scenariusz na temat prefacji edwarda stachura

SCENARIUSZ WIECZORU POETYCKO – MUZYCZNEGO POŚWIĘCONEGO TWÓRCZOŚCI EDWARDA STACHURY. Serdecznie witamy wszystkich tu zgromadzonych! To koleje nasze spotkanie z poezją mówioną i śpiewaną, ale pierwsze w tym roku szkolnym. Dziękujemy, że ten wrześniowy wieczór zechcieliście spędzić z nami, a przede wszystkim z poezją, której wszyscy od czasu do czasu potrzebujemy, a której jest tak mało w naszej codziennej prozie życia. Dziś zaprezentujemy Wam twórczość STEDA - czyli Edwarda Stachury – poety, pieśniarza niezwykłego, wrażliwego, oryginalnego, który tworzył niezależnie od obowiązujących szkół i prądów poetyckich. Wiele jego utworów to piosenki. Gatunek ten jest środkiem bezpośredniego oddziaływania na odbiorcę, jest specyficzną rozmową – dialogiem śpiewającego ze słuchającym. I choć Stachura tak naprawdę nie potrafił dobrze śpiewać, jedna z jego życiowych dewiz brzmiała: „żyjąc – śpiewam, śpiewając – żyję.” I właśnie piosenką rozpoczniemy spotkanie ze STEDEM. „Pieśń na wejście” (piosenka) Adresatem wielu piosenek Stachury jest człowiek żyjący w świecie fałszu, nieautentyczności i upodlenia. Poetycki czyn zmierza ku wyzwoleniu, ku przywróceniu właściwych, moralnych racji egzystencji człowieka. Proszę, wysłuchajcie teraz swoistego dekalogu Steda. „Człowiek człowiekowi” (piosenka) Dopominanie się o godność ludzkiego życia jest często obecne w utworach Stachury. Poeta dramatycznie wyeksponował sytuację człowieka w zdeprawowanej, poddanej „wilczym prawom” cywilizacji współczesnej, ale jednocześnie domagał się tego, by człowiekowi nie odbierano jego duchowego wymiaru, autentyzmu i godności. „Prefacja” (recytacja) „Confiteor” (recytacja) „Sanctus” (piosenka) Ci, którzy zetknęli się już wcześniej z twórczością Stachury, z pewnością wiedzą, że jednym z najważniejszych motywów jego utworów jest koncepcja życia jako nieustannego wędrowania. W sensie dosłownym i metaforycznym Stachura przemierza przestrzeń świata w poszukiwaniu wartości ocalających sens naszego życia. Zafascynowany przyrodą, słońcem, wiatrem, staje się obrońcą wolnej przestrzeni świata. „Dopóki sił – wyznaje poeta w jednym z wierszy – będę szedł, będę biegł – nie dam się!” Definicję życia sprowadza do najprostszej, wręcz franciszkańskiej formuły: „Cudownie jest: Powietrze jest! W chlebaku chleb, Do chleba ser, Do picia deszcz...” „Wędrówką życie jest człowieka” (recytacja) „Opadły mgły” (recytacja) „Ech!” (piosenka) Ciągły ruch, zmiana miejsc, odnajdywanie nowych przestrzeni, wypełnianie się w czasie to najważniejszy, ale nie jedyny sens życia według Stachury. Znajdujemy też w jego utworach to, co bardzo bliskie każdemu z nas – poszukiwanie miłości. „Jest już za późno...” (recytacja) „Z nim będziesz szczęśliwsza” (piosenka) „Czas płynie i zabija rany” (recytacja) Proza i poezja, a przede wszystkim piosenki zyskały po jego tragicznej śmierci ogromną popularność. Spowodowała ją nie tylko wartość artystyczna utworów, lecz także legenda, która otaczała poetę już za życia, by spotęgować się w latach 80. Sted, jak nazwali go przyjaciele, stał się za sprawą młodych wrażliwych wielbicieli - idolem. Dowodem na to niech będzie fragment listu 17 letniej licealistki. „Wielu z nas zafascynowanych Stachurą w głębi ducha chciałoby go naśladować. Wziąć gitarę, plecak i iść przed siebie, spać w cieniu lasu, pić wodę z jeziora. Pozbyć się wszystkich kłopotów, problemów będących wynikiem naszej egzystencji w zorganizowanym społeczeństwie Zostawić szkołę, żeby nikt nas nie oceniał, nie pociągał do odpowiedzialności, zostawić dom, żeby nikt nie wypominał, że znowu wróciło się zbyt późno. Czyli zostawić dokładnie wszystko. Wrócić z czystym sercem, sumieniem, z pustymi rękami do natury. Znaleźć wewnętrzny spokój, zagubioną radość życia. Wielu z nas chciałby być takim wolnym jak Stachura, ale nikogo na to nie stać. Nie mamy odwagi. Starcza jej jedynie na tyle ,żeby pomarzyć o takim życiu, wyobrazić siebie w takich warunkach, uznać Stachurę za swego idola, wziąć do ręki jakiś jego utwór i odetchnąć tą świeżością.” Na zakończenie prosimy o wysłuchanie 2 piosenek. „Życie to nie teatr” „Narodziny świata” Raz jeszcze dziękujemy za przybycie. Na pamiątkę naszego dzisiejszego spotkania rozdamy państwu cytaty z wierszy Stachury, które, być może, staną się Waszym mottem. Prosimy także o obejrzenie zgromadzonych tu materiałów i zdjęć poety. W scenariuszu wykorzystano fragmenty opracowania Tomasza Wroczyńskiego pt. „Wędrowiec” z publikacji: „Edward Stachura... piosenki” pod redakcją J. A. Grochowiny, Warszawa 1992. Fragment listu pochodzi z książki M. Buchowskiego: „Stachura – biografia i legenda”, Opole 1992. Teksty utworów znajdują się w: - Edward Stachura , Piosenki, Warszawa 1992 - Edward Stachura , Wiersze, poematy, piosenki, Warszawa 1984