Pytanie i zdjęcia w załącznikach

Wiersz Adama Zagajewskiego „Dom“ składa się z dwudziestu trzech wersów. Jest to monolog wewnętrzny podmiotu lirycznego (autora).  Tematem wiersza jest dom i jego ciepło rodzinne a właściwie jego brak. Pierwszy wers jest pytaniem retorycznym na które  podmiot liryczny sam odpowiada, definiując  dom: „Dom – kieszeń w płaszczu styczniowej zawiei,                             domy, niskie i pękate jak egipska samogłoska.“ Domy są różne, ale spełniają jedną funkcję -  ochronią, dają bezpieczeństwo i ciepło. Natomiast ochronę domowi dają drzewa, dając cień i przyjemny szum przez cały rok, cały czas.  „Zawsze pod opieką zielonych języków drzew          - najwierniejsza była lipa, w jesieni             płakała suchymi łzami.“ Później następuje przedstawienie  typowego polskiego domu, dworku z tradycjami: „Na ścianie wisiał krzywo krzyż z przegranego powstania i zdjęcie smutnej dziewczyny – przegrane życie.“ Wersy te symbolizują    polską historię i polskie realia życiowe – powstania, katolicyzmu, owdowienie po żołnierzu. Narrator mówi o poszukiwaniu tego prawdziwego domu, powoli zdając sobie sprawę, że takiego nie ma. „Domy, domy, gdzie jesteście,                              pod którym oceanem, w czyim wspomnieniu                              pod dachówką którego nieistnienia?“ Wiersz pokazuje obraz domu , którego nie tylko wystrój,   otoczenie i atmosfera zakorzenione są w polskiej tradycji, kulturze i historii.  Pokazuje jego sielankowość ale brakuje w nim  ciepła rodzinnego, którego szuka właśnie podmiot, które kiedyś istniało może w jego życiu, w jego otoczeniu. Poeta zastosował wiele środków stylistycznych: - peryfrazy (kieszeń w płaszczu- peryfraza domu) - epitety (styczniowej zawiei) - porównania (domy, niskie i pękate jak egipska samogłoska) - przerzutnie - animizacja (drzemał fortepian, najwierniejsza był lipa) - antropomorfizacja ( przenośnia polegająca na przypisywaniu cech ludzkich przedmiotom, zjawiskom natury, roślinom i zwierzętom -  "płakała suchymi łzami”, „wiatr otwierał okna do pokoi”, „ogień był narzeczonym śmierci”) Wiersz Cz. Miłosza „Dwór“ składa się z trzech strof , z których najbardziej rozbudowana jest pierwsza, która składa sie z piętnastu wersów, druga i trzecia ma po trzy strofy.  Taki układ zaznacza poszczególne części monologu. Podmiotem lirycznym jest autor utworu a adresatem czytelnik. Pierwsza zwrotka ma charakter opisowy i odwołuje się do czasu minionego. Narrator (autor) wspomina dzieciństwo, które konfrontuje z teraźniejszością. Po długiej nieobecności powraca do miejsca, w którym spędził  również młodość. Rzeczy zakodowane w pamięci kontrastują ze stanem obecnym. Świat miniony składa sie z elementów, których juz nie ma: „Nie ma domu (…) drzewa wyciętego Rozebrano świren (…) Ani szuwarów, ani lilii wodnych Przeminęła lipowa aleja (…)“  Rzeczywistość zmienia swój kształt, ukazując  wizję świata odartego z dawnego piękna.  Umiera rzeka, na której brak  oznak życia a  jej  rdzawa barwa staje się wymownym symbolem przemijania i niszczenia. Wszystko zarasta ostem i pokrzywą. Dawny świat unicestwia dzika i natura.  Świat traci dawną urodę, staje się coraz brzydszy, powoli obumiera.  metaforą zagadnień tak odwiecznych, jak przemijanie, nietrwałość, kres egzystencji. Te zmiany są  metaforą  przemijania, nietrwałości i  kresu  życia. Jest to również symboliczny obraz starzenia się człówieka , który tez podlega niszczącemu działaniu czasu: „Równocześnie, rok po roku, traciliśmy liście, Zasypywały nas śniegi, ubywało nas I znów razem jesteśmy, we wspólnej starości." Zwrotka ma charakter lirycznego opowiadania.  Druga zwrotka stanowi kontynuację pierwszej i zawiera refleksję z obserwacji świata właśnie w pierwszej zwrotce.  Wszystko przemija i ulega zniszczeniu. Nowa rzeczywistość polega na bylejakości. Obrazują to  barak sklecony z desek i cegły wśród chwastów i krzaków, w nim ludzie jedzący kluski i kartofle, palący w piecu drewnem, którego dostarcza dzika natura.  Trzecia zwrotka to ciąg dalszy refleksji nad hierarchią wartości podmiotu lirycznego. Dla poety istnienie, trwanie staje się najważniejszą wartością. Kształty, jakie może przyjąć, wydaje się rzeczą drugorzędną. Dlatego podmiot liryczny zwróci uwagę na „dymek” - oznakę życia, a nie na niezgrabny kształt baraku.  Poeta akceptuje świat w każdej postaci. Zmierzając do kresu egzystencji. „ Chwała życiu za to, że trwa, ubogo, byle                                     jak”.

1. Odpowiedz na pytanie - Co przedstawiają sceny z ołtarza mariackiego Wita Stwosza.   Zdjęcia można znaleść w internecie. Jeżeli ktoś nie chce szukać zdjęcia są w załącznikach ....   PROSZĘ O SZYBKĄ ODPOWIEDŹ... DAJE NAJ ! TO WAŻNE !    

1. Odpowiedz na pytanie - Co przedstawiają sceny z ołtarza mariackiego Wita Stwosza.   Zdjęcia można znaleść w internecie. Jeżeli ktoś nie chce szukać zdjęcia są w załącznikach ....   PROSZĘ O SZYBKĄ ODPOWIEDŹ... DAJE NAJ ! TO WAŻ...