Motywy literackie w renesansie. Proszę bardzo szczegółowo!!!! Daje naj!!

                                         HUMANIZM Najwybitniejszym jego przedstawicielem był Erazm z Rotterdamu, którego poglądy stanowią sumę humanistycznej filozofii.                                   ANTROPOCENTRYZM - człowiek i ludzkie sprawy są w centrum zainteresowań myśliciela ("Pieśni" J. Kochanowskiego).                                      INDYWIDUALIZM - każdy człowiek jest uznany za dobro niepowtarzalne i odrębne. Erazm wprowadza w ten sposób na nowo do filozofii zapomniane nieco w czasach myślenia uniwersalistycznego pojęcie jednostki.                                           TOLERANCJA - prawem człowieka jest dochodzenie samemu do prawdy, nie wolno narzucać mu wbrew jego woli żadnych gotowych rozwiązań.                                         RACJONALIZM - prawdy należy szukać na drodze rozumowej, bo tylko rozum jest wystarczającym narzędziem poznania.                                               IRENIZM - renesansowa forma pacyfizmu, wyklucza siłowe rozwiązania sporów jako niezgodne z rozumem.                                      DOKTRYNA PREDESTYNACJI Naukę o predestynacji propagował w XVI wieku kalwinizm. Opiera się ona na przekonaniu, że konkretny człowiek już w momencie narodzin jest przeznaczony (predestynowany) przez Boga albo do zbawienia, albo do potępienia, które zależą tylko od Jego łaski bądź niełaski. Nie jest to myśl zupełnie nowa. Podobne poglądy można znaleźć u świętego Augustyna. I tak jak w przypadku jego filozofii, tak i teraz można zastanawiać się nad swoistą paradoksalnością doktryny o predestynacji. Paradoks ten w uproszczeniu wygląda mniej więcej tak. Skoro i tak od początku postanowione jest, czy pójdę do nieba, czy do piekła - to nie jest ważne, jak będę żył. I na odwrót: skoro może być postanowione, ze jednak pójdę do piekła - oznacza to, że najszczersze i najlepsze chęci i życie w zgodzie z sumieniem nie mają sensu. "Fraszki" i "Pieśni" Jana Kochanowskiego                                             MAKIAWELIZM Machiavelli - twórca makiawelizmu, zajmował się filozofią polityczną. W traktacie Książe przedstawił swoją koncepcję nowoczesnego państwa. Każde państwo istnieje, jego zdaniem, po to, by stać się potęgą, która zapewni swoim mieszkańcom jak najlepsze życie. Aby to osiągnąć, władca nie może mieć skrupułów. Przytaczając przykłady z historii Rzymu i czyniąc aluzje do współczesnych wydarzeń politycznych, Machiavelli wykazał, że w polityce zdecydowanie najskuteczniejsza jest gra nieczysta. W bitwie nieuczciwy fortel przynosi znacznie większe korzyści niż otwarty szturm. Podobnie jego zdaniem, jest w polityce. Tym bardziej że, jak twierdził florencki filozof, natura człowieka jest dość parszywa. Najsilniejsze ludzkie cechy to: obłuda, fałszywość, niewdzięczność i nielojalność .A zatem takich poddanych ma władca. Naiwnością z jego strony byłoby więc okazywać im szlachetność i pobłażliwość, albowiem zdaniem Machiavellego, to najprostsza droga do sytuacji, w której poddani wbiją władcy nóż w plecy. Prócz tej ponurej wizji zawdzięczamy mu sformułowanie pojęcia państwa w takim znaczeniu, w jakim używamy go dziś.