(miejscowość i data to sobie już dasz radę sama z prawej strony) Ukochany! (nagłówek na środku ;) Moje serce kraja się z bólu przez tą odległość, która nas dzieli. Nie mogę spać, dręczą mnie koszmary, nie czuję pragnienia ani głodu. Tak strasznie pragnę Cię znów zobaczyć, dotknąć. Rozpłynąć się w Twoich objęciach słuchając Twojego głosu i rozmyślając nad naszą wspólną przyszłością. Pełną miłości, szczęścia i niezapomnianych chwil, które mogłyby nas spotkać. O wspólnych podróżach, chwilach smutku i radości. O naszych dzieciach bawiących się w ogrodzie za domem. Naszym domem. Lecz to nie zostało nam dane. Los postanowił zadrwić z nas sobie. Śmiać się z naszego żalu, nieszczęścia i udręki. Z naszej bezsilności. Brak Ciebie obok zabija mnie. Powoli i boleśnie. Do tego mój ojciec chce żebym jak najszybciej zaręczyła się z Parysem. A myśl o tym, że miałabym należeć do kogoś innego niż Ty, że miałabym Cię zdradzić tylko zwiększa mój ból i cierpienie. To wszystko działa jak trucizna, która zatrzymuje bicie serca od samego patrzenia na nią. Nie chce mi się żyć. Nie mogę żyć z tą świadomością. Miłość, którą Cię darzę niszczy mnie od środka. Wspominam ciągle moment gdy poraz pierwszy spojrzeliśmy sobie w oczy, nasz pierwszy pocałunek, nasze wyznania miłości i nasz ślub. Ten jeden dzień z wielu. Wierzę, że wkrótce się zobaczymy, a wtedy zapomnimy otym całym nieszczęściu, które nas spotkało i zaczniemy nowe życie. Nasze wspólne. (podpis) Mam nadzieję, że choć minimalnie pomogłam ^^
