwilowe przecież on się załamie, jestem rozdarta pomiędzy nadzieją a radością, chciałabym aby ktoś poskładał moje zszarane nerwy jednak nie mam nikogo bliskiego poza mym mężem, a jego nie chcę załamywać swymi wątpliwościami. Jednak wierzę, że muszę być dobrej myśli w końcu wiara czyni cuda"
