1. Państwo Samona Około 623 r. w państwie Awarów wybuchło powstanie słowiańskie, na którego czele stanął kupiec frankijski Samo. Powstanie zakończyło się sukcesem, a Samo stworzył pierwsze państwo słowiańskie. Prawdopodobnie objęło ono Morawy, Kotlinę Czeską, część Panonii. Jednakże organizacja państwowa nie przeżyła swego twórcy. Po śmierci Samona jego państwo rozpadło się na mniejsze części. Stało się to około 660 r. Po upadku państwa Samona na Morawach funkcjonował w dalszym ciągu ośrodek państwowotwórczy, który stał się jądrem utworzonego w IX w. Państwa Wielkomorawskiego. 2.Państwo Wielkomorawskie Zjednoczenie plemion morawskich było dziełem Mojmira, który dokonał tego około 830 r. Przyłączył do swego państwa także część Słowacji - księstwo Nitry, której władcę pokonał i wypędził z kraju. Pierwsze wzmianki o Państwie Wielkomorawskich pojawiały się jednak w źródłach niemieckich już wcześniej. W jednej z kronik zapisano, że w 822 r. na dwór cesarski w Akwizgranie dotarli książęta wielkomorawscy, aby pokłonić się cesarzowi Ludwikowi Pobożnemu, następcy Karola Wielkiego. Mojmir zmarł nie pozostawiając potomków. W związku z tym stworzone przez niego państwo stało się przedmiotem ekspansji Ludwika Niemieckiego - władcy Królestwa Wschodniofrankijskiego, zwanego coraz częściej Niemcami. Ludwik desygnował do władzy w Państwie Wielkomorawskim księcia Rościsława. Był on bratankiem Mojmira. Jednakże Rościsław nie zamierzał prowadzić uległej polityki wobec Niemiec i zdecydował się na walkę o niezależność. Rościsław pragnął również zintegrować swe państwo, składające się z różnych, niedawno zjednoczonych plemion. W tym celu zamierzał przyjąć chrzest. Wspólna dla całego kraju religia chrześcijańska oraz jednolita organizacja kościelnej wsparłaby dzieło integracji i zjednoczenia. Jednakże Roscisław nie chciał odwoływać się do pomocy duchownych niemieckich. Obawiał się bowiem możliwości wykorzystania przez władców niemieckich kościoła do walki z niezależnością Państwa Wielkomorawskiego. Dlatego zwrócił się z prośbą do cesarza bizantyjskiego o przysłanie misjonarzy greckich. Bizancjum szybko zareagowało. W 863 r. przybyli do Państwa Wielkomorawskiego misjonarze Konstanty i Metody. Rozpoczęli oni nauczanie w języku słowiańskim. Stworzyli także specjalny alfabet, który umożliwił im dokonanie tłumaczeń fragmentów Pisma Świętego oraz tekstów liturgicznych na język Słowiański. Ludwik Niemiecki zareagował na te wydarzenia bardzo gwałtownie. Przygotował kolejną zbrojną wyprawę na Morawy i podburzył przeciwko Roscisałwowi jego bratanka Świętopełka. Wojna domowa w Państwie Wielkomorawskim miała ułatwić Ludwikowi przejęcie nad nim kontroli. W 870 r. zwycięski Świętopełk schwytał Rościsława i oddał go w ręce Ludwika. Pokonany władca słowiański został oślepiony i osadzony w klasztorze gdzie wkrótce zmarł. Mający nadzieję na tron wielkomorawski Świętopełk został jednak zdradzony przez Ludwika, który uwięził dotychczasowego sojusznika i wywiózł do Niemiec. Państwo Wielkomorawskie miało zostać podporządkowane władzy króla niemieckiego, a rządzić w nim mieli dwaj jego namiestnicy: Engelschalk i Wilhelm. Jednakże powstanie ludności słowiańskiej przeciwko panowaniu niemieckiemu umożliwiło powrót Świętopełka i objęcie przez niego tronu wielkomorawskiego. Nie zamierzał on już szukać porozumienia z władcą Niemiec i zdecydował się na wojnę. Zakończył ją pokój w Forchheim w 874 r. Zgodnie z jego postanowieniami Państwo Wielkomorawskie pod władzą Świętopełka uzyskało niezależność pod warunkiem opłacania trybutu na rzecz Niemiec. Mimo niechęci Kościoła niemieckiego papież utworzył na Morawach arcybiskupstwo, którego zwierzchnikiem został Metody. Jednakże po jego śmierci w 885 r. kolejny papież potępił kult sprawowany zgodnie z wprowadzoną przez Metodego liturgią słowiańską. Na skutek tej decyzji uczniowie Metodego zostali wypędzeni z Moraw. Po uregulowaniu spraw z Niemcami Świętopełk rozpoczął politykę ekspansji. Za jego panowania Państwo Wielkomorawskie obejmowało największe terytorium w swojej historii. Pod władzą Świętopełka znalazły się Morawy, Czechy, Część Panonii. Świętopełk podbił też Czechy, państwo Wislan, część Panonii i tereny zamieszkałe przez Słowian połabskich. Śmierć Świętopełka w 894 r. stanowiła kres potęgi Państwa Wielkomorawskiego. Jego następca Mojmir II musiał zmagać się z wewnętrzną opozycja i problemami wewnętrznymi. Feudałowie bawarscy inspirowali spiski przeciwko jego władzy, co stało się przyczyną konfliktu zbrojnego z Bawarią, zakończonego w 901 r. porozumieniem zawartym w Ratyzbonie. Ostateczny cios Państwu Wielkomorawskiemu zadał najazd węgierski w 906 r.3. Czechy Kotlina Czeska, znajdująca się do tej pory pod zwierzchnictwem Państwa Wielkomorawskiego znalazła się po jego upadku w orbicie wpływów dynastii Przemyślidów, która zorganizowała na tym terenie państwo czeskie. Wywodzący się od legendarnego protoplasty rodu - Przemysła, Przemyślidzi rywalizowali o władze w państwie z potężnym rodem Sławnikowiców. W wyniku chrztu w obrządku słowiańskim, dokonanego w Czechach po zajęciu ich przez Państwo Wielkomorawskie Przemyślidzi byli chrześcijanami. Jednakże w łonie dynastii ścierali się zwolennicy liturgii słowiańskiej ze stronnikami kleru łacińskiego. Przedstawiciel tych ostatnich książę Wacław uznał się w 929 r. trybutariuszem króla niemieckiego Henryka I. Wywołało to sprzeciw antyniemieckiej opozycji i doprowadziło do zamordowania Wacława przez jego brata Bolesława, który objął władzę w państwie. Wacław ogłoszony później męczennikiem i uznany za świętego został patronem Czech. Czasy Bolesława były okresem największego rozwoju terytorialnego Czech. Przemyślidzi władali Śląskiem, a po klęsce Węgrów w bitwie z Niemcami na Lechowym Polu w 955 r., do państwa czeskiego przyłączone zostały Morawy i Słowacja. Prawdopodobnie również wtedy opanowali położone w dorzeczu górnej Wisły państwo Wiślan, które sięgało swymi granicami aż po Bóg i Styr. W 965 r. Bolesław zawarł przymierze z władcą polski Mieszkiem I przypieczętowane małżeństwem córki Bolesława Dobrawy z polskim księciem. 4.Słowianie zachodni Podczas kampanii Karola Wielkiego przeciwko Sasom Frankowie zetknęli się z plemionami słowiańskimi. Wrażenie, jakie wywarła potęga Karola na ludach słowiańskich odzwierciedla fakt, że to od imienia władcy frankijskiego pochodzi w językach tych ludów słowo oznaczające monarchę (korol, kral, król). Czasy Karola Wielkiego stanowiły ważny okres w dziejach Słowian Zachodnich. Zachodnia Słowiańszczyzna znajdowała się bowiem momencie konstruowania trwalszych związków plemiennych. Podczas wojny z Sasami poparły Franków słowiańskie plemiona Obodrzyców, najdalej na północny zachód wysunięty lud słowiański. Obodrzyce uznali zwierzchnictwo Karola Wielkiego. Frankowie wsparli Obodrzyców w walce z rywalizującym z nimi ludem Wieletów zwanych także Lucicami. Książę Wieletów wspierał bowiem Sasów przeciwko Frankom i napadał na Obodrzyców. Wieleci byli trudnym przeciwnikiem. Utworzyli bardzo silny związek plemion, którego centrum stanowiła Brenna (późniejszy Brandenburg). W skład związku wchodziły główne plemiona wileckie: Doleńcy, Chyżanie, Redarowie oraz Czerezpienianie. Najważniejsza rolę w strukturach związku odgrywała grupa kapłanów pogańskiego boga Swarożyca. Karol Wielki narzucił im swoje zwierzchnictwo, które przetrwało do czasu rozbicia monarchii karolińskiej. Południowymi sąsiadami Wieletów byli Serbowie połabscy. Także i wśród nich powstały tendencje zjednoczeniowe. Książę serbski Miliduch zdołał podporządkować sobie liczne plemiona serbskie, ale jego śmierć w walce z Frankami w 806 r. zahamowała proces zjednoczenia. Plemiona Serbów połabskich zostały uzależnione przez Karola Wielkiego. Po rozpadzie jego monarchii na krótko uzyskały niezależność by następnie znaleźć się pod kuratelą państwa Wielkomorawskiego Terytoria Słowian zachodnich stały się w pierwszej połowie X w. przedmiotem ekspansji króla niemieckiego Henryka I. W 928 r. opanował on Brennę. Następnie zdobył Ganę - główny gród serbskiego plemienia Dalemińców, gdzie dokonał masakry mieszkającej w grodzie ludności. Dzięki tym sukcesom podporządkował sobie terytoria Wieletów, na których osadzał ludność niemiecką, rozpoczął budowę systemu grodów i stworzył marchie terytorialne. W 929 r., dzięki zwycięskiej wyprawie do Czech, Henryk I uzyskał uznanie swej zwierzchności przez Przemyślidów, którzy zobowiązali się do płacenia trybutu na jego rzecz. Kontynuatorem polityki Henryka I był jego syn Otton I. Stworzył on plan regularnego podboju Słowiańszczyzny zachodniej, połączonego z brutalna chrystianizacją, którego ostatecznym efektem miało być włączenie tych obszarów do państwa niemieckiego. Głównym wykonawcą woli Ottona I w walce ze Słowianami był margrabia Marchii Wschodniej Gero oraz margrabia Herman Billung. Gero odznaczył się niezwykłą brutalnością w eksterminacji Słowian. Przykładem jego okrucieństwa było podstępne otrucie zaproszonych na ucztę wodzów słowiańskich. Zaangażowanie Ottona I w Italii postanowiły wykorzystać plemiona słowiańskie, aby wyzwolić się spod niemieckiej zależności. Obodrzyce w sojuszu z Wieletami rozpoczęli powstanie. Wybuchło ono w niezwykle niekorzystnym dla Niemiec momencie, ponieważ ich granicom zagroził równocześnie najazd Węgierski. Otton I poradził sobie jednak ze wszystkimi tymi zagrożeniami. Po pokonani Węgrów na Lechowym Polu w sierpniu 955 r., uderzył na zbuntowanych Słowian. Paląc i niszcząc wszystko po drodze dotarł aż do kraju Redarów, gdzie w październiku rozbił siły Obodrzyców i Wieletów. Ujarzmieniu Słowian miało służyć podporządkowanie ich zwierzchnictwu niemieckiej organizacji kościelnej. Najpierw powstało biskupstwo w Brennie, czyli dzisiejszym Brandenburgu. Następnie utworzono dwa kolejne biskupstwa w Hobolinie i w Stargardzie Wagryjskim. Uwieńczeniem tych działań było zorganizowanie w 968 r. metropolii dla tych terenów w Magdeburgu.Dalej bez szczegółów będę pisał tylko kolejność i miasto.Chyba że poprosisz i szczegóły miast.5. Państwo bułgarskie6. Słowianie Południowi7. Ruśi to tyle bez szczegółów.
