Jakkolwiek banalnie to brzmi, trzeba przyznać, że Andrzej Wajda to osoba, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Człowiek-legenda, wybitny reżyser, laureat Oskara. Jego filmy weszły na stałe do historii polskiej (i nie tylko polskiej) kinematografii. Kto z nas nie słyszał o Kanale, Człowieku z marmuru, Człowieku z żelaza, Weselu, czy Zemście? Tak wspaniały dorobek sprawia, że rosną oczekiwania co do najnowszego obrazu Wajdy, jakim jest Katyń, od niedawna obecny na kinowych ekranach. Przed pójściem do kina odizolowałem się od informacji o filmie, by nie zaburzać sobie odbioru i nie przyjmować cudzego punktu widzenia, a także zadałem sobie pytanie – Czego się spodziewać? Oczekiwałem filmu dość osobistego, pełnego należnej tematowi dramaturgii, jednak bez popadania w zbytni patetyzm, a przy tym dobrze zrealizowanego, bez zbędnej treści i dobrze zagranego. Wymagania duże, ale osoba reżysera w pełni to usprawiedliwia. Jak wyszło? O tym dalej.
