Szłam sobie właśnie z moją najlepszą przyjaciółką Anią przez polanę wchodzącą w las.Było to tak piękne że nie mogłam oderwać oczu od tego wspaniałego widoku, dlatego też szłyśmy w ciszy przez dobre pięć minut. -Chciałabym być nieśmiertelna.-powiedziała nagle Ania. Popatrzyłam na jej twarz: Była spięta, poważna a jej lodowate spojrzenie mroziło krew w żyłach.Bardzo mnie zaskoczyła tym pytaniem. -Dlaczego? -zapytałam. -No pomyśl sobie Olka.-rozmarzyla się dziewczyna.-Miałabym czas by zwiedzić cały świat, stworzyć różne księgi na temat podróży.Byłabym bardzo mądra iogłabym nauczać wiele pokoleń. -Naprawdę? -rzekłam .--A co później? Kiedy spełnisz te wszystkie marzenia? Pamiętaj że twoje życie będzie trwało.wiecznie. -Wtedy...-zamyśliła się przyjaciółka.-Wtedy zwrócę się do jakiejś czarownicy i zapytam się jak to zwalczyć. -Czy ty masz 8 lat czy 15? Przecież wiesz że czarownice nieistnieją. -Chciałam po prostu sprawdzić czy mnie słuchasz.A odpowiadając na twoje pytanie to wtedy przeglądne wszystkie księgi i zobaczę jak to zmienić. -Oj Anka!-zawołalam.-Co ty jeszcze wymyślisz? -No co?-fuknęla.-Chyba wolno mi marzyć? -Ależ oczywiście że możesz ale radziłabym ci marzyć o czymś realnym, wiesz? -To ciekawa jestem o czym ty marzysz. -To nie twoja sprawa.-burknęlam myśląc o tym marzeniu:Jest to randka z najprzystojniejszym piosenkarzemna świecie.-A takwogóle to od kiedy zastanawiasz się nad nieśmiertelnością?-Od kiedy przeczytałam pewną książkę o podróżach. -Aaaa...-zamyśliłam się. Zauważyłam że przeszłyśmy przez las i weszłyśmy na łąkę zapełnioną mnóstwem polnych kwiatów. Było tam tak kolorowych kwiatów że chwyciłam Ankę za rękę i zaczęłam ciągnąć ją w strone naszego ulubionego drzewa z dzieciństwa.Po chwili zaczęłyśmy bawić się tak jak małe dzieci.Po gonitwie i paru kopyrtek i gwiazd położyłyśmy się na trawie. -Wiesz, co?-zagadnęła zdyszana Ania.-Już nie chcę być nieśmiertelna bo wkońcu zrozumialam że nie ważne ile się żyje tylko to że się je spędziło z najbliższymi ci osobami.Co to za życie bez miłości i przyjaźni?...
