Zgodzę się ze stwierdzeniem -życie człowieka można porównać do podróży-. Nasze życie rzeczywiście jest jak wędrówka; Jednym z przykładów może być to, że gdy podróżujemy poznajemy ludzi, zawiązujemy znajomości; tak samo jak w życiu na każdym kroku spotykamy ludzi- przyjaciół, znajomych czy rodzinę. Kolejnym dowodem na to, że życie jest podróżą jest to że w podróży się czasami gubimy. Mianowicie; gdy dojedziemy do wybranego miasta (państwa), nie zawsze wiemy gdzie co jest, czasem nawet idąc do sklepu gdzieś gdzie jesteśmy pierwszy raz możemy stracić drogę. Tak jak w życiu czasem nie wiemy po co gdzieś idziemy; do czego dążymy,niektórzy nawet się dziwią po co żyją. Powinniśmy nieustannie żyć w przekonaniu, że życie to nasza wędrówka; czasem nawet bez porównania.
Człowiek rodzi się, dorasta, podąża w dorosłość. Całe życie to droga, która prowadzi do jakiegoś celu. Celem tym może być kariera, miłość, rodzina, spełnienie marzeń. Pokonując kolejne etapy przesuwamy się dalej i dalej, tak, by cos osiągnąć. Dlatego możemy przyrównać swoje życie do podróży - jej początkiem są narodziny a końcem śmierć. Po drodze spotykamy się ze swoistą odprawą paszportową, jaką jest osiągnięcie pełnoletności. Kolejny etap to wiza, jaką jest rozpoczęcie pracy i przejście na własne utrzymanie, przejęcie pełnej odpowiedzialności za siebie i tych, których kochamy. Czas spędzamy na mniejszych lub większych wycieczkach - to poznamy kogoś i się zatrzymujemy, to pędzimy w pogoni za czymś ulotnym, znikającym tuż za zakrętem, to czekamy, jak pasażerowie na dworcu. Dlatego życie to podróż, wędrówka i droga, która dokądkolwiek by nie wiodła, zawsze prowadzi do domu.
