....panią Różę, która pracuje tam jako wolontariuszka. Jest młodą kobietą o niesamowicie hipnotyzujących oczach, kruczoczarnych włosach i dużych, malinowych ustach. Chłopiec od razu łapie kontakt z kobietą. Dobrze się dogadują i świetnie razem bawią, co jest zadziwiające gdyż Oskar jest dosyć nieśmiałym chłopcem. Niestety pewnego dnia wszystko się zmienia. Podczas jednej z rozmów, które Oskar usłyszał między rodzicami, a lekarzem, dowiedział się, zostało mu niewiele miesięcy życia. Przerażony zaistniałą rozmową nie potrafił wydusić z siebie słowa. Nie chciał jednak płakać. Wiedział, że to tylko oznaka słabości. On nie był słaby, nie chciał być za takiego postrzegany. Dlatego, gdy do pokoju weszła pani Róża, posłał jej najszczerszy uśmiech na jaki go było stać.Jednak pani róża wiedziała, że coś jest nie tak, czuła to. Jednak postanowiła nie pytać. Tak mijały tygodnie, miesiące, aż nadszedł ten dzień. Dzień, w którym Oskar odszedł już na zawsze. Dzień smutku i żałoby dla całej rodziny, a przede wszystkim pani Róży. Kobieta była bardzo zżyta z chłopcem. Odwiedzała go codziennie, każdego dnia, jednak czuła, że ten dzień nastąpi. Wiedziała, że Oskar będzie musiał wszystkich opuścić, niestety nie sądziła, że to już ten czas. Pustki po stracie bliskiej osoby nie da się wypełnić kimś nowym, ponieważ każdy jest niezastąpiony i inny w swoim własnym słowa znaczeniu.
Oskar to dziesięcioletni chłopiec który z powodu choroby bardzo często przebywa w szpitalu. Pewnego dnia spotyka tam panią różę... dokończ według swojej propozycji...
