opisz w formie artykułu spór pomiędzy cesarzem(Henryk IV) a papieżem(Grzegorz VII). Minimum jedna kartka zeszytu

Spór o inwestyturę – spór między cesarzem Henrykiem IV, a papieżem Grzegorzem VII o mianowanie biskupów. Spór ten w istocie dotyczył przywództwa w ówczesnym świecie chrześcijańskim, ponieważ obozy papieski (gregoriański) i cesarski chciały realizować sprzeczne wizje uniwersalistycznej Europy.Reformy kongregacji Cluny przyczyniły się do powstania wśród dostojników kościelnych idei uniwersalizmu papieskiego, czyli zwierzchności papieża nad władzą cesarską. Tymczasem w rzeczywistości sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Począwszy od objęcia tytułu cesarskiego przez Ottona I w 962 następowało podporządkowanie papiestwa władzy cesarskiej. Otton I w zamian za obietnicę ochrony państwa kościelnego, uzyskał wpływ na wybór papieża – odtąd miało to następować za jego zgodą.Po śmierci Henryka III panujący wówczas papież Mikołaj II zdecydował się na wydanie w 1059 dekretu, który ustanawiał, że wybór papieża będzie dokonywany na zamkniętym konklawe. Prócz tego wprowadził celibat i zakaz przyjmowania inwestytury z rąk świeckich władców.Na synodzie w 1075 papież Grzegorz VII potwierdził dotychczasowe reformy poprzedniego papieża. W istocie oznaczało to, że władza zwierzchnia będzie należała do papieża. Grzegorz VII zawarł swoje zamierzenia w dokumencie o nazwie Dictatus papae, zawierającym 27 tez, poświęconych polityce i zasadom, którymi powinien kierować się Kościół. Były to między innymi następujące zasady:papież mógł intronizować i detronizować władców świeckich, w tym również cesarzypapież stoi również wyżej w hierarchii kościelnej od metropolitów.mógł również wyjmować spod posłuszeństwa poddanych władców, którzy postępowali niegodziwieto papież dzierżył insygnia władzy cesarskiejTo właśnie przyczyniło się do konfliktu z Henrykiem IV, który dążył do zwierzchnictwa nad papiestwem i wpływu na wybieranie papieży.Konflikt rozpoczął się od sporu o zasadę wyboru na kluczowe arcybiskupstwo w Mediolanie. W toku wydarzeń doprowadził on do konfrontacji siłowej. Rozpoczął ją cesarz niemiecki, ogłaszając 24 stycznia 1076 w Wormacji, w odpowiedzi na groźbę klątwy, detronizację papieża. W odpowiedzi 14 lutego tego samego roku papież zdetronizował cesarza nakładając na niego ekskomunikę (Brixen w Tyrolu). Zwolnił tym samym poddanych z obowiązku posłuszeństwa. Cesarz całkowicie stracił poparcie feudałów niemieckich. W tej sytuacji Henryk IV zdecydował się na desperacki krok. Wyruszył do Włoch i w lutym 1077 przez trzy dni stał boso w worze pokutnym pod murami zamku w Canossie w którym przebywał papież wraz z Matyldą Toskańską. Grzegorz VII z racji ewangelicznego obowiązku wybaczania musiał mu darować winy. Władca niemiecki natychmiast rozpoczął walkę z papieżem na nowo. Nakłonił przychylnie mu nastawionych biskupów niemieckich i włoskich do ustanowienia nowego antypapieża Klemensa III. Tym samym nie musiał już obawiać się po raz kolejny klątwy Grzegorza VII i mógł przystąpić do zbrojnego podporządkowania sobie Rzymu. Co nie przyszło mu łatwo, gdyż dopiero w 1084 roku wojska niemieckie zdołały wedrzeć się do Rzymu i dopilnować objęcia stanowiska przez antypapieża i koronacji Henryka IV na cesarza. Sukces okazał się nietrwały ze względu na Normanów którzy uwolnili papieża i zmusili cesarza do odwrotu. Sytuacja nie była jednak na tyle pewna aby Grzegorz VII mógł ponownie objąć tron stolicy Piotrowej. Dlatego też wycofał się wraz z Normanami na południe. Zmarł na wygnaniu w Salerno w 1085 roku.Ostatecznie konflikt między cesarstwem a papiestwem został rozwiązany we wrześniu 1122 roku, na mocy konkordatu w Wormacji zawartego między papieżem Kalikstem II a cesarzem Henrykiem V. Postanowienia konkordatu zostały potwierdzone rok później na pierwszym soborze laterańskim