Brzmi literacko ale ciekawie. Niebo gwiaździste nade mną to ogrom / nieogarniająca wielkość na głową pokazująca naszą małość a wielkość tego co nad nami. Widok budzący zachwyt (piękno), uczący pokory (niepoliczalność, mnogość). Prawo moralne we mnie - to odkrywanie tego o czym nie wiedziałem a już jest. To odkrycie także prowokuje do zadania sobie pytań: Skąd to we mnie? Kto to zrobił? Kim jestem? Kim jest ten co schował we mnie prawo? Czy we mnie mieszka ktoś? Czy ciało na które patrzę oczami to nie cały ja? Czy jestem też w jakieś części siebie - niewidzialny/duchowy? Coś niesamowitego. Kiedy łamię to prawo moralne we mnie to alarm się we we mnie odzywa. Jakiś "krzyk" abym nie robił tego. Zmieniam się wtedy (smutek, wstyd) - jakbym stał przed sędzią, który mówi i przypomina o tym co zrobiłem aby zastanawiał się i uczył, że na to jest sprzeciw we mnie. Jakby jakiś sędzia siedział we mnie i strzegł i ostrzegał mnie a tym samym uczył jak żyć. Jak wypełniać te moralne "schowane przez kogoś we mnie prawo moralne" . Kiedy jestem posłuszny to "wszystko dobrze we mnie gra". Fascynujące jest to co jest we mnie. Kiedy ktoś innym opowiada mi o Bogu, że mnie stworzył, że włożył we mnie takie Prawo. Na potwierdzenie daje mi Księgę i pokazuje że tam jest to dawno zapisane, to zaczynam odkrywać Boga. Że to Jego robota, którą ze mną wykonał. I że nie jestem sam, ale każdy z nas (ludzi) jesteśmy Jego-Boga dziełem. Zaczynam wierzyć w Boga mojego stworzyciela, który na moje łamane moralne we mnie prawo już przygotował rozwiązanie. Odkrywam, że jest jak Rodzic, który zapobiegliwie znalazł rozwiązanie na moje wieczne "wszystko we mnie dobrze gra". Przyjmuję Go i wierzę w Niego-Boga, choć ogarnąć Boga nie mogę jak te gwiazdy na niebie. A te gwiazdy to jak ludzie, których też zliczyć nie dałbym rady. To fantastyczne, ogromne i nie do ogarnięcia. To dowód dla mnie, że JEST KTOŚ BARDZO POTĘŻNY, CO TO WSZYSTKO RAZEM ZE MNĄ STWORZYŁ. ALLELUJA !!!
