opisz bitwę pod Wiedniem podaj liczbę wojsk rodzaje wojsk

Wielokrotna przewaga liczebna nie wystarczyła Turkom do zdobycia Wiednia i pokonania połączonych armii polskiej i austriackiej. Wspaniałe zwycięstwo pod Wiedniem zapewniła nie ilość, ale jakość wojsk. Polska dysponowała w tym czasie jedną z najlepszych formacji wojskowych Europy. - Husaria, idąc na czele wojsk koalicyjnych, odegrała kluczową rolę w ostatniej, decydującej, zakończonej ucieczką nieprzyjaciela, fazie bitwy. Nie można jednak sprowadzać całej batalii tylko do tej szarży. Doszło do niej dopiero po godzinie 17. Sama bitwa trwała wtedy już od dobrych kilku godzin.

 W 1682 roku skończyły się starcia turecko- rosyjskie (pokój w Bakczysaraju). Leopold I zagrożony powstaniem węgierskim i agresja turecką, nagle dostrzegł w Polsce cennego sojusznika. Wysłał więc do Sobieskiego poselstwo z prośbą o pomoc. Król przemógł się i zdecydował o zawarciu sojuszu, wierząc, że tylko współpraca polsko- austriacka powstrzyma nawałnicę turecką.                Czas był najwyższy, bowiem wezyr Kara Mustafa oblegał już Wiedeń. Król spiesznym marszem udał się na pomoc nowemu sojusznikowi i na wrześniowej naradzie na zamku w Stettelsdorfie objął dowództwo nad wojskami polsko-austriackimi.                12 września 1683 roku, po wysłuchaniu na Kahlenbergu porannej mszy świętej, armia Sobieskiego przystąpiła do decydującej bitwy. Po krwawej walce zwycięstwo przyszło na skrzydłach polskiej husarii, która niesiona do boju pędem tysięcy końskich kopyt złamała opór janczarów, opanowała artylerię i rozbiła większość wrogiej jazdy. O godzinie szóstej po południu zdobyto obóz wezyra, który salwował się ucieczką.                Po wspaniałej wiktorii Jan III Sobieski wysłał do papieża Innocentego XI list ze słowami: ”Venimus, vidimus et Deus Vicie (przybyliśmy, zobaczyliśmy, a Bóg zwyciężył).                Cesarz, będący zazdrosny  o sławę zwycięskiego wodza, przyjął króla polskiego niezwykle chłodno, ale nie było czasu na wzajemne waśnie. Armia turecka nie była jeszcze zupełnie rozbita i trzeba było stawić jej czoła w dwóch bitwach  pod Parkanami (jednej przegranej-7 października, drugiej zwycięskiej- 9 października).