tradycje nocy świetojańskiej

Tradycje Nocy Świętojańskiej w Regionie Latowickim należą do najstarszych obyczajów sięgających swymi korzeniami czasów przedchrześcijańskich. Były to misteria życia i płodności o znacznym zabawieniu erotycznym praktykowane przez pradawnych mieszkańców Mazowsza. Pierwotna, bardzo bogata obrzędowość wieczoru świętojańskiego z wieloma wierzeniami, praktykami magicznymi, wróżbami, bogatym folklorem tanecznymi i śpiewaczym, została wyparta przez tradycję chrześcijańską, która przejęła w tym wypadku tylko nieliczne rodzime elementy kulturowe. Ze względu na treści erotyczne, obrzędy miłości i płodności oraz silnie rozwinięte pogańskie wierzenia, Kościół zwalczał tradycje Nocy Świętojańskiej. Proces ten następował w Regionie Latowickim, gdzie początki parafii sięgają XI wieku, bardzo szybko. Przeprowadzone wśród najstarszych mieszkańców regionu wywiady i ankiety, pozwalają stwierdzić, że nie zachowały się żadne elementy dawnej tradycji, czy też jakiekolwiek formy przekazu o niej. Pojawia się zatem pytanie, gdzie szukać informacji, na których można by oprzeć rekonstrukcję tradycji Nocy Świętojańskiej? Źródłem informacji do rekonstrukcji obrzędu Nocy Świętojańskiej jest folklor muzyczny regionu. Pieśni o tematyce miłosnej, uczuciowej i ściśle pozostającej w związku z żywą przyrodą, nacechowane rytmiką i wielką siłą wyrazu zdają się być ostatnimi pozostałościami dawnej tradycji, która zachowała się jedynie w takiej postaci. Materiały, które dostarczyli najstarsi mieszkańcy, to piosenki okolicznościowe – np. weselne śpiewki, podśpiewywania przy pracy, miłosne śpiewane wyznania.