Jakub Grimm (1785 – 1863) i Wilhelm Grimm (1786- 1859) żyli na przełomie XVIII i XIX w. Obaj studiowali prawo, potem pracowali w bibliotece królewskiej w Kassel i pełnili funkcję profesorów w Getyndze. Zostali usunięci za nawoływanie do obrony liberalnej konstytucji i przenieśli się do Berlina. W 1841 otrzymali godność członków Berlińskiej Akademii Nauk. Samodzielnie opracowali pierwsze cztery tomy wielkiego słownika języka niemieckiego. Ponadto Wilhelm zebrał i opublikował w 1829 r. zbiór sag, mitów i podań ludowych. Bracia Grimm zasłynęli jednak przede wszystkim jako wydawcy niemieckich baśni (1812- 1815), przetłumaczonych później na wiele języków świata. Autorzy zachowali charakterystyczną dla ludowego stylu surową narrację, sceny okrucieństwa i nastrój grozy, mimo to wiele z ich bajek np. Śnieżka weszła do literatury dziecięcej
Obaj bracia byli członkami Akademii Nauk w Berlinie i uczonymi (językoznawcami), o znacznym dorobku. Najwybitniejszym ich dziełem naukowym był Słownik niemiecki (Deutches Wörterbuch), którego publikację rozpoczęli w 1852 roku. Dzieło to kontynuowane było przez następne pokolenia uczonych niemieckich, a jego ostatni tom ukazał się w 1961 roku.Najbardziej znanym ich osiągnięciem jest zebranie i opublikowanie baśni, które opracowali na podstawie wieloletnich badań podań, mitów i opowieści ludowych. Baśnie braci Grimm stały się klasyką, przetłumaczoną na wiele języków. Bracia Grimm zmierzali w nich do odtworzenia najstarszego wzorca motywów baśniowych, stąd charakterystyczne dla opowieści okrucieństwo. Różniło ich to od łagodniejszego ujęcia tych tematów przez francuskiego bajkopisarza Charlesa Perraulta. Niemniej w świecie tych baśni panowało żelazne prawo moralne – dobro i przezorność zwyciężają niegodziwość.