Maria Konopnicka urodziła się 23 maja 1842r. w Suwałkach, a zmarła 8 października 1910r. we Lwowie. We wrześniu 1849r. rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. W latach 1855 – 1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie. We wrześniu 1862 roku wyszła za mąż za ziemianina, Jarosława Konopnickiego. Zaraz po ślubie wyjechała z Kalisza na stałe, zamieszkując w Bronowie, a potem w Gusinie. Wychowała 6 dzieci utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. Była przede wszystkim poetką, ale pisała też prozą, uprawiała publicystykę, tłumaczyła literaturę obcą. Była pisarką i nauczycielką, ale prowadziła również działalność społeczno – polityczną (opieka nad więźniami, protest przeciw prześladowaniu przez Niemców dzieci polskich we Wrześni). Wydała cztery tomy Poezji. Do najbardziej znanych wierszy Konopnickiej o charakterze społeczno politycznym należą Jaś nie doczekał, W piwnicznej izbie, Wolny najmita, O Wrześni, Rota. Pisała również nowele takie jak Mendel Gdański, Miłosierdzie gminy, Nasza szkapa, Dym i wiele innych. Dzieci szkolne znają również inne utwory Konopnickiej O krasnoludkach i sierotce Marysi, Jak się dzieci w brondzie bawiły, O Janku wędrowniczku. Niektóre utwory Konopnicka podpisywała pod pseudonimem Jan Sowa.
Maria Konopnicka (Wasiłowska) urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach.Była poetką i nowelistką, tworzyła pod pseudonimami: Jan Sawa,Marko, Jan Waręż.Jej rodzicami byli Józef,obrońca Prokuratorii Generalnej i Patron Trybunału cywilnego, oraz Scholastyka. Maria wraz z rodziną spędziła najmłodsze lata swojego życia w Warszawie. W 1849 roku przeprowadziła się do Kalisza.Mieszkała na Warszawskim Przedmieściu w pałacu Puchalskich. Miała pięcioro rodzeństwa,przy czym Zofia zmarła po porodzie, a jedyny brat stracił życie w pierwszej bitwie pod Krzywosądem. Matka Marii osierociła dzieci w 1854 roku. Od 1855 do 1856 Maria uczyła się na pensji u sióstr Sakramentek w Warszawie,gdzie poznała Elizę Orzeszkową. W 1862 roku wyszła za mąż.Wyjechała do Bronowa koło Poddębic,a następnie do Gusina.Urodziła też syna Tadeusza,a w kolejnych latach jeszcze siedmioro dzieci,z czego dwoje zmarło tuż po narodzinach.W 1876 roku rozstała się z mężem, a dwa lata później zmarł jej ojciec.Od 1877-1890 roku mieszkała z dziećmi w Warszawie.W latach 1884-1886 redagowała pismo dla kobiet "Świt". W 1903 roku otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim.